Του Γιάννη Αγγελάκη | Τα πτώματα ξεβράζονται στις ακτές της Μεσογείου και κάποιοι συνεχίζουν να κατηγορούν τους μετανάστες επειδή θέλουν να βρουν ένα καλύτερο μέλλον.
Ο Γερμανός, ο Ολλανδός αλλά και ο Φινλανδός, ο Εσθονός κατηγορούν τους μετανάστες, τους νότιους ευρωπαίους, τους κυνηγημένους και τους φτωχούς, ως τεμπέληδες, ως επικίνδυνους για την ευημερία τους, για τη δημοκρατία αρνούμενοι να αντιληφθούν τις ευθύνες των πλούσιων χωρών για την κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη.
Κατηγορούν τους μετανάστες επειδή θέλουν να βρουν μία καλύτερη ζωή, έτσι ώστε σήμερα για κάποιους, περίπου να φέρουν οι νεκροί των ναυαγίων την ευθύνη για τον θάνατό τους.
Με τον ίδιο τρόπο κάποιοι λένε ότι οι νεκροί των μνημονίων φταίνε για τον αναπόφευκτο θάνατό τους αφού το τέλος τους προκλήθηκε από την “ένοχη” πραγματικότητα για την οποία καλούνται να πληρώσουν το τίμημα στους “τίμιους” βορειοευρωπαίους. Την ίδια στιγμή η παγκόσμια φτώχια αυξάνεται, ο πόλεμος και η ανέχεια είναι η καθημερινή πραγματικότητα για την πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του πλανήτη.
Δημιουργούν τα όρια μιας “δικαιοσύνης”, κατασκευάζουν τους ενόχους για να νομιμοποιούν την εξαθλίωση.
Θα έπρεπε να είναι απλή κοινή λογική. Αλλά δεν είναι. Η φτώχια δεν πολεμιέται με σύνορα και όπλα, ούτε με αντιμεταναστευτικούς νόμους. Χρειάζονται χρήματα από τις τσέπες των πλουσίων.
Χρειάζονται μέτρα, ουσιαστικά μέτρα που θα δώσουν λύσεις. Και το πρώτο βήμα για να αρχίσει να αλλάζει αυτή η πραγματικότητα είναι να σταματήσει η υπερεκμετάλλευση που παράγει υπερκέρδη για μια χούφτα ανθρώπους στον πλούσιο Βορρά.
Το δίκιο των πλουσίων, αυτό το οποίο διασφαλίζεται από τις φοβίες και τις ανησυχίες των μικροαστών ψηφοφόρων που εκλέγουν κυβερνήσεις έτοιμες να προασπίσουν τα συμφέροντα των λίγων εις βάρος του πλανήτη παράγει φτώχια, πολέμους, ανέχεια και οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στη μετανάστευση. Λίγοι, πολύ λίγοι από αυτούς τους μετανάστες κατορθώνουν να φθάσουν στην Ευρώπη. Ακόμα λιγότεροι ταξιδεύουν στις πλούσιες χώρες του Βορρά. Χιλιάδες πεθαίνουν στη διαδρομή
Και για να γίνει πιο εύκολα κατανοητό το μέγεθος της καταστροφής που προκαλεί η τυφλότητα των λαών του πλούσιου βορρά, και του νότου, και της Ελλάδας, εδώ θα σας παρουσιάσω κάποια στοιχεία που έχω συλλέξει.
Η πραγματικότητα όπως είναι:
– Περίπου το 80% της ανθρωπότητας ζει με λιγότερο από 10 δολάρια την ημέρα
– Το πιο φτωχό 40% του παγκόσμιου πληθυσμού αντιπροσωπεύει το 5% του παγκόσμιου πλούτου ενώ το πλουσιότερο 20% κατέχει το 75% του παγκόσμιου πλούτου.
– 22.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από τη φτώχια. Πεθαίνουν δίχως να το μαθαίνουμε ποτέ, σε κάποιο χωριό, κάπου στη γη, δίχως κανείς ποτέ να γράψει τίποτα για αυτούς.
– Αν ξοδεύαμε μόλις 1% λιγότερα χρήματα στο να αγοράζουμε όπλα κάθε παιδί στον πλανήτη γη θα μπορούσε να πηγαίνει σχολείο.
– 1.8 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από διάρροια
– Για τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει περίπου ο μισός πληθυσμός σε όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες φταίει η έλλειψη σωστών υποδομών ύδρευσης και αποχέτευσης
– 1,4 εκατομμύριο άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω έλλειψης πόσιμου νερού.
– Το 2005, το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού του πλανήτη κατανάλωνε το 76,6% των παγκόσμιων προϊόντων. Το φτωχότερο 20% κατανάλωνε μόλις 1,5%.
– Κάθε χρόνο, οι αναπτυσσόμενες χώρες χάνουν πάνω από 1 τρις δολάρια από δυτικές εταιρείες που εκμεταλλεύονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους για την αποπληρωμή δυσβάστακτων χρεών.
– Σύμφωνα με μία μελέτη των Ηνωμένων Εθνών από το 1998, με μόλις 40 δις δολλάρια ετησίως θα μπορούσαμε να προσφέρουμε βασική εκπαίδευση, καθαρό νερό και συστήματα αποχέτευσης, βασικά συστήματα υγείας και τροφή σε κάθε άνθρωπο σε όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες. Με τα σημερινά στοιχεία, αρκούν μόλις 58 δις δολλάρια.
– Η πείνα, είναι η πρώτη αιτία θανάτου στον κόσμο.
– Σύμφωνα με μία συντηρητική εκτίμηση, το 2010 περίπου το 1/3 του παγκόσμιου χρηματικού πλούτου ελέγχεται από 91.000 ανθρώπους, δηλαδή μόλις από το 0,001% του παγκόσμιου πληθυσμού
– Για κάθε 1 δολάριο που λαμβάνει κάποια αναπτυσσόμενη χώρα σε ανθρωπιστική βοήθεια, επιστρέφει 25 δολάρια για την αποπληρωμή χρέους προς δυτικές χώρες.
– Το 1820 η διαφορά πλούσιων χωρών με φτωχών ήταν 3 προς 1
Το 1913 11 προς 1
Το 1950 35 προς 1
Το 1973 44 προς 1
Το 1992 72 προς 1
Κι αυτά είναι μόνο μερικά στοιχεία…
Δείτε και μία πολύ εύστοχη γελοιογραφία από τον ΣΤΑΘΗ:
