Η τεκμαρτή φορολόγηση, η ερημοποίηση και η κρατική αδιαφορία απειλούν το τελευταίο κύτταρο ζωής στην ελληνική ύπαιθρο

Σε μια αποκάλυψη που σοκάρει, ο δημοσιογράφος Μανόλης Σπανάκης μίλησε στο Ράδιο Κρήτη 101,5 για την εξαφάνιση των παραδοσιακών καφενείων στον Δήμο Βιάννου. Όπως ανέφερε στην εκπομπή του Μανόλη Αργυράκη, από τα 174 καφενεία που λειτουργούσαν μέχρι πρόσφατα, έχουν απομείνει ανοιχτά μόλις 14.

Πίσω από αυτόν τον αριθμό κρύβεται μια ολόκληρη πραγματικότητα: η δραματική εγκατάλειψη της υπαίθρου, η οικονομική ασφυξία των μικρών επιχειρήσεων, η φορολογική παράνοια και η πλήρης απουσία στρατηγικής για την επιβίωση του τοπικού κοινωνικού ιστού.

Φόρος 3.000 ευρώ σε τζίρο 15 ευρώ ημερησίως

Σύμφωνα με στοιχεία του “Αγώνα της Κρήτης” παρόμοια είναι η κατάσταση σε δεκάδες χωριά των Χανίων που βλέπουν και τον τελευταίο πυρήνα κοινωνικής ζωής να νεκρώνεται λόγω της ανισσόρροπης απόφασης της κυβέρνησης να επιβάλει τεκμαρτή φορολόγηση σε επιχειρήσεις που έχουν τζίρο 15-20 ευρώ ημερησίως με αποτέλεσμα να καλούνται να πληρώνουν φόρο ύψους 3.000 ευρώ!

Η κυβέρνηση εξαίρεσε από αυτό τον πρωτοφανή κεφαλικό φόρο τα καφενεία με πληθυσμό κάτω των 500 κατοίκων. Όμως, υπάρχουν πολλά χωριά που στους επίσημους πίνακες έχουν πάνω από 500 κατοίκους αλλά στην πράξη έχουν πολύ λιγότερους αφού πολλοί απογράφονται στον τόπο καταγωγής τους και όχι στον τόπο διαμονής τους.

Παράλληλα ακόμα και τα χωριά πάνω από 500 κατοίκους είναι σε φθίνουσα κατάσταση λόγω του μεγάλου δημογραφικού προβλήματος. Αυτό σημαίνει ότι πολλά καφενεία όπως και οι μικρές ατομικές επιχειρήσεις οδηγούνται στο οριστικό κλείσιμο. Και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει όταν κλείνει ένα καφενείο ή μια μικρή επιχείρηση (πχ παντοπωλείο) σε ένα χωριό. Το επόμενο βήμα είναι η πλήρης ερημοποίηση και εγκατάλειψη του.

Όταν το τελευταίο καφενείο ενός χωριού κλείνει, θύμα της τεκμαρτής φορολόγησης και της ασφυκτικής γραφειοκρατίας, χάνεται ο τελευταίος θύλακας συλλογικότητας.

Υπαίθριος μαρασμός: Όταν η γραφειοκρατία και η αδιαφορία γίνονται στρατηγική

Η εγκατάλειψη της υπαίθρου δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Κέντρα υγείας υπολειτουργούν, σχολεία ερημώνουν, τραπεζικά καταστήματα αποχωρούν. Η πρωτογενής παραγωγή καθίσταται ασύμφορη.

Το ελληνικό χωριό δεν πεθαίνει μόνο από τη γήρανση ή την αστυφιλία. Πεθαίνει από την ανικανότητα ή την απροθυμία του κράτους να χαράξει πολιτική επιβίωσης της υπαίθρου.

Το κράτος, αντί να προσφέρει πραγματικά κίνητρα, υψώνει εμπόδια. Και όταν θα ’ρθει η ώρα να μιλήσουμε για δημογραφικό, για εθνική παραγωγή, για τοπική συνοχή — θα αναζητούμε απαντήσεις σε χωριά που δεν θα υπάρχουν πια.

Οι νέοι φεύγουν — όσοι τολμούν να μείνουν, συναντούν ένα κράτος που τους τιμωρεί για την επιλογή τους.

Όταν κι οι γεροντότεροι φύγουν από τη ζωή, στη θέση τους δεν θα υπάρχουν πια κοινότητες, αλλά μόνο ανεμογεννήτριες και ακίνητα που θα ανήκουν σε λίγους ολιγάρχες.

Μήπως τελικά αυτό είναι το πραγματικό σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη;