Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Δέκα χρόνια τώρα κάθε τέταρτη ακριβώς στις οκτώ, ήταν στο γραφείο του έτοιμη να ξεδιπλώσει την ψυχή της. Τον εμπιστευόταν και μια ακτίνα έρωτα για εκείνον διαπερνούσε την καρδιά της. Αφού άλλαξε αρκετούς ψυχαναλυτές είχε την αίσθηση ότι είχε βρει τον καλύτερο και καταστάλαξε στην θεραπεία του και στα λόγια του. Οτιδήποτε της συνέβαινε εκείνον συμβουλευόταν. Η σχέση τους πλέον δεν είχε τον ορισμό πελάτη-ασθενή αλλά φίλου-φίλης.
Είχε βρει το κουράγιο να χωρίσει και να πάρει μαζί της τα δυο της αγόρια. Είχε βρει δουλειά, είχε πλέον την δική της ζωή. Δεν της έλειπε τίποτε εκτός από τον μεγάλο έρωτα που τον κυνηγούσε ανελέητα.
Δεν είχε την δύναμη να αναγνωρίσει, ότι τίποτε δεν έρχεται όταν το κυνηγάμε παρά μοναχά αν σιωπήσουμε τις αγωνίες μας και αφουγκραστούμε την ζωή!
Μια βροχερή τέταρτη μέσα στο χειμώνα εκείνος έλειπε από το γραφείο του.
Ήταν πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό χωρίς να την ειδοποιήσει. Πάντα ήταν πολύ τυπικός με τους πελάτες του. Εκείνη ανησύχησε και κάλεσε στο κινητό του.
Το σήκωσε η κόρη του:
«Παρακαλώ θα ήθελα τον κύριο Βάλβη. Είμαι μια πελάτισσα του, είχαμε το καθιερωμένο ραντεβού και βρήκα κλειστό το γραφείο. Του συνέβη κάτι;»
«Ο πατέρας κυρία…»
«Κυρία Χαρά…Χαρά Αναστασίου…ναι πείτε μου».
«Ο πατέρας μου κυρία Αναστασίου έπαθε ένα σοβαρό ατύχημα με την μηχανή και είναι στην εντατική. Οι γιατροί δεν μας λένε τίποτε ακόμα».
«Στην εντατική;…θεέ μου;».
«Ναι…αν περάσει το πρώτο εικοσιτετράωρο θα μας πουν. Βλέπετε χτύπησε στο κεφάλι».
«Να σας ξαναπάρω αύριο δεσποινίς Βάλβη;»
«Όπως νομίζετε».
Την επόμενη μέρα η Χαρά πήρε τηλέφωνο και το σήκωσε πάλι η κόρη του. Αυτή την φορά τα νέα ήταν καλά. Ο Βάλβης είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο. Είχε επαφή με το περιβάλλον του και ίσως σε λίγες μέρες έβγαινε από το νοσοκομείο.
Πέρασαν τρεις μήνες από το ατύχημα και ο Γιατρός είχε γυρίσει κανονικά στην εργασία του και η Χαρά είχε ξαναμπεί και αυτή στην διαδικασία της αυτοανάλυσης μαζί του.
Ένα Σάββατο βράδυ η Χαρά δέχτηκε ένα απρόσμενο τηλέφωνο.
«Καλησπέρα».
«Κύριε Βάλβη…;»
«Ναι Χαρά εγώ. Τι κάνεις;»
«Καλά είμαι. Εσείς;»
«Ήθελα να στο πω καιρό τώρα και δεν έβρισκα ευκαιρία. Είναι κάποια πράγματα που τα έχω μέσα μου και θα ήθελα να ξέρεις».
«Αφορούν εμένα αυτά όλα αυτά;;»
«Ναι χαρά μου».
Και έτσι η Χαρά βρέθηκε σε ενα καφέ με τον γιατρό να της εκμυστηρεύεται τον ένα και μοναδικό έρωτα που ένιωσε και νιώθει για εκείνην. Και έτσι όπως η Χαρά περίμενε τον έρωτα να έρθει στην ζωή της κολακεύτηκε τόσο, που είπε αμέσως το ναι όταν εκείνος της ζήτησε να πάνε μαζί ένα ταξίδι στην Ιταλία.
Και το ταξίδι ξεκίνησε …
Έφτασαν στο Φιουμιτσίνο της Ρώμης αργά την νύκτα.
Εκείνος είχε φροντίσει για όλα εισιτήρια, ξενοδοχεία και προορισμούς.
Η Χαρά είχε αφεθεί και δεν έπαιρνε πρωτοβουλίες καθώς του είχε τυφλή εμπιστοσύνη .Στο ξενοδοχείο αφού τακτοποίησαν τα πράγματα τους στα δωμάτια τους, αποφάσισαν να πιούν ένα ποτό στην καφετέρια για να χαλαρώσουν από το ταξίδι.
«Κύριε Βάλβη τι να πω».
«Χαρά θα σε παρακαλέσω να μην μου μιλάς στο πληθυντικό. Το όνομα μου το ξέρεις».
«Συγνώμη Άρη αλλά δέκα χρόνια τώρα…Η συνήθεια βλέπετε…»
Μίλησαν αρκετή ώρα, είπαν διάφορα για την ζωή τους. Εκείνη ήξερε ότι ήταν παντρεμένος αλλά δεν ήθελε να θίξει τον θέμα γιατί πίστευε ότι η τύχη της είχε χαμογελάσει και θα ζούσε τον απόλυτο έρωτα και μάλιστα με τον ψυχαναλυτή της.
«Τι τύχη να έχεις ένα τέτοιο άντρα δίπλα σου»,σκεφτόταν, καθώς κοίταζε τον Βάλβη να μιλάει και να της κρατάει το χέρι.
Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουν τα ποτά ο Βάλβης έδωσε την πιστωτική του στο σερβιτόρο, ο οποίος λίγο αργότερα γύρισε λέγοντας του:
«Συγνώμη κύριε αλλά στη πιστωτική σας δεν υπάρχουν διαθέσιμα χρήματα».
«Μα πως; Δεν είναι δυνατόν;».
«Συγνώμη και πάλι κύριε, αλλά δοκιμάσαμε αρκετές φορές. Ίσως θα πρέπει να μιλήσετε με την τράπεζα σας στην Ελλάδα».
«Δεν πειράζει Άρη, ας μην γίνουμε θέμα», είπε η Χαρά,«θα πληρώσω εγώ».
«Συγνώμη Χαρά μου δεν ξέρω τι γίνεται. Θα πάρω αύριο πρωί πρωί τηλέφωνο στην τράπεζα».
Ευτυχώς η Χαρά είχε πάρει χρήματα μαζί της και όλες τις πιστωτικές της κάρτες.
Το πρωί σηκώθηκαν μες στα χαμογέλα, στις αγκαλιές και τις αιώνιες υποσχέσεις.
«Χαρά μου, είσαι υπέροχη. Ήμουν σίγουρος τόσα χρόνια ότι μόνο μαζί σου θα ζούσα τον απόλυτο έρωτα. Είχα αναλύσει την ψυχή σου, την σκέψη σου, τη καρδιά σου, ολάκερη την ζωή σου. Είμαι τυχερός που στα πενήντα μου τον γνώρισα κοντά σου.»
Μια λέξη της ξέφυγε από τα χείλη ακούγοντας τα λόγια του.
«Σε αγαπώ…».
Αποφάσισαν να αφήσουν το ξενοδοχείο στην Ρώμη και να πάνε στην λίμνη Κόμο. Φυσικά πλήρωσε η Χαρά το ξενοδοχείο και τα εισιτήρια του τρένου καθώς ο Βάλβης δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις πιστωτικές του που ήταν όλες χωρίς αντίκρισμα. Η Χαρά δεν φανταζόταν κάτι ύποπτο σε αυτό, καθώς όταν ξεκίνησαν το ταξίδι, της είχε πει ότι όλα τα έξοδα ήταν δικά του. Ο Βάλβης ήταν από τους καλυτέρους ψυχαναλυτές, δούλευε ακατάπαυστα και η τιμή για κάθε συνεδρία ήταν τσουχτερή, αλλά είχε βγάλει τόσο καλή φήμη που οι πελάτες του αδιαφορούσαν για τα χρήματα, αρκεί να έφευγαν ανακουφισμένοι από το ιατρείο του.
Και έτσι η Χαρά συνεχίζει να ζει το παραμύθι που ήθελε να ζήσει, χωρίς να βλέπει.
Αφού τακτοποιήθηκαν σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο με θέα την λίμνη αποφάσισαν την πρώτη βραδιά να το ρίξουν έξω. Βρήκαν μια ταβέρνα με παραδοσιακή ιταλική κουζίνα και μουσική, παρήγγειλαν κλασική ιταλική μακαρονάδα και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Η ευτυχία, τους χαριζότανε απλόχερα και εκείνοι είχαν ανοικτές τις καρδιές τους έτοιμες να την υποδεκτούν. Τα ξημερώματα γύρισαν στο ξενοδοχείο και μαγεμένοι όπως ήταν από το περιβάλλον, το κρασί ,το πάθος, πέρασαν την πρώτη τους ερωτική βραδιά συντονισμένη απόλυτα στις βαθιές τους σωματικές και ψυχικές ανάγκες!
Το φως του ηλίου που έμπαινε με μανία στο δωμάτιο έκανε την Χαρά να δυσανασχετεί και να αρνείται να ανοίξει τα μάτια της. Ο πονοκέφαλος όμως που της άφησε το κρασί με βία, ήρθε να της θυμίσει ότι χρειάζεται μια ασπιρίνη.
Σηκώθηκε, πήρε τηλέφωνο την υπηρεσία δωματίου και ζήτησε ένα παυσίπονο.
Από την πολύ θολούρα δεν είδε ότι ο Άρης δεν ήταν μαζί της στο δωμάτιο. Μόνο όταν βγήκε από το μπάνιο και αφού έριξε κάμποσο παγωμένο νερό στο κεφάλι της ,κατάλαβε πως λείπει.
«Καμιά έκπληξη θα ετοιμάζει πάλι»,σκέφτηκε.
Η πόρτα χτύπησε μια φορά και η Χαρά έτρεξε να ανοίξει για να αντικρίσει την υπηρεσία του δωματίου.
«Το παυσίπονο σας».
«Σας ευχαριστώ…Μια στιγμή μήπως είδατε τον κύριο Βάλβη;»
«Ο κύριος Βάλβης έφυγε κυρία».
«Έφυγε;».
«Ναι έφυγε σήμερα το πρωί στις επτά ακριβώς».
«Σας είπε που πάει;»
«Όχι δεν μας είπε».
«Καλά ευχαριστώ».
Η Χαρά ξύπνησε απότομα χωρίς την βοήθεια του παυσίπονου. Αποφάσισε να τηλεφωνήσει στον Άρη να δει τι συνέβη. Έψαξε την τσάντα της αλλά δεν την βρήκε πουθενά.Κοίταξε την βαλίτσα της και αυτή δεν βρήκε πουθενά. Τα ρούχα της ήταν πεταμένα από εδώ και από εκεί που τώρα μόνο τα πρόσεξε. Το διαβατήριο της έλειπε, τα χρήματα της είχαν κάνει φτερά, οι πιστωτικές της άφαντες. Κατέβηκε γρήγορα στην ρεσεψιόν για να μάθει πως το ξενοδοχείο δεν έχει πληρωθεί και πως τον λογαριασμό οφείλει να τον πληρώσει εκείνη! Eίχε μείνει μόνη σε μια ξένη χώρα, χωρίς χρήματα,χωρίς τηλέφωνο χωρίς τίποτε… Βρήκε τρόπο να γυρίσει στην Αθήνα καθώς μέσα στην ατυχία της στάθηκε τυχερή αφού στο ξενοδοχείο δούλευε ένας Έλληνας ο οποίος έκανε τα πάντα να την βοηθήσει.
Ο Βάλβης είχε εξαφανιστεί από την Αθήνα.
Μια μέρα διάβασε σε μια εφημερίδα:
«Ο κύριος Βάλβης ,διακεκριμένος ψυχαναλυτής της πόλης μας βρίσκεται στην Ελβετία σε ψυχιατρική κλινική για θεραπεία».
Η Χαρά κατάλαβε πια πως καμιά φορά ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ίσως είναι κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε ανάγκη να δούμε. Ίσως δέκα χρόνια τώρα έβλεπε έναν ξένο…