Εικάζεται πως το κίνημα αυτό ξεκίνησε σχεδόν ταυτόχρονα με την ίδρυση της Μωαμεθανικής θρησκείας. Δηλαδή όταν οι ασυγκράτητοι νεοφώτιστοι αυτής της θρησκείας, όρμησαν ένοπλοι να διαδώσουν το Μωαμεθανισμό πέραν από το χώρο ίδρυσής του.
Το ζήτημα βέβαια με αυτή την εκστρατεία, είναι πως κατά την ιστορική πορεία παρήχθη ( όπως και άλλα ρεύματα) ιδεολογικής μορφής. Απ’ αρχής της επικράτησης του ήταν ανδροκρατικού χώρου που εκάλυπτε, σφραγίστηκε η “Μοίρα” του, από αυτήν την κοινωνική μορφή!! Έτσι η έκφραση αυτής της ανδροκρατίας πήρε – για αιώνες – τη μορφή εγκλεισμού του γυναικείου πληθυσμού δηλαδή τα “χαρέμια”.
Όμως ας πούμε κάποια πράγματα, όσον αφορά αυτή την ιδιαιτερότητα που ακούει στο όνομα Ισλαμισμός: Όσον αφορά τα πολιτισμικά του στοιχεία, παρατηρείται μια πορεία προς το Σήμερα μεν, που σταματά όμως και εν μέρει ακυρώνεται, από το ιδεαλιστικό του περίβλημα που έχει τη μορφή της απολύτότητας1 Την κύρια και μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό, την έχουν τα ιερατεία της εν λόγω θρησκείας, όπως οι Μουφτήδες (θρησκευτικοί ηγέτες) και οι Μουλάδες ( ιεροδιδάσκαλοι ή όπως θα λέγαμε θεολόγοι). Αν πείτε για τα καθαρώς οικονομικά μοντέλα του εν λόγω χώρου, αυτά βασίζονταν στην απόλυτην κυριότητα των Μαντράσας ( ιερατ. σχολών) στα καθιδρύματα ιδεολογικής προπαγάνδας και στα εν γένει ιδρύματα κοινωνικό – πολιτισμικής ζωής.
Σε προγενέστερες εποχές, η πολεμική ορμή του Ισλαμισμού είχε κυρίως ή μόνο θρησκευτική χροιά. Εξ ου και οι θρησκευτικοί πόλεμοι των μέσω χρόνων. Όμως τί γίνεται Σήμερα, σχετικά με τη βία ισλαμικού τύπου; Όπως βλέπουμε επικρατούν και πάλι οι μαχητές του Ισλάμ, όμως έχουν στόχους κυρίως πολιτικούς, αν και με ιδεαλιστικό περίβλημα. Παράδειγμα οι διάφορες συγκρούσεις στις χώρες, όπου κυριαρχεί η Μουσουλμανική θρησκεία: Νότιο Σουδάν, Σομαλία και άλλες, με πρόσφατη στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Να πούμε πως σ’ αυτές τις συγκρούσεις έχουν δώσει τον ευφημισμό “Τζιχάντ” δηλαδή ιερός πόλεμος. Όλες αυτές τις καταστάσεις και συγκρούσεις, τις εκμεταλλεύεται δεόντως ο Ιμπεριαλισμός, ο οποίος βρίσκει στον Ισλαμισμό έναν έτοιμο και εμπειροπόλεμο στρατό, που εκτός τον οπλισμό που του προμηθεύει, έχει αφ’ εαυτού έναν επιπλέον: Το θρησκευτικό φανατισμό. Απ’ αυτά όλα φυσικά ,προκύπτει η ιμπεριαλιστική ανάγκη για… εναγκαλισμό του Ισλαμισμού, άλλωστε δεν έχουν οι δυό τους ουσιώδεις διαφορές κι επιπλέον διαπνέονται αμφότεροι, από έναν αβυσσαλέο αντικομουνισμό! Τρανταχτό παράδειγμα, έστω περασμένων ετών, τα διαδραματισθέντα στο Αφγανιστάν! Όπου η Ρωσική πολεμική τεχνολογία, υστέρησε κατά πολύ του Ισλαμικού φανατισμού, όπως αρκετοί θυμόμαστε…
Όσον αφορά την πάλαι Σοβιετική Ένωση, να πούμε πως πρώτες αποσκίρτησαν απ’ αυτή οι Μουσουλμανικές χώρες της Ένωσης. Γενικά τόση είναι η ισχύς του θρησκεύματος αυτού… Το γεγονός είναι πως σχεδόν όλες αυτές οι χώρες διαθέτουν τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, που τις κάνει “μήλον της έριδος” για τους μεγάλους καταναλωτές Δύσης – Ανατολής, δηλαδή Ευρωπαϊκή Ένωση – Κινέζους – Ρώσους του σήμερα. Η μεν ΕΕ προσπαθεί να βολευτεί και από τη Βόρεια θάλασσα, οι δε Κινέζοι μέσω προσεταιρισμού Αφρικανικών χωρών, επίσης οι Ρώσοι γίνονται με πονηρούς τρόπους εταίροι σε πηγές έξω της Ρωσίας, μη αποφεύγοντας να εμπλακούν – μέσω της Συρίας, στα ενεργειακά παιγνίδια της εγγύς Ανατολής, προσέχοντας φυσικά να μην ενοχλήσουν το “Μεγάλο” της περιοχής, δηλαδή το Ισραήλ, λόγω των Ρωσοεβραίων μεγιστάνων! Που αποτελούν κι αυτοί μέρος της σημερινής άρχουσας Ρωσικής τάξης.
Με επικεφαλής τον πρώην αρχηγό της KGB και σήμερα πρόεδρο της Ρωσίας Βλ. Πούτιν. Το ζήτημα με τις ανάγκες σε ενέργεια, είναι πως πιέζουν ασφυκτικά και δεν αποκλείεται θερμή σύρραξη στο (άγνωστο ) μέλλον. Όσον αφορά τη χώρα μας – λόγω του Ισλαμισμού – είναι πως πρέπει να υπολογίζει την Τουρκική έκδοση του Ισλαμισμού, που εμπεριέχει και οδυνηρά ιστορικά στοιχεία. Και πρέπει να ‘χουμε κατά νου, πως μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστες παρενέργειες στην ευρεία περιοχή. Ας μην λησμονούμε τη Θράκη, την Κύπρο, και τις τωρινές αναταράξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Ευχή μου είναι βέβαια να λαθεύω, αλλά όταν ο Ιμπεριαλισμός διέρχεται κρίση, όλα είναι πιθανά…
Αντώνης Χαρχαλάκης