Η γαλλική επανάσταση είχε γράψει στη σημαία της τα συνθήματα ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Στο πέρασμα των χρόνων όμως, η αστική κοινωνία που αναδύθηκε, έκανε την ελευθερία μισθωτή σκλαβιά, την αδελφότητα μια κατάσταση άκρατου ατομικισμού, όπου ισχύει το «ο άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο», ενώ βάφτισε την ισότητα «ίσες ευκαιρίες» που δίνουν άλλοθι στις τεράστιες, διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες. Όσοι είναι καλοί, εργατικοί και άριστοι, πετυχαίνουν σε αυτή τη ζωή, τους υπόλοιπους τους περιμένει ο κοινωνικός Καιάδας – κι ας μη διατυπώνεται πάντα ανοιχτά.
Αλλά για ποιες ίσες ευκαιρίες μιλάμε;
Ο Μαρξ αναδείκνυε ήδη από την Κριτική στο Πρόγραμμα της Γκότα, πως το αστικό δίκαιο και η αφηρημένη ισότητά του –που κληρονομεί ως ένα βαθμό και η κοινωνία του μέλλοντος- συνιστούν αδικία και την αναπαράγουν, γιατί δεν παίρνουν υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες και τη διαφορετική αφετηρία κάθε ανθρώπου. Η αστική κοινωνία είναι γεμάτη αόρατα δεσμά και ταξικούς κυρίως φραγμούς, που γίνονται συνώνυμα της ανισότητας. Κάτι που ισχύει στον πολλαπλάσιο βαθμό για τα ΑμεΑ, τους αποκλεισμούς και τις διακρίσεις που υφίστανται σε όλους σχεδόν τους τομείς της καθημερινότητας.
Οι αστικές κυβερνήσεις τσακίζουν και τις τελευταίες παροχές κοινωνικού κράτους που είχαν απομείνει όρθιες, ωθώντας τα ΑμεΑ μία ώρα αρχύτερα στον κοινωνικό Καιάδα και την απελπισία. Η εξαφάνιση του “κοινωνικού κράτους” αποδεικνύει τη συνέχεια του αστικόυ κράτους, με κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης, ανάλγητες ή “κοινωνικά ευαίσθητες”, που, απρόθυμες να παράσχουν ολοκληρωμένη κρατική πρόνοια και μέριμνα για αυτά τα άτομα, δίνουν παρηγοριά στον άρρωστο με πριμοδοτήσεις μορίων σε διαγωνισμούς και παρεμφερή ημίμετρα, τα οποία στρέφουν εναντίον τους άλλες κοινωνικές ομάδες, ενεργοποιώντας παράλληλα αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού:
“Γιατί να μπει στην τάδε θέση ένα ΑμεΑ κι όχι κάποιος άλλος που το αξίζει”;
Σε έναν τέτοιο αυτοματισμό πάτησε ουσιαστικά και ο Παύλος Πολάκης, που ανάρτησε το ΦΕΚ διορισμού του υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΝΔ Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Ο τελευταίος σε ανάρτησή του πριν λίγες μέρες είχε γράψει πως δε θέλησε ποτέ μόρια, επιδόματα και χάρες, αλλά ίσες ευκαιρίες που δεν υπάρχουν.
Ο Πολάκης, με το γνωστό ύφος του (που ο Τσίπρας λέει πως χαρακτηρίζει τα… οξύθυμα Σφακιά), βγάζοντας στη φόρα το χαρτί, πρόσθεσε: Αν διεκδικουσες ΙΣΕΣ ευκαιρίες κύριε Κυμπουροπουλε, να έβαζες χαρτιά για να προσληφθείς επιμελητής Β στο ΕΣΥ με κρίση απο συμβούλιο όπως οι άλλοι γιατροί και όχι έτσι :(όπως δικαιούσουν ως ΑΜΕΑ)ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑ να λες αυτά που λες!!!.
Λες και το πρόβλημα δεν είναι η ουσία του νεοφιλελεύθερου αφηγήματος περί ίσων ευξαιριών που πρόβαλε ο Κυμπουρόπουλος, αλλά αν ο ίδιος ήταν σε προσωπικό επίπεδο αρκετά συνεπής σε αυτό. Η ΝΔ με τη σειρά της αξιοποίησε τους κουτσαβικισμούς Πολάκη για ένα ακόμα επικοινωνιακό σόου, ζητώντας πρόταση μομφής κατά του υπουργού, με τον Τσίπρα να του παρέχει πλήρη κάλυψη και να διακηρύττει πως θα μετατρέψει τη διαδικασία αυτή σε παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Εντέλει τα δυο βασικά κόμματα του διαμορφούμενου διπόλου δημιούργησαν μια ακόμα ευνοϊκή για τα ίδια αντιπαράθεση, εστιασμένη σε προσωπικές κόντρες, που συσκοτίζει τη βασική συμφωνία τους σε όλα τα στρατηγικής σημασίας θέματα, ανάμεσά τους και αυτό των “ίσων ευκαιριών”, κι ας τις βαφτίζουν ενδεχομένως με άλλα ονόματα, ανάλογα και με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται. Κι αφού συμφωνούν σε όλα τα άλλα, τσακίζοντας ο ένας ό,τι δικαιώματα άφησε όρθια ο άλλος, αρχίζουν να μαλώνουν για τον Πολάκη και για το ύφος…
Το ζητούμενο παραμένει πότε τα άτομα με αναπηρία ή χωρίς θα συνειδητοποιήσουν πως δεν τους αξίζει “ισότητα ευκαιριών”, αλλά ισότητα αφετηριών και κοινού σταθερά ευνοϊκού περιβάλλοντος, για να ξεδιπλώσει ο καθένας τα ταλέντα, τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του. Κάτι που κατακτιέται πρωτίστως με αγώνες, και όχι με κοκορομαχίες στη βουλή και τα ΜΚΔ, που όσο περνάει ο καιρός, δεν είναι πλέον ούτε καν διασκεδαστικές.