Γράφει ο Δημήτρης Τυραϊδής
Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές ορισμένες ενέργειες συνανθρώπων μας, στα καλά καθούμενα, μας προκαλούν αγανάκτηση, μας προβληματίζουν αφάνταστα, άλλες φορές αηδία, φόβο, εκνευρισμό κι ένα σωρό άλλα συναισθήματα που ταράζουν τη γαληνεμένη – μέχρι κείνη τη στιγμή – ψυχή μας. Τότε εμείς, μην έχοντας να κάνουμε τίποτα άλλο, εντελώς απροετοίμαστοι, στην εικόνα που ξαφνικά βλέπουμε, προσπαθούμε να εντοπίσουμε την αιτία που οδήγησε το συνάνθρωπό μας να προβεί στην όποια αποτρόπαια πράξη του, που θα εξηγεί κατά κάποιον τρόπο την ενέργειά του αυτή.
Η αφορμή να πάρω την πένα στα χέρια μου και να γράψω το σημερινό μου άρθρο, αγαπητοί μου αναγνώστες, ήταν μια βάρβαρη πράξη κάποιας «κυρίας» που έτυχε να βρεθώ πλάι της σε κάποια πεντάμορφη παραλία από τις πολλές που διαθέτει η αρχόντισσα της Μεσογείου, η Κρήτη μας. Ποια ήταν η πράξη της εν λόγω «κυρίας», θα το μάθουμε αμέσως στις επόμενες σειρές…
Ήταν ένα λιόλουστα καθαρό και ξάστερο πρωινό… Καθισμένος στη χρυσαφένια άμμο κάποιας παραλίας της δυτικής Κρήτης, απολάμβανα αμέριμνος τα δώρα της, ρουφώντας αχόρταγα τη δροσερή αύρα της, αφήνοντας την αλμύρα της να τυλίγει ολόκληρο το κορμί μου. Αγναντεύοντας δε, πέρα μακριά τον σταχτή ορίζοντα και το γαλαζοπράσινο πέλαος, ευχαριστούσα τον Πλάστη μας, που μου χάρισε τις αισθήσεις, ώστε να απολαμβάνω τα αγαθά του κάθε στιγμή, νιώθοντας απέραντη ψυχική ευφορία, ανέξοδα και πλουσιοπάροχα…
Τώρα, η υπερκινητικότητα των μικρών παιδιών, οι άμετρες φωνούλες τους, οι διάφορες συζητήσεις από τους παρευρισκομένους που γίνονταν σε διάφορες γλώσσες και έδιναν μια ξέχωρη σε ομορφιά εικόνα στην περιοχή.
Ήμουνα δε, τόσο πολύ ευτυχισμένος και χαρούμενος, που πολλές φορές ενδόμυχα έλεγα: «Αλήθεια, πόσο τυχερός είμαι, που έχω την ευκαιρία να χαίρομαι τις ομορφιές της παραλίας, ενώ πολλοί συνάνθρωποί μου για διάφορους λόγους, οικονομικούς – λόγω κρίσης – και όχι μόνο, δεν μπορούν να τις απολαύσουν… Η παραπάνω σκέψη με μελαγχολούσε κάπως, αγαπητοί μου, αλλά… τέλος πάντων…
Κι ενώ σκεφτόμουνα διάφορα πράγματα, περασμένα γεγονότα κλπ., αφήνοντας λεύτερη τη σκέψη μου να ταξιδέψει, πηγαίνοντας όπου εκείνη ήθελε, ξαφνικά το παρατεταμένο κλάμα ενός μικρού μπόμπιρα, που δεν θα ξεπερνούσε τους τρεις Απρίληδες, διέκοψε απότομα κάθε μου σκέψη, αναγκάζοντάς με να στρέψω τη ματιά μου προς το μέρος το, καταγράφοντας συγχρόνως τις ναζιάρικες, αθώες και γιομάτες χάρη κινήσεις του…
Ο μικρός παρακαλούσε – ή μάλλον απαιτούσε – από τη μητέρα του να σηκωθεί και να του πιάσει έναν τζίτζικα. Εκείνη τη στιγμή, πιστός στο καθήκον του, εκτελώντας εκείνο που του πρόσταξε να κάνει ο μεγαλοδύναμος, ο μικρός μάλλον μαγεμένος από το γλυκό τιτίβισμα του τζίτζικα, ήθελε να τον κάνει δικό του, όπως συνήθως γίνεται με τα μικρά παιδιά, που όλα τα θέλουν δικά τους, ανεξάρτητα αν είναι σωστό ή λάθος αυτό που απαιτούν. Η εν λόγω «κυρία» δεν άργησε να ικανοποιήσει την επιθυμία του κανακάρη της. Με μια αστραπιαία κίνηση, άρπαξε τον τζίτζικα και τον έδωσε στον μικρό μπόμπιρα. Ο μικρός, όπως ήταν αναμενόμενο, έλαμψε ολόκληρος από χαρά! Δυστυχώς όμως, δεν μπόρεσε να κρατήσει τον τζίτζικα στα τρυφερά κι αδέξια χεράκια του και του έφυγε σχεδόν αμέσως. Πάλι κλάματα ο μικρός… Η μαμά προέβη σε δεύτερη αιχμαλωσία ενός άλλου τζίτζικα και πριν τον δώσει στον μικρό, του σπάει τα φτερά με μια επιδέξια κίνηση και τον προσφέρει στο μικρό, μειδιάζουσα ελαφρώς… Χαρές ο μικρός και γέλια, ευχαριστημένος που ο τζίτζικας δεν μπορούσε πια να του φύγει!… Στη συνέχεια, πότε τον άφηνε κάτω στην καυτή άμμο, πότε τον κρατούσε στα τρυφερά σαν τον αφρό χεράκια του… Κάποτε του μιλούσε λες και μιλούσε σε κάποιο άλλο μικρό παιδί, σαν κι αυτόν! Τέλος, μετά από δυο – τρία λεπτά, ο μικρός μπόμπιρας ικανοποιημένος πια, τον βαρέθηκε και τον πετάει λίγο πιο πέρα – όσο του επέτρεπε η δύναμή του – και τρέχοντας , έφυγε για τη θάλασσα, που τον καλούσε μάλλον ο πατέρας του. Το κακόμοιρο έντομο, σπάραζε πάνω στην καυτή άμμο, καταδικασμένο σε αργό κι επώδυνο θάνατο. Δεν άντεξα άλλο· πλησίασα το τραυματισμένο ζωύφιο και με μια κίνηση αστραπής, του αφαίρεσα τη ζωή…
Στη συνέχεια, κοίταξα κατάματα την «κυρία» κι έφυγα πάρα πολύ προβληματισμένος. Δεν είπα απολύτως τίποτα, όμως πριν απομακρυνθώ, την ξανακοίταξα επίμονα, σαν να της έλεγα ότι αυτή η αποτρόπαια πράξη της προδίδει την ψυχρή κι άπονη ψυχή της. Όταν επιτέλους πήρα το δρόμο της επιστροφής, διάφορα συναισθήματα πλημμύρισαν την ψυχή μου, ενώ ψιθυρίζοντας έλεγα: «Να, ένας λόγος από τους πολλούς, που έχουν γεμίσει οι πλατείες και τα σοκάκια της πόλης μας με αδέσποτα σκυλιά και γάτες. Ενθουσιάζεται ο μικρός, βλέποντας ένα πανέμορφο και παιχνιδιάρικο κουταβάκι, το συμμαζεύει η κάθε «κυρία», να ικανοποιήσει την επιθυμία του κι όταν αντιλαμβάνεται ότι το ζωντανό χρειάζεται πολλή φροντίδα να μεγαλώσει κι ένα σωρό άλλα πράγματα, όπως είναι ο τακτικός του εμβολιασμός, η καθημερινή του βόλτα κλπ. τότε, μη μπορώντας ν’ ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της, μάλλον γιατί βαριέται, αποφασίζει να το εγκαταλείψει κάπου πολύ μακριά από το σπίτι της, αδιαφορώντας εντελώς αν θα πεθαίνει από την πείνα ή από τη δίψα, εγκαταλειμμένο όπως είναι, το πιθανότερο δε, που μπορεί να συμβεί σε ένα αδέσποτο και το αγνοούμε, είναι να βρει φρικτό θάνατο από το δηλητήριο κάποιου ασυνείδητου, θρέφοντας κι εκείνος μέσα του κτηνώδη αισθήματα, όπως της ηρωίδας μας, του σημερινού μας άρθρου. Τώρα θα μου πείτε, εδώ καθημερινά απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη μας θυσιάζονται στο βωμό συμφερόντων, εφαρμόζοντας βέβαια οι δυνατοί το νόμο της ζούγκλας, χιλιάδες παιδιά σε καθημερινή βάση, εσένα η τυραννία ενός τζίτζικα σε πείραξε; Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, με πείραξε πάρα πολύ, θωρώντας την κυρία να τσακίζει τα φτερά του άμοιρου τζίτζικα. Μήπως η εν λόγω κυρία δεν εφάρμοσε το νόμο των δυνατών; Περισσότερο όμως, με πείραξε και μου μάτωσε την ψυχή θα έλεγα, ήταν ο τρόπος που με ελαφρά τη καρδία αφαίρεσε τα φτερά του, καταδικάζοντάς το σε αργό κι επώδυνο θάνατο.
Τέλος, κλείνοντας το σημερινό μου άρθρο, θέλω να προσθέσω και τα πιο κάτω, αγαπητοί μου φίλοι.
Εγώ πιστεύω ότι οι πράξεις των μεγαλύτερων ανθρώπων, ειδικότερα των γονιών, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός μικρού παιδιού. Πολλές δε, πράξεις τους τραυματίζουν αθεράπευτα την αθώα παιδική τους ψυχούλα.
Ας προσέχουμε λοιπόν, σε ποιες ενέργειες προβαίνουμε, τουλάχιστον όταν μας θωρούν τ’ αθώα κι άκακα ματάκια των μικρών παιδιών.
Συγγραφέας – Ποιητής