Η οικονομική κρίση έχει σαφώς επηρεάσει τις θεατρικές παραγωγές και το τοπίο έχει αλλάξει. Οι συνθήκες εργασίας για τους καλλιτέχνες έχουν δυσκολέψει πολύ. Ωστόσο, η ανάγκη για δημιουργία είναι πιο έντονη από ποτέ και το κοινό ανταποκρίνεται ιδιαίτερα αποδεικνύοντας πόσο σημαντική είναι η διατήρηση του πολιτισμού. Παρά τα εμπόδια, η αισιοδοξία δε λείπει από τους ανθρώπους του θεάτρου. Αντιθέτως, επιτελούν αξιοθαύμαστο έργο. 27 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Η ετήσια αυτή γιορτή καθιερώθηκε το 1961 και έκτοτε τιμάται με εκδηλώσεις. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου επιλέγει κάθε χρόνο ένα σπουδαίο άνθρωπο για να εκφράσει τις σκέψεις του, να μεταφέρει το μήνυμα του σε όλο τον κόσμο. Μεταδίδεται από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και διαβάζεται σε κάθε θέατρο του πλανήτη. Φέτος, τιμώμενο πρόσωπο είναι ο Ντάριο Φο, ο διακεκριμένος Ιταλός που έχει διαπρέψει στη συγγραφή, στη σκηνοθεσία, στη σύνθεση. Οξύ και φωτισμένο πνεύμα, έγραψε ένα μήνυμα διαποτισμένο με την κριτική του σκέψη και κοινωνικές φυσικά αποχρώσεις.
Το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου:
«Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’ Arte διώχνοντας τους από την χώρα.
Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.
Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν.
Τουναντίον, κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.
Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Commedia dell’ Arte πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄, κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.
Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ’ αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές».
Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά Κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».
Μαρία Φραγκούλη
