Έχει και η υποκρισία τα όρια της.
Ο Σταϊνμάιερ, ηρθε στο μαρτυρικό τόπο της Καντάνου και στη γραμμή που τηρεί το γερμανικό κράτος ήδη από το 2013 με την Ελλάδα – που επισφραγίστηκε με τη δημιουργία του αποικιοκρατικού Ελληνογερμανικού Ταμείου για το Μέλλον το 2014, την εποχή των μνημονίων – ζήτησε συγχώρεση. Είπε ότι “δεν υπάρχει τρόπος να επανορθώσω” λες και δεν γίνεται η Γερμανία να καταβάλει το κόστος για όσα καταστροφικά προκάλεσε στη χώρα μας και ζήτησε από τα θύματα της καταστροφής να καταλάβουν την θλίψη που του προκαλεί όλο αυτό και να τον συγχωρέσουν αυτόν και την Γερμανία.
Το όλο γίνεται ακόμη πιο προκλητικό αφού τις προηγούμενες ημέρες είχε διασφαλίσει ότι πριν φύγει από την Ελλάδα θα είχε βάλει στις βαλίτσες του 2,2 δις ευρώ, ως πρόωρη εξόφληση των δόσεων για το 2026, 2027 και 2028 του γερμανικού δανείου του πρώτου καταστροφικού για τη χώρα μας μνημονίου!
Όπως αναφέρει σε άρθρο του ο Ν. Μαριάς, ποσό 2,2 δισ. ευρώ πηγαίνει στις τσέπες της γερμανικής κρατικής επενδυτικής τράπεζας KFW, η οποία δάνεισε την Ελλάδα στο πλαίσιο των διμερών δανείων του πρώτου μνημονίου το 2010.
Μάλιστα η Γερμανία γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα διεκδικεί τις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο και προκειμένου να αποφύγει ενδεχόμενο συμψηφισμό ή ανταπαίτηση, αντί να προχωρήσει ως κράτος στη δανειοδότηση της Ελλάδας όπως έπραξε η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης τελικά προχώρησε στη δανειοδότηση της Αθήνας όχι απευθείας αλλά μέσω της KFW.
Επιπλέον όπως αποκαλύψαμε ήδη από το 2010 στη δανειακή σύμβαση Ελλάδας-κρατών Ευρωζώνης του πρώτου μνημονίου, το Βερολίνο πέρασε ρήτρα με την οποία απαγορεύει στην Αθήνα την υποβολή ένστασης συμψηφισμού και ανταπαίτησης φοβούμενο ακριβώς ότι μέσω συμψηφισμού ή ανταπαίτησης η Ελλάδα θα μπορούσε να αρχίσει να εισπράττει μέρος των πολεμικών επανορθώσεων/αποζημιώσεων ή του κατοχικού δανείου.
Υπό αυτό το πρίσμα, η επίσκεψη Σταϊνμάιερ στην Κάντανο αποτελεί εμπαιγμό του ελληνικού λαού και όποια αναφορά που ακούστηκε από το στόμο του Προέδρου της Γερμανίας περί της ανάγκης ανάπτυξης κοινής “κουλτούρας μνήμης” είναι απλά η προσπάθεια του κλέφτη και του φονιά να βάλει στο ίδιο καζάνι των ευθυνών το θύμα του για να αποφύγει να αναλάβει τις ευθύνες του.
