Πέθανε την Κυριακή 2 Ιούλη και κηδεύτηκε τη Δευτέρα 3 Ιούλη στο χωριό του στο Κουρνά ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ο Μακρονησιώτης Λεωνίδας Μεντάκης. Στην κηδεία του παρευρέθηκε πλήθος κόσμου, συγγενείς, χωριανοί και σύντροφοι. Επικήδειο εκφώνησε ο γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Νομού Χανίων του ΚΚΕ Αλέκος Μαρινάκης, και ο ανιψιός του καθηγητής κος Ζυμβραγουδάκης.
Στον επικήδειο ο Αλέκος Μαρινάκης τόνισε:
«Αγαπημένε μας σύντροφε Λεωνίδα, σε αποχαιρετάμε σήμερα συγγενείς, φίλοι, συναγωνιστές και σύντροφοι με βαθιά θλίψη και συγκίνηση στην τελευταία σου κατοικία.
Ο Λεωνίδας Μεντάκης ήταν ένας από τους τελευταίους στα Χανιά της ηρωικής γενιάς Κομμουνιστών της περιόδου της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και Μακρονησιώτης, όπως έγραψε μόλις προχθές το Σάββατο και τοπική εφημερίδα με την αφιέρωση που του έκανε.
Ο σύντροφος Λεωνίδας, με την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας και Γερμανίας στη χώρα μας ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του ΚΚΕ για γενικευμένη αντίσταση από τον ελληνικό λαό, εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και αργότερα στον ΕΛΑΣ, γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Έλαβε μέρος στις σημαντικότερες μάχες που έδωσε η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση στον Αποκόρωνα και γενικότερα στο Νομό Χανίων, ενάντια στους κατακτητές και στους ντόπιους συνεργάτες τους, όταν οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις ή εγκατέλειπαν την Ελλάδα ή συνεργάζονταν με τον κατακτητή. Διακρίνεται σε όλα τα καθήκοντα που αναλαμβάνει. Με την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές ο σ. Λεωνίδας είχε την πορεία που είχαν οι περισσότεροι αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης σαν ανταμοιβή για την αντιστασιακή αντιφασιστική τους δράση, διώξεις και κατατρεγμούς. Εντάσσεται στον ΔΣΕ και δίνει τη μάχη της κορυφαίας στιγμής του ταξικού κινήματος που δόθηκε στη χώρα μας, κόντρα στην αστική τάξη και τους Εγγλέζους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Συλλαμβάνεται και στέλνεται στο κολαστήριο της Μακρονήσου πριν από 70 χρόνια ακριβώς. Δέχεται φοβερά βασανιστήρια και κατά τύχη γλιτώνει από το θάνατο λόγω μιας πλευρίτιδας που τον έπιασε και τον παράτησαν για να πεθάνει, οπότε και γλίτωσε τη δολοφονία του.
Μετά την εξορία εντάσσεται στην προδικτατορική ΕΔΑ και αναπτύσσει πλούσια δράση είτε στον Αποκόρωνα για το αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα για εγγυημένο εισόδημα, εγγυημένη τιμή στα προϊόντα, είτε στο κίνημα των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία για τις συνθήκες δουλειάς στη ξενιτιά και για δικαιώματα και πάλη για νομιμοποίηση του ΚΚΕ, είτε σαν οικοδόμος στην Αθήνα στην πάλη μέσα από το συνδικάτο Οικοδόμων στο γιαπί.
Παντρεύεται, κάνει οικογένεια και τη διαπαιδαγωγεί στα ιδανικά που ο ίδιος παλεύει. Με την πτώση της Χούντας και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ γίνεται μέλος του και δίνει μέσα από τις γραμμές του όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες μέχρι το θάνατο του.
Στα δύσκολα χρόνια που πέρασε το Κόμμα μας το 1989 – 1991 ο σύντροφος Λεωνίδας στάθηκε αταλάντευτος στις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού και στην υπεροχή του Σοσιαλισμού σαν μοναδική λύση στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αντίληψη που εναντιώνονταν όλοι αυτοί που αποχώρησαν τότε από το Κόμμα.
Έδωσες τον καλύτερο σου εαυτό σε όλες τις μάχες του λαϊκού κινήματος στην Κρήτη. Δεν έλειπες από πουθενά, από συγκεντρώσεις, πορείες, μπλόκα των αγροτών, εκδηλώσεις, όλων των μαζικών φορέων, συνταξιούχων, αντιστασιακών, της Επιτροπής Ειρήνη, των συνδικάτων και των σωματείων και φυσικά του Κόμματος μας. Ξεκινούσες με τα πόδια από τον Κουρνά στον Καβρό, με το λεωφορείο για Χανιά στις εκδηλώσεις και πορείες μέχρι το τέλος, με τα 2 σου μπαστούνια, επιστροφή στον Καβρό και ξανά με τα πόδια στον Κουρνά. Έδινες το παρόν σε όλον τον νομό και στην Κρήτη. Το παράδειγμα σου και η ζωή σου έγιναν πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες και εκπομπές, σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Επέμενες μέχρι το τέλος που τα πράγματα είχαν δυσκολέψει, να συμμετέχεις στις συνεδριάσεις της ΚΟΒ σου στη Γεωργιούπολη που ήσουν από τους καθοριστικούς συντρόφους για τη συγκρότηση και μαζικοποίηση της. Πάντα διαπαιδαγωγικός με το λόγο σου και το παράδειγμα σου στους νεότερους, με τη συνέπεια σου και την απαιτητικότητα σου για τα καθήκοντα. Ενημερωνόσουν μέχρι τέλος από το «Ριζοσπάστη», την «Αλήθεια» και την ΚΟΜΕΠ. Ακόμα και μετά το εγκεφαλικό με νοήματα μας έδειχνες να αγωνιζόμαστε. Το παράδειγμα σου, οι αγωνιστικοί σου δεσμοί με τον λαό, τους αγρότες, τους εργάτες, τους επαγγελματίες της περιοχής θα είναι παρακαταθήκη για εμάς τους νεότερους.
Η παρουσία σου, παρότι μας άφησες, θα είναι κοντά μας ζωντανή ανθεκτική στους δρόμους του αγώνα μέχρι τη νίκη. Ιδιαίτερα σήμερα που η επίθεση που δέχεται ο λαός μας έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Το χάρισμα που είχες να περνάς το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής στο λαό, όπως και η σεμνότητα σου και τα λίγα λόγια και πολλά έργα, πρέπει να μας γίνει παράδειγμα.
Εκ μέρους της Τομεακής Επιτροπής Νομού Χανίων του ΚΚΕ, του Παραρτήματος Χανίων της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, της ΠΕΚΑΜ (Πανελλήνιας Ένωσης Κρατούμενων Μακρονήσου) και της Εφημερίδας «Αλήθεια» απευθύνουμε στην συντρόφισσα σου στη ζωή και στον αγώνα, που τόσο σου συμπαραστάθηκε στις τελευταίες δύσκολες στιγμές, στα παιδιά σου, που τόσο ενδιαφερόσουν και χαιρόσουν για τη συμμετοχή τους στους αγώνες και στο Κόμμα, στα εγγόνια σου, τους συγγενείς σου, τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια και την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε στο δρόμο που βάδισες. Η εικόνα με τα 2 μπαστούνια να παλεύεις να ακολουθείς τις πορείες, να ανεβαίνεις τα σκαλιά των γραφείων του Κόμματος στα Χανιά και να ρωτάς για το τι καθήκοντα έχουμε και πως θα ανταποκριθείς θα μείνουν στη μνήμη μας χαραγμένα.
Η γη που αγάπησες και δούλεψες όσο λίγοι, ο ιστορικός Κουρνάς, θα σε δεχτούν με αγάπη και ευγνωμοσύνη. Να έχεις καλό ταξίδι και η παρουσία σου θα είναι κοντά μας.
Στο καλό σύντροφε Λεωνίδα.»