Νεκρός είναι ο πρώτος τραγουδιστής του θρυλικού συγκροτήματος Iron Maiden, Paul Di’Anno σε ηλικία 66 ετών σκορπώντας θλίψη στον χώρο της ροκ και μέταλ σκηνής.
Την είδηση του θανάτου του πρώην frontman των Iron Maiden επιβεβαίωσε η δισκογραφική του εταιρεία. «Εκ μέρους της οικογένειάς του, η Conquest Music με λύπη επιβεβαιώνει το θάνατο του τραγουδιστή Paul Andrews, επαγγελματικά γνωστού ως Paul Di’Anno.
Γεννημένος στο Chingford του Ανατολικού Λονδίνου στις 17 Μαΐου 1958, ο Paul έγινε για πρώτη φορά γνωστός ως τραγουδιστής του αγγλικού χέβι μέταλ συγκροτήματος μεταξύ 1978 και 1981. Τραγούδησε στο πρωτοποριακό ντεμπούτο άλμπουμ τους “Iron Maiden” και την επιδραστική κυκλοφορία που ακολούθησε, «Killers».
Μετά την αποχώρησή του από τους Iron Maiden, ο Paul Di’Anno είχε μια μακρά και περιπετειώδη δισκογραφική καριέρα με τους Battlezone και Killers, καθώς και πολυάριθμες σόλο κυκλοφορίες και guest εμφανίσεις.
Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε από σοβαρά προβλήματα υγείας που τον περιόρισαν να εμφανίζεται σε αναπηρικό καροτσάκι, ο Paul συνέχισε να διασκεδάζει τους οπαδούς του σε όλο τον κόσμο, μετρώντας πάνω από 100 συναυλίες από το 2023.
Το πρώτο αναδρομικό άλμπουμ της καριέρας του, The Book of the Beast, κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2024 και περιείχε τα σημαντικότερα σημεία των ηχογραφήσεών του μετά την αποχώρησή του από τους Iron Maiden.
Η Conquest Music είναι υπερήφανη που είχε τον Paul Di’Anno στην καλλιτεχνική της οικογένεια και ζητά από τη λεγεώνα των θαυμαστών του να υψώσουν ένα ποτήρι στη μνήμη του».
Ο Πολ Άντριους, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα εισήλθε τους κόλπους του συγκροτήματος το 1978, αντικαθιστώντας τον Ντένις Γουίλοκ που βρισκόταν έως τότε στα φωνητικά αλλά η συνεργασία τους διήρκεσε μόλις τρία χρόνια.
Ήταν η φωνή του πρώτου δίσκου των Iron Maiden που κυκλοφόρησε το 1980, με τίτλο το όνομά τους, και θεωρείται ως ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ του νέας γενιάς του βρετανικού χέβι μέταλ. Έναν χρόνο αργότερα ηχογράφησε με το συγκρότημα το άλμπουμ «Killers » και το ΕΡ «Maiden Japan».
Οι Iron Maiden τη δεκαετία του 1980 αποφάσισαν ότι για να προχωρήσουν θα έπρεπε να βρουν έναν τραγουδιστή ικανό να είναι σε περιοδεία. Βρήκαν έναν αντικαταστάτη στον πρώην frontman των Samson, Bruce Dickinson. Η τελευταία εμφάνιση του Di’Anno με το συγκρότημα ήταν στις 10 Σεπτεμβρίου 1981 στο Odd Fellow’s Mansion στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Σύμφωνα με τα λόγια του Di’Anno: «Είναι σαν να έχεις τον Μουσολίνι και τον Αδόλφο Χίτλερ να διευθύνουν το συγκρότημα σου. Είναι ο Rod Smallwood και ο Steve Harris και τέλος. Δεν μπορεί να υπάρχει κανένας άλλος και ο χαρακτήρας μου είναι πολύ δυνατός για αυτό, οπότε εγώ είμαι ο Steve πάλευε πάντα».
Ο Di’Anno πληρώθηκε από τον Smallwood κατά τη στιγμή της αναχώρησής του και δεν έλαβε δικαιώματα για τα τραγούδια των Iron Maiden.
Face To Face συνέντευξη του Paul Di’Anno στον Χρήστο Καραδημήτρη το 2013:
«Έχω κάνει διάφορες βλακείες, κυρίως επειδή ήμουν ηλίθιος, αλλά αυτό με κάνει αυτό που είμαι!»
Μιλώντας για τον Clive Burr, τον αείμνηστο ντράμερ των Iron Maiden στα άλμπουμ “Iron Maiden” και “Killers” και “Number Of The Beast”:
«Τα έκανα όλα για τον Clive. Ταξίδεψα αεροπορικώς πίσω από την Βραζιλία και δεν προσπαθώ να με κάνω να φανώ σπουδαίος ή τίποτα τέτοιο, αλλά γιατί ήταν για τον Clive. Ταξίδεψα από τη Βραζιλία στο Παρίσι, για να πάω και να πω τρία γαμημένα τραγούδια με μια μπάντα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, μόνο και μόνο επειδή ήταν για τον Clive. Συμμετείχα σε 7-8 φιλανθρωπικές εκδηλώσεις για τον Clive και σε τέτοια πράγμα, λεφτά για τη φιλανθρωπία και ήταν ευχαρίστησή μου που το έκανα, γιατί ήταν φίλος μου (σ.σ.: αρχίζει να δακρύζει). Το πιο στενάχωρο από όλα είναι πως όταν πέθανε, ήμουν σε περιοδεία και ήμουν χάλια για μέρες και όταν αρχικά σχεδιάσαμε να παίξουμε το “Remember Tomorrow” δεν μπορούσα να το τραγουδήσω για τον κόσμο. Άρχισα να σπάω (σ.σ.: με δάκρυα σπάει η φωνή του)… μου είναι δύσκολο να μιλάω για αυτό… Όταν γινόταν η κηδεία (σ.σ.: σχεδόν κλαίει) ήμουν στο αεροπλάνο της επιστροφής για Βραζιλία, οπότε δε μπορούσα να είμαι ούτε καν για αυτό. Έγραψα ένα μικρό εγκώμιο το οποίο η Mimmy, η γυναίκα του διάβασε και φυσικά όλοι γέλασαν. Ο λόγος είναι γιατί εγώ, αυτός κι ο Dave πάντα σχεδιάζαμε να τσαντίζουμε τον Steve. Όχι με κακή έννοια… Καταλαβαίνεις τι εννοώ… θα καθόμασταν και θα πίναμε σχεδιάζοντας πως θα τσαντίσουμε τον Steve κάθε μέρα. Δεν είχα ως τώρα το χρόνο να κάτσω, να βρεθώ σε ένα δωμάτιο και να κλάψω.»