Δεν έχουν περάσει παρά λίγα χρόνια από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις με τους αγανακτισμένους στην Πλατεία Συντάγματος και σε άλλες πλατείες της χώρας. Η τότε κυβέρνηση, συνήθως προσπαθούσε να μειώσει τη σημασία των κινητοποιήσεων. Έτσι, τα μεγέθη των διαδηλώσεων πάντα στις κυβερνητικές ενημερώσεις ήταν μικρότερα από τα πραγματικά, οι συμμετεχόντες χαρακτηρίζονταν ως γραφικοί και πολλά άλλα.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση. Και κάνει ακριβώς τα ίδια.
Η διαδήλωση μπορεί να μην ήταν 1 εκατομμύριο που λένε οι διοργανωτές, αλλά οπωσδήποτε δεν ήταν και 100.000 που λέει η αστυνομία. Ένα νούμερο πιο κοντά στις 300.000 είναι η αλήθεια. Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη κινητοποίηση που υποτιμάται από την κυβέρνηση επειδή δε μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Κι όλα αυτά παρά το κλίμα που διαμορφώθηκε για κίνδυνο σοβαρών επεισοδίων. Δεν υπήρξαν όμως επεισόδια. Η κινητοποίηση ήταν ειρηνική.
Δεν εξετάζουμε εδώ κατά πόσο συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις συγκεκριμένες διαδηλώσεις και τους στόχους τους. Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να διαφωνούμε. Και μπορεί να διαφωνούμε και ριζικά στο κατά πόσο το πρόβλημα είναι το όνομα. Όμως υπάρχουν και κάποια στοιχεία που πρέπει να εξετάσουμε με ουδετερότητα.
Μια αρχική παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε είναι πως τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό δεν είναι μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα. Αντιθέτως, επεκτείνονται και εκφράζουν μία λαϊκή δυσαρέσκεια για την οικονομική κατάσταση της χώρας και τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Αυτό ήταν εμφανές και στις ομιλίες της Αθήνας.
Επίσης, υπάρχουν κάποια κοινά με τις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων. Και στις δύο περιπτώσεις σημαντικό ρόλο έπαιξαν οργανώσεις όπως η “Σπίθα” που ίδρυσε ο Θεοδωράκης. Πολύς από τον κόσμο που κατέβηκε στην πλατεία Συντάγματος κατέβαινε και τα προηγούμενα χρόνια, ως αγανακτισμένος. Ακόμα και οι κύριοι ομιλητές της συγκέντρωσης, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Γιώργος Κασσιμάτης, θα μπορούσαν να είναι ομιλητές σε κάποια συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος. Βεβαίως, η στροφή είναι πλέον προς τα δεξιά. Αλλά επιτέλους, σε αυτή την κυβέρνηση δε θα κάνουν ποτέ αυτοκριτική; Πάντα φταίνε οι άλλοι; Ποιος σπρώχνει τον κόσμο προς την ακροδεξιά; Ποιος διέψευσε τις ελπίδες του; Ποιος εφαρμόζει τις ανάποδες πολιτικές από αυτές που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει; Στην κυβέρνηση δε βρίσκεται η αυτοαποκαλούμενη “ριζοσπαστική αριστερά” που εκπροσωπείται από τον Δημήτρη Παπαδημούλη;
Δηλαδή, “δεν έχουμε εμείς ευθύνη, αυτοί είναι φασίστες”; Πολύ βολικό δεν είναι αυτό;
Και είναι υποκριτική η στάση της κυβέρνησης που την ίδια στιγμή που κατηγορεί τον Θεοδωράκη για στροφή προς την ακροδεξιά, για μισαλλοδοξία χαρακτηρίζοντας αυτή την εξέλιξη ως “θλιβερή” την ίδια ημέρα, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων και κυβερνητικός εταίρος κ. Πάνος Καμμένος χαρακτηρίζει το συλλαλητήριο ως την “ψυχή των Ελλήνων“.
Άραγε, είναι εντάξει να συγκυβερνάς με έναν “ακροδεξιό”, “μισαλλόδοξο” και “θλιβερό” και είναι πρόβλημα όταν ένας πολίτης της χώρας, έστω και προβεβλημμένος, εκφράζει τη θέση του, όποια κι αν είναι αυτή;
Μα, εχει χαθεί πλέον τελείως η σοβαρότητα σε αυτή τη χώρα;
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, δε γίνεται πολιτική με δολοφονίες χαρακτήρων ή με εύκολους χαρακτηρισμούς. Και αν υπάρχει κάτι αληθινά θλιβερό σήμερα, είναι πως η κυβέρνηση επιλέγει ακόμα και στα πιο σοβαρά ζητήματα να πορεύεται και να ασκεί πολιτική με αυτό τον τρόπο.