Ο πολυβραβευμένος δημοσιογράφος, συγγραφέας και κάτοχος Πούλιτζερ, Κρις Χέτζες, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Substack ένα συγκλονιστικό και βαθιά πολιτικό κείμενο για τον πόλεμο στη Γάζα και τις επιπτώσεις του στην ισραηλινή κοινωνία. Με μακρά θητεία σε κορυφαία διεθνή μέσα ενημέρωσης όπως οι New York Times, το NPR και η Christian Science Monitor, ο Χέτζες, που έχει καλύψει γενοκτονίες, πολέμους και λιμούς από πρώτο χέρι, επιχειρεί μια ιστορική και πολιτική σύγκριση που σοκάρει: παρομοιάζει τη σημερινή πορεία του Ισραήλ με τα εγκλήματα των ναζί.
Στηρίξτε τη δημοσιογραφική δουλειά του Κρις Χέτζες στο λογαριασμό του στο Substack.
Ακολουθεί το άρθρο:
Οι Ισραηλινοί δεν βλέπουν τις εικόνες με τα αποστεωμένα πτώματα Παλαιστίνιων παιδιών που πέθαναν από πείνα ως κατάρα. Δεν θεωρούν τις οικογένειες που δολοφονούν σε σημεία διανομής τροφίμων — που δεν στοχεύουν στην παροχή βοήθειας αλλά στο να προσελκύσουν πεινασμένους Παλαιστίνιους σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης στον νότο της Γάζας, προετοιμάζοντάς τους για εκτοπισμό — ως θύματα εγκλήματος πολέμου. Δεν θεωρούν βομβαρδισμούς και σφοδρά πυρά που σκοτώνουν ή τραυματίζουν δεκάδες αμάχους Παλαιστίνιους, με μέσο όρο 28 νεκρά παιδιά την ημέρα, ως κάτι ασυνήθιστο. Δεν βλέπουν την ισοπέδωση της Γάζας, είτε από βόμβες είτε από μπουλντόζες και εκσκαφείς, που αφήνει σχεδόν ολόκληρο τον πληθυσμό άστεγο, ως πράξη βαρβαρότητας. Δεν θεωρούν τον αφανισμό των εγκαταστάσεων καθαρισμού νερού, τη διάλυση των νοσοκομείων και των κλινικών — όπου οι γιατροί και το προσωπικό δεν μπορούν συχνά να εργαστούν επειδή λιμοκτονούν — ως πράξη αγριότητας. Δεν αντιδρούν ούτε όταν δολοφονούνται γιατροί και δημοσιογράφοι — 232 από αυτούς έχουν σκοτωθεί για την προσπάθειά τους να καταγράψουν τη φρίκη.
Οι Ισραηλινοί έχουν τυφλωθεί ηθικά και πνευματικά. Βλέπουν τη γενοκτονία μέσα από το πρίσμα ενός χρεοκοπημένου μιντιακού και πολιτικού συστήματος που τους λέει μόνο ό,τι θέλουν να ακούσουν και τους δείχνει μόνο ό,τι θέλουν να δουν. Είναι μεθυσμένοι από τη δύναμη των βιομηχανικών τους όπλων και από την άδεια να σκοτώνουν χωρίς συνέπειες. Είναι αποχαυνωμένοι από την αυτοθαυμαζόμενη φαντασίωση πως αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του πολιτισμού. Πιστεύουν ότι η εξόντωση ενός λαού, ακόμη και των παιδιών, που έχουν στιγματιστεί ως ανθρώπινες μολύνσεις, καθιστά τον κόσμο — και κυρίως τον δικό τους κόσμο — πιο ασφαλή και ευτυχισμένο.
Είναι οι κληρονόμοι του Πολ Ποτ, των εκτελεστών των γενοκτονιών στο Ανατολικό Τιμόρ, στη Ρουάντα, στη Βοσνία και, ναι, των Ναζί. Το Ισραήλ, όπως όλα τα κράτη που διαπράττουν γενοκτονία — κανένας άλλος πληθυσμός μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχει εκτοπιστεί και λιμοκτονήσει με τέτοια ταχύτητα και αγριότητα — εφαρμόζει μια τελική λύση που θα είχε λάβει τη σφραγίδα έγκρισης του Άντολφ Άιχμαν.



