Του Γιώργου Καρέλια
Πότε ένα κόμμα αλλάζει αρχηγό; Όταν ηττάται και ο αρχηγός που έχει παραιτείται. Γιατί εκλέγεται ο νέος αρχηγός; Προφανέστατα για να σταματήσει την κατρακύλα, να αναδιοργανώσει το κόμμα και να αρχίσει να παίρνει τα πάνω του.
Τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ; Κανένας από τους τεθέντες στόχους δεν φαίνεται ότι μπορεί να επιτευχθεί. Η κατρακύλα όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά μόλις άρχισε. Το πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα της εποχής Κασσελάκη ήταν απογοητευτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε καμιά Περιφέρεια, κανέναν από τους πολύ μεγάλους Δήμους και ελάχιστους από τους άλλους. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς δικών του δημοσκόπων και αναλυτών, το πανελλαδικό ποσοστό του υποχώρησε κι άλλο από το 18% των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου.
Η απάντηση της πλευράς Κασσελάκη σ’ αυτό είναι ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος, διότι δεν ήταν δικές του επιλογές οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες.
Όσο αλήθεια είναι αυτό, άλλο τόσο είναι ότι η εκλογή του νέου αρχηγού ούτε την κατρακύλα σταμάτησε ούτε καμία δυναμική προσέδωσε. Ο αρχικός «ενθουσιασμός» αφορούσε τους μισούς απ’ όσους πήγαν να ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές και δεν άγγιξε τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Όλα ήταν ντόρος και εικόνα, που τη συντηρούσαν τα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης. Ο Κασσελάκης «πουλούσε» ως νέο πρόσωπο, ως ο άγνωστος που ήρθε ουρανοκατέβατος εξ Αμερικής, που μιλούσε «καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη», που ήταν «καλύτερος επιχειρηματίας», που δεν φοβόταν να μιλάει για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του και να προβάλλει τον σύντροφό του, που έκανε «ταρζανιές» σε σχολείο όπου πηγαίνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες κ.α
Όμως, όλα αυτά είναι καλά για το ντόρο και την εικόνα. Όταν έρθει η ώρα της πολιτικής πράξης, οι ψηφοφόροι πάνε αλλού. Και τότε αρχίζει η γκρίνια, το κόμμα απειλείται με διάσπαση και το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Όποιος δεν το βλέπει βρίσκεται αλλού. Και όποιοι το ξέρουν αλλά θέλουν να κρατήσουν κάποιο «μαγαζάκι» κοροϊδεύουν τα μέλη τους. Δεν ξέρω αν στο τέλος θα «τους πάρουν με τις πέτρες».
Ποια ήταν η «συμβολή» του κ. Κασσελάκη σε όλα αυτά; Ας δούμε μερικές επιλογές του:
- Στην πρώτη κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση επί προεδρίας του έλειπε στην Αμερική για προσωπικές του δουλειές. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην πολιτική μας ιστορία.
- Η πρώτη συνεδρίαση κομματικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές έγινε χωρίς τη φυσική παρουσία του.
- Ακόμα κι έτσι, αντί στη συνεδρίαση αυτή έστω μέσω SKYPE, να δώσει κάποια πνοή, φρόντισε να μεταθέσει αλλού το δημόσιο ενδιαφέρον, με την ανακοίνωση του γάμου του.
- Η θέση του για το μεγάλο θέμα που συγκλονίζει τον κόσμο, τα γεγονότα στη Γάζα, ήταν θέση ίσων αποστάσεων, που δεν συνάδει με τις αρχές της Αριστεράς.
- Λίγες μέρες πριν πήγε στη συνέλευση του Συνδέσμου Βιομηχάνων και είπε πράγματα(για τα stock options) που το κόμμα του κατακεραύνωνε όταν τα έλεγε ο Μητσοτάκης. Aν δεν το ξέρει ο Κασσελάκης, ας ρωτήσει τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Κασσελάκης δεν έχει ακόμη κλείσει μήνα στην αρχηγία και ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς τη σύγκρουση και τη διάσπαση. Το μέλλον αόρατον, αλλά η πιθανότερη συνέχεια θα είναι το μονοψήφιο ποσοστό στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2024 παρά η ανάκαμψη. Και στο τέλος μπορεί να έρθει και η διάλυση.
Μπροστά σε όλα αυτά δεν εντυπωσιάζουν ούτε η άγνοια κινδύνου του Κασσελάκη ούτε τα «μανιφέστα»(προοίμια) αποχώρησης των αντιπάλων του. Εντυπωσιάζει η απουσία και η ηχηρή σιωπή του Αλέξη Τσίπρα.
Μπορεί την (προ)ώθηση Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να ήθελαν δύο αμερικανικά ιδρύματα κι ένα ελληνικό, αλλά χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα δεν θα είχε καμιά ελπίδα. «Με φύτεψε ο Αλέξης», είπε, πριν εκλεγεί, ο Κασσελάκης. Και εξελέγη με την «ουδετερότητα» ή την έμμεση υποστήριξη του προκατόχου του.
Αυτά έγιναν. Το ερώτημα είναι τι γίνεται τώρα. Αν ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί ότι όλα βαίνουν καλώς στο κόμμα που (ουσιαστικά) ο ίδιος ίδρυσε, τότε καλώς σιωπά. Μάλιστα, αν το πιστεύει αυτό, θα ήταν καλύτερο να μιλήσει ανοιχτά υπέρ του νέου αρχηγού, για να τον βοηθήσει.
Όμως, αν γνωρίζει κι αυτός ότι επίκεινται διαλυτικά φαινόμενα, αν βλέπει ότι ο διάδοχός του δεν μπορεί να τα αποτρέψει και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2012-2019 (συνεχής πτώση και μονοψήφια ποσοστά), δεν έχει δικαίωμα να σιωπά. Είναι ο μόνος, ίσως, ακόμα που μπορεί, με μια παρέμβασή του, να αποτρέψει όσα θα ακολουθήσουν.
Αν δεν το κάνει, δεν θα μπορεί μετά ούτε καν να επικαλεστεί τη δικαιολογία «είχα αυταπάτες». Εκτός αν τον εμπνέει η περίφημη ρήση της Μαντάμ ντε Πομπαντούρ «Αpres moi, le deluge» (μετά από εμένα η καταστροφή)…