Ο Κατσίκης λέει ότι απειλούσαν τη ζωή μου αν δεν ψήφιζα να πέσει η κυβέρνηση – Ο Ρουβίκωνας άλλα λέει

Την απόπειρα εισβολής στο γραφείο του το πρωί της Τετάρτης περιέγραψε στο ΘΕΜΑ 104,6 ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Κώστας Κατσίκης.

«Δεν κατάφεραν την εισβολή χάρη στις ψύχραιμες αντιδράσεις των συνεργατών μου που αντιλήφθηκαν ότι ήταν κακοποιά στοιχεία από τα καλυμμένα στοιεία των δύο κυρίων αλλά και το καμουφλάζ της κοπέλας που χτύπησε το κουδούνι φορώντας γυαλιά και καπέλο. Όταν άνοιξε η πόρτα, η κυρία έκανε νεύμα στους δύο άλλους που είχαν ανέβει στον επάνω όροφο να μπουν στο γραφείο. Τότε ένας συνεργάτης μου έδρασε άμεσα και έκλεισε και κλείδωσε την πόρτα» είπε χαρακτηριστικά.

Ο ίδιος εκτίμησε ότι «προσωπικά τέτοια συμπεριφορά παραπέμπει ίσως σε τρομοκρατική ενέργεια. Ευτυχώς αμέσως είχαμε παρουσία αστυνομικής δύναμης».

Ο κ. Κατσίκης συνέδεσε την απόπειρα αυτή «απόλυτα με τα σενάρια περί αποστασίας» αποκαλύπτοντας ότι «είχα δεχθεί απειλητικά τηλεφωνήματα κατά της ζωής μου για την ψήφο στην πρόταση δυσπιστίας της αντιπολίτευσης, αν δεν ψηφίσω την πρότασση δυσπιστίας».

Ο ίδιος δήλωσε κατηγορηματικά ότι «θα συνεχίσω να στηρίζω την κυβέρνηση και θα υπηρετώ τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ» προσθέτοντας ότι «το ότι είμαι υποψήφιος να φύγω το ακούω από εσάς».

Ερωτηθείς για το τι ακούει από τους ψηφοφόρους του ο κ. Κατσίκης απάντησε ότι «οι πολίτες μου λένε ότι δεν έχει επιφέρει κανένα νομικό τετελεσμένο το προσύμφωνο που υπεγράφη στις Πρέσπες και ότι όταν και αν έρθει στο κοινοβούλιο για κύρωση η θέση μας η πατριωτική θα αποδειχθεί με καταψήφιση.

Σχολιάζοντας την ανεξαρτητοποίηση του Γιώργου Λαζαρίδη ο βουλευτής των ΑΝΕΛ είπε ότι «ζούμε σε μια εποχή που οι ανήθικοι μιλάνε για ήθος και οι ψεύτες για αλήθεια. Όπως φαίνεται ο σταυρός ήταν πολύ βαρύς για τις πλάτες του Καμμένου και του Λαζαρίδη, τους σταυρούς, όμως, δεν τους σηκώνουν οι μεγάλες πλάτες αλλά οι μεγάλες καρδιές αλλά εμείς τις έχουμε. Εγώ δεν είμαι ούτε λιπόψυχος».

Κατά τον ίδιο «είναι βάσιμα τα όσα λέει το Μαξίμου περί αποστασίας γιατί τα γεγονότα το αποδεικνύουν. Δεν μπορείς να είσαι ο εισηγητής που στηρίζει ένθερμα την κυβέρνηση, να πηγαίνεις στο Ζάππειο και να χειροκροτάς και μετά να ανεξαρτητοποιείσαι» καταλήγοντας ότι «αν έχει λίγο πολιτικό ήθος πρέπει να την παραδώσει (σ.σ. τη βουλευτική έδρα ο Γιώργος Λαζαρίδης)».

Ο Ρουβίκωνας ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στον Κατσίκη

Η αναρχική ομάδα Ρουβίκωνας με ανάρτησή της στο indymedia, ανέλαβε την ευθύνη για την απόπειρα εισβολής στο γραφείο του βουλευτή των ΑΝΕΛ, Κώστα Κατσίκη.

Η ανάρτηση στο indymedia

Ρουβίκωνας: Σχετικά με την απόπειρα εισβολής στο γραφείο του βουλευτή Κ.Κατσίκη

Σήμερα το πρωί στις 9:45 σύντροφοι/ισσες της ομάδας επιχείρησαν να μπούνε στο γραφείο του βουλευτή Κωνσταντίνου Κατσίκη στη Βασιλίσσης Σοφίας 10 στον 2ο όροφο. Δυστυχώς η είσοδος της ομάδας στο βουλευτικό γραφείο δεν κατέστη εφικτή. Ό,τι αναφέρεται σχετικά με το γεγονός είναι ψέμα. Κανείς δεν μπήκε στο γραφείο εκτοξεύοντας απειλές.

Η αστική δημοκρατία είναι, ειδικά σήμερα, ένα αδειανό πουκάμισο. Οι πολιτικές δεν φτιάχνονται στο εσωτερικό της όπως κάποτε. Αν κάποτε το κεφάλαιο, οι εθνικές κρατικές ελίτ, οι μεγάλοι ιμπεριαλισμοί, χρησιμοποιούσαν το κοινοβουλευτικό πεδίο για να σχηματοποιήσουν τις επιλογές τους, σήμερα το έχουν ξεφορτωθεί ως παράγοντα καθυστέρησης και εμπλοκών. 

Στο παρόν λοιπόν η αστική δημοκρατία δεν είναι παρά ένα σούπερ μάρκετ πολιτικής δημοσιότητας, παραγοντισμού γύρω από προνόμια και παρασιτισμού σε δημόσιους πόρους από διάφορες κλίκες συμφερόντων που συνεχίζουν να αποκαλούνται κόμματα. Σε αυτή την πολιτική μπίζνα αυτό το φανταστικό καχέκτυπο του “πολίτη”, η διαταξική σούπα των ψηφοφόρων, ψωνίζει κάθε λίγα χρόνια με τους μόνους όρους που συνίστανται σε πραγματικότητα: με όρους ενός θεαματικού πολιτικοϊδεολογικού lifestyle.

Οι υποψήφιες μορφές του lifestyle βρίσκονται απλωμένες στα ράφια. Έχει “σοβαρούς τεχνοκράτες”, έχει “ρομαντικούς ιδεολόγους”, έχει στιβαρούς της “realpolitic”, “έντιμους” (χωρίς άκρες να διορίσουν), “άτιμους” (με άκρες να διορίσουν) κλπ, κλπ.
Μια κατηγορία πολιτικών προϊόντων που μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο είναι τα “παρατράγουδα”. 

Αν και από πάντα υπήρχαν οι “αντισυμβατικοί”, αυτοί δηλαδή που θα πουν την οποιαδήποτε επικίνδυνη ή ακίνδυνη μπούρδα χωρίς τον φόβο να τους εγκαταλείψει το εκλογικό κοινό τους ή να δημιουργήσουν θέμα στο κόμμα τους, στις μέρες μας αυτή η κατηγορία έχει πολλαπλασιαστεί. 

Από την μία τα κόμματα έχοντας χάσει το μερτικό εξουσίας που είχαν στο κράτος πρέπει να διατηρήσουν τον όγκο τους έστω και με κοπανιστό αέρα, από την άλλη το κοινό που υπόρρητα γνωρίζει πως πρόκειται για μια παράσταση νιώθει πιο χαλαρό να διασκεδάσει αφηνόμενο σε φορτισμένες συναισθηματικά σκιαμαχίες. 

Το “παρατράγουδο” είναι πλέον διακριτός ρόλος σε κάθε κόμμα. Από τον Μιχελογιαννάκη του Σύριζα, τον Γεωργιάδη της ΝΔ, τον Λοβέρδο του ΠΑΣΟΚ, τον Ψαριανό από το ΠΟΤΑΜΙ. Και γίνονται όλο και περισσότεροι από ένας σε κάθε κόμμα, σε όλο και υψηλότερα ιεραρχικά θέσεις. 

Κι όχι μόνο αυτό, υπάρχουν κόμματα που καθαυτά υφίστανται ως παρατράγουδο. Οι ΑΝΕΛ είναι ένα παράδειγμα. Συμπυκνώνοντας τον ανερμάτιστο εθνολαϊκισμό της Άνω πλατείας, συνδυάζοντας παλιομοδίτικη δεξιά με κακοχωνεμένο πεζοδρομιακό αγώνα και καλοκαιρινή επιθεώρηση, κατάφεραν να μαζέψουν τόσες ψήφους όσες χρειαζόταν η “ριζοσπαστική αριστερά” για να βάλει τη στάμπα της στην ούγια του αδειανού πουκάμισου της δημοκρατίας.

Θα ήταν μόνο για γέλια αν δεν κάθονταν τελικά στο σβέρκο μας.
Το θέμα με τα παρατράγουδα είναι ότι αποδεικνύονται πολύ πιο επικίνδυνα από τα άλλα κοινοβουλευτικά προϊόντα. 

Είναι στην πραγματικότητα ο πιο αντιπροσωπευτικός τύπος πολιτικού της εποχής μας και ήδη σε πολλές χώρες τις Ευρώπης, όπως και στις ΗΠΑ, αναλαμβάνει και την εξουσία. Κι αυτό γιατί από τη μία ανταποκρίνεται καλύτερα στην αισθητική ενός “κορυφαίου θεσμού” χωρίς περιεχόμενο ενώ από την άλλη καταφέρνει κάτι μοναδικό: αντί να μεταφέρει πιέσεις της εκλογικής βάσης στο κράτος μεταφέρει πιέσεις του κράτους στην βάση. 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο ρατσιστικός, εθνικιστικός, φοβικός λόγος χαρακτηρίζει σχεδόν όλα τα πολιτικά “παρατράγουδα” ανά τη Γη. Αυτό που κάνουν πίσω από την “αθυροστομία” και την αμεσότητα του λόγου τους δεν είναι να εκφράζουν κάποιο κομμάτι της κοινής γνώμης που τους στηρίζει αλλά να δημιουργούν και να” τσιμεντάρουν” τέτοια κομμάτια της “κοινής γνώμης” που θα τους στηρίξουν στη συνέχεια. 

Είναι ένα εργαλείο εκφασισμού και κοινωνικής νομιμοποίησης των πιο αντιδραστικών επιλογών κράτους και κεφαλαίου, την ώρα που οι εχθροί τους γελάνε μαζί τους, αυτοί σκάβουν βαθιούς λάκκους. Και σε όσους αρέσει η ιστορία να θυμίσουμε πως πολλοί πήγαιναν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Χίτλερ για να γελάσουν τα πρώτα χρόνια.

Ασφαλώς ο Κατσίκης δεν είναι Χίτλερ. Δεν είναι όμως και μόνο για γέλια.
Όταν ταυτίζει την παιδοφιλία με την ομοφυλοφιλία δεν είναι καθόλου γραφικός. Αναζητεί και κατασκευάζει ομοϊδεάτες να στοιχηθούν πίσω του. Αυτοί οι ομοϊδεάτες θα κρατήσουν τη φλόγα της ομοφοβίας αναμμένη, θα συντηρήσουν διακρίσεις και επιθέσεις ώσπου να γυρίσει ο τροχός και ο καθαρός φασισμός να μπορέσει να γράψει νέους νόμους.

Όταν ζητάει να ανταλλαγούν οι 8 Τούρκοι αξιωματικοί με τους 2 Έλληνες δεν θέλει φυσικά να έρθει σε κόντρα με τον αστικό κόσμο που τόσο τους υπεράσπισε. Ετοιμάζει όμως το έδαφος για να ανταλλαγούν Τούρκοι επαναστάτες με τους 2 Έλληνες αξιωματικούς και αυτό το βλέπουμε τώρα με την επαπειλούμενη έκδοση του δημοσιογράφου Τουργκούτ Καγιά από τον Άρειο Πάγο και τον Σύριζα.

Όταν ζητάει να μας πυροβολήσουν στο κεφάλι πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό να πούμε “σιγά τα αίματα”. Γιατί άνθρωποι που αγωνίζονται έχουν πολλές φορές πυροβοληθεί στο κεφάλι, και θα συνεχίσουν να πυροβολούνται. Γιατί όλοι αυτοί που θέλουν να μας κλείσουν στα μπουντρούμια ασφαλώς και χρειάζονται έναν γραφικό καραγκιόζη για να δείξουν, σε σύγκριση με εκείνον, πόσο δημοκράτες και λελογισμένοι οπαδοί της καταστολής είναι.

Κι όλα αυτά από βουλευτή που ανήκει σε κυβερνών κόμμα. Σε κυβέρνηση της “ριζοσπαστικής αριστεράς”. Αν όλο αυτό ακούγεται σαν ένα μεγάλο παρατράγουδο, είναι όντως. . 

Η “γενικευμένη τρολοκρατία” όμως είναι πλέον εργαλείο της εξουσίας και των πολιτικών της. Δεν μπορούμε να την αγνοούμε υπεροπτικά. Δεν είναι ότι προσβληθήκαμε που ο κάθε Κατσίκης θέλει τα μυαλά μας στο χώμα. Είναι ο φασισμός που πρέπει να τον τσακίσουμε κι ας γελάμε μαζί του την ώρα που το κάνουμε. Είναι το παραμύθι της αστικής δημοκρατίας και των ρόλων της που πρέπει να ξεσκεπάσουμε. Είναι η υπόθεση της ταξικής, κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης όλων μας, της πιο σοβαρής υπόθεσης από όλες. Και στο όνομα αυτής της υπόθεσης ενημερώνουμε τα παρατράγουδα ότι δεν χαίρουν καμιάς ασυλίας.
Καθαρές κουβέντες.

"google ad"