Δεν είναι από τα πρόσωπα που θα μείνουν για ηχηρή κοινωνική προσφορά, που γίνεται με διαφημιστική ‘’εκστρατεία’’ και εράνους.
Θα τη θυμούνται όσοι την εγνώρισαν, την εκτίμησαν και την αγάπησαν για το απαράμιλλο ήθος, την ειλικρίνεια και την εργατικότητά της παντού. Θα την θυμούνται, με ανοιχτή καρδιά, εκείνοι που ωφελήθηκαν και εξυπηρετήθηκαν από εκείνη, στον βαθμό που μπορούσε, σε δύσκολες στιγμές τους.
Ως εργαζόμενη – προϊσταμένη οικονομικού τομέα – στο Γ.Ν.Χ. ήταν η επί κεφαλής του προσωπικού που συνεργαζόταν μαζί της. Αρχικά, δεν υπήρξα αγαπημένη. Ο χρόνος τελικά, διευθετεί πολλές καταστάσεις και απελευθερώνει αλήθειες που στριμώχνονται στη λήθη, για λίγο όμως…
Πενήντα χρόνια γνωριμίας, σαράντα οκτώ χρόνια φιλίας, κύλησαν και μοιραστήκαμε πολλές σημαντικές και κρίσιμες στιγμές της ζωής μας. Δεν θα ξεχαστεί ποτέ ό,τι μας ένωσε και μας έδεσε, από μένα, αφού εκείνη δεν υπάρχει ανάμεσά μας, πια.
Σπάνια εξέφραζε προσωπικά παράπονα. Δεν ήθελε να θυμάται εικόνες και λόγια που την πλήγωσαν και μάλιστα σε πολύ τρυφερή ηλικία.
Μια φορά, την πίεσα και μου εξομολογήθηκε: ‘’Δεν με άφησαν να κρατήσω λαμπάδα – ως παράνυμφος – γιατί η βιολογική μου μητέρα πέθανε στην γέννα. Την άρπαξαν από τα χέρια μου και την έδωσαν σε άλλο κοριτσάκι’’. Πως ένοιωσα, Θεέ μου!
Όμως, αυτά που έβλεπα καθημερινά, σε εκδηλώσεις συμπάθειας, έδειχναν πως την αγαπούσαν αρκετοί και πολύ. Το άξιζε!
Μια μέρα, επισκεφτήκαμε την κυρία Θάλεια, σε όροφο του νοσοκομείου. ‘Ήταν άρρωστη. Η Ιωάννα και άλλο ένα παιδί βρισκόταν στη πόλη μας. Τα άλλα είχαν αναζητήσει καλύτερη τύχη μακριά, όπου και υπάρχουν ακόμη. Η κυρία Θάλεια, κοίταζε μέσα στα μάτια την προϊσταμένη μου με τόση αγάπη, που συγκινήθηκα. Κάποια στιγμή, στράφηκε σε μένα και με τρεμάμενη φωνή, είπε: ‘’ Η Γιαννούλα, είναι το καλύτερό μου παιδί…’’ Τι μεγαλείο ψυχής και αυτή η γυναίκα. Τι καλοσύνη, για να αναγνωρίσει την προσφορά της προγονής της, που όμως ανάθρεψε και μεγάλωσε εκείνη, σαν γνήσιο, φυσικό βλαστάρι. Θέλησε, η Μοίρα, να τις σμίξει στη ζωή, για να εκπέμψει μηνύματα ‘’προς πάσα κατεύθυνση’’…
Αυτά ήθελα να καταθέσω για ‘κείνη, με την καρδιά μου. Γνωρίζω πως κάπου βρίσκεται το πνεύμα της και χαίρεται γιατί θα συναντήσει – κάποια στιγμή – τους αγαπημένους της, με πρώτο τον μοναδικό άντρα της ζωής της, τον Μιχάλη της. Από ‘κει ψηλά, θα ευλογούν και θα καθοδηγούν τα μυριαγαπημένα παιδιά και εγγόνια τους. Είναι βέβαιο…
Νώτα Ανδρεαδάκη