Έχει ξεσπάσει μία συζήτηση σχετικά με την παγκόσμια περιοδεία Μποφίλιου και Χαρούλη με Θεοδωράκη και Χατζιδάκι. Αλλά, για τον λάθος λόγο, κατά την γνώμη μου.

Ο κληρονόμος, ο υιός Χατζιδάκις, έχει κάθε ηθικό και νόμιμο δικαίωμα να εκφράσει άποψη για τμήμα της κληρονομιάς του, όσο οικουμενική κι αν είναι. Και κυρίως, αν προβλέπεται να βγουν τρελά φράγκα από το όνομα που συνεχίζει να φέρει.

Το μεγάλο ζήτημα με την συγκεκριμένη περιοδεία είναι η μενδωνοποίηση μιας τριπλής πολιτιστικής κληρονομιάς: της ελληνικής μουσικής εν γένει και της μουσικής του Μίκη και του Μάνου.

Οι δυο αγαπητοί, αγαπημένοι και εμβληματικοί για τη γενιά τους καλλιτέχνες, ο Χαρούλης και η Μποφίλιου, έχουν κάνει δουλειά καλή και με τους δύο συνθέτες και έχουν τα φόντα να κάνουν ακόμα περισσότερη. Το γιατί αποφασίζουν στο πικ της σταδιοδρομίας τους να σημάνουν προσωρινή παύση σε όσα κάνουν για να συμμετάσχουν σε μία επί τούτου επινοημένη μουσική ενότητα (”Μίκης-Μάνος-ελληνική μουσική”), ωσάν οι τρεις πτυχές του δημιουργικού concept να επικοινωνούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, κρίνεται καλλιτεχνικά, αισθητικά και με αποκλειστικά υποκειμενικό τρόπο – το κοινό και τους κριτικούς. Δεν έχουμε ακόμα εικόνα ούτε για το set list, ούτε για το δημιουργικό σκεπτικό και τις σκηνικές διαρρυθμίσεις, οπότε κάθε περαιτέρω σχόλιο ή υπόθεση επί του καλλιτεχνικού ερωτήματος παρέλκει.

Θα μιλήσω μόνο για αυτό που αντικρίζω στα portals όπου αναρτήθηκε με μεσσιανική υποδοχή η εν λόγω περιοδεία. Αναφέρομαι στις αφίσες και την προώθηση οι οποίες είναι επιεικώς τουριστικές. Στην καλύτερη περίπτωση, οι αφίσες είναι λες και δημιουργήθηκαν από gourmet ελληνικό εστιατόριο του Μεταξουργείου. Στην χειρότερη περίπτωση είναι σαν να βγήκαν από το γραφείο της Μενδώνη. Μια αισθητική που απηχεί μια άκρως εθνοκεντρική προσέγγιση και μια κιτσάτη αρχαιοπληξία. Τι διάολο σχέση έχει ο Παρθενώνας με τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι; Το αν έχει σχέση με τους τραγουδιστές, νομίζω δεν χρειάζεται καν σχολιασμό.

Και καλά ο Μίκης και ο Μάνος, έχουν κληρονόμους που θεωρητικά μπορούν να προστατεύσουν την παρακαταθήκη τους. Αλλά αυτή η έρμη η ”Music of Greece”; Ποιος την προστατεύει; Δηλαδή μπορεί οποιοσδήποτε να χρησιμοποιήσει το ισχυρότερο πολιτισμικό brand στον κόσμο – το όνομα της Ελλάδας – για να κάνει τη δουλίτσα του; Ο συλλογικός μας κληρονόμος, το Υπουργείο Πολιτισμού με ποιο δικαίωμα αποποιείται των δικαιωμάτων του/μας; Ούτε καν ρητορικό το ερώτημα. Και για να προλάβω κόντρα σχόλια επ’ αυτού, προφανώς και το έργο των δύο τεράτων αποτελεί ακριβό πετράδι της κληρονομιάς του λαού και της χώρας μας. Αλλά το να βάζεις τους δύο μεγάλους κάτω από ένα νετφλιξογενή τίτλο που θα μπορούσε έστω να είναι ένας πιο διακριτικός, επεξηγηματικός του σκεπτικού υπότιτλος, ”κλοτσάει” άσχημα.

Το σκεπτικό είναι πολύ συγκεκριμένο και είναι το σκεπτικό μιας καλοβαλμένης αρπαχτής με την καλή έννοια: κατεβάζουμε τα δύο μας κορυφαία center for σε διεθνή φιλικά παιχνίδια με fancy ομάδες γιατί δεν έχουμε περάσει Mουντιάλ. Μια μόνο λέξη μού έρχεται και είναι στα αγγλικά: irrelevant.

Και κάτι ακόμα: κάπου φτάνει με αυτές τις αυτοαποκαλούμενες ελληνικής έμπνευσης παγκόσμιες τουρνέ που βασικός τους στόχος είναι να παίξουν εισπρακτικά σε παιδιά του brain drain και σε μετανάστες 2ης και 3ης γενιάς. Οι γεωγραφικές επιλογές είναι άλλωστε από μόνες τους εύγλωττες. Αν θες να μοιάσεις στον Vangelis, στον Ντέμη Ρούσο, στον Πλέσσα, στον Ψαραντώνη και τον Ψαρογιώργη, στον Νταλάρα, στον Φραγκούλη, στους Rotting Christ, τους 1000 Mods – καλλιτέχνες με μικρότερες ή μεγαλύτερες, δεν έχει σημασία, αλλά πραγματικά διεθνείς περιοδείες – θέλει δουλειά. Όχι επικοινωνία. Παίξε Τόκιο, παίξε Πεκίνο, παίξε Mexico City, Μπουένος Άιρες, παίξε Κωνσταντινούπολη, Αβάνα, παίξε Μιλάνο, παίξε Αγ. Πετρούπολη όταν θα ξανανοίξει, παίξε Μαδρίτη και Λισαβόνα. Και μετά, αν καίγεσαι τόσο, ονόμασέ το και διαγαλαξιακή τουρνέ.

tvxs.gr