Ραμάλα – Παλαιστίνη: Αποστολή Βαγγέλης Πάλλας – Δημοσιογράφος I.J.F.
Από 29 Μαΐου 2016 έως 5 Ιουνίου 2016, πραγματοποιήθηκε στην Παλαιστίνη επίσκεψη δημοσιογράφων από 3 χώρες Ελλάδα – Κύπρο – Σλοβενία με πρωτοβουλία της Ε.Ε.
Η Παλαιστίνη περιέχει μια ποικιλόμορφη τοπογραφία, και χωρίζεται γεωγραφικά σε τέσσερις περιοχές, συγκεκριμένα την παραλιακή γραμμή, τους λόφους και τα όρη (τα βουνά της Γαλιλαίας, της Ναμπλούς, της Ιερουσαλήμ, και της Χεβρώνας) και την κοιλάδα (Κοιλάδα του Ιορδάνη). Το Λιβάδι του Bin Amer βρίσκεται ανάμεσα στα βουνά της Ναμπλούς και της Γαλιλαίας και περνά μέσα από το όρος Carmel, το οποίο εκτείνεται από τα βουνά της Ναμπλούς στα βορειοδυτικά προς την παράκτια πεδιάδα. Στο μακρινό νότο, υπάρχει η έρημος Νεγκέβ. Το υψόμετρο κυμαίνεται από 417 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας στη Νεκρά Θάλασσα, που είναι το χαμηλότερο σημείο στον κόσμο, με 1204 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στην κορυφή του βουνού Jarmaq.
Η αποστολή είχε έδρα την Ραμάλα. Χτισμένη σε σειρά λόφων, βρίσκεται περίπου 16 χιλιόμετρα βόρεια της Ιερουσαλήμ. Η Ραμάλα είναι γνωστή ως «η νύφη της Παλαιστίνης» και είναι χτισμένη περίπου 900 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Επιπλέον στη Ραμάλα έχει έδρα η Παλαιστινιακή αρχή. Η Ραμάλα είναι το κορυφαίο κέντρο οικονομικής και πολιτικής δραστηριότητας. Αποτελεί το σπίτι πολλών δημοφιλών παλαιστινίων ακτιβιστών, ποιητών, καλλιτεχνικών και μουσικών.
Κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει την γέννηση του. Αυτό αποφάσισε (το Μάιο του 1948) ο ΟΗΕ πως θα ήταν το μέλλον της ιερής γης τριών θρησκειών. Η απόφαση είχε ληφθεί από τις 29 Νοεμβρίου του 1947 σε μια συνέλευση του ΟΗΕ, με πλειοψηφία των δυο τρίτων των μελών του.
Οι Ισραηλίτες με μια απόφαση βρέθηκαν σε μια γη που δεν κόπιασαν να την αποκτήσουν με χωράφια ελιών και αμπελιών που δεν φύτευσαν και σε σπίτια που δεν έχτισαν.
Από την έρημο Νέγκεβ ως το Τελ Αβίβ, από την Χάιφα και την Γιάφα ως την Ραμάλα, οι Παλαιστίνιοι κοιμήθηκαν σε μια χώρα και το πρωί ξύπνησαν σε μια άλλη. Από δω και πέρα στην Παλαιστίνη θα ακουγόταν μόνο ο θόρυβος του ανέμου του μίσους.
Ωστόσο οι πρώτοι Εβραίοι που πάτησαν τα πόδια τους στην Παλαιστίνη ήταν ο στρατός των 30.000 ανδρών που εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την Βρετανία. Και ήταν ο μυστικός σιωνιστικός στρατός του Feivel Polkes που ονομάζονταν «Haganah» δηλαδή «Άμυνα», που τώρα είχε αγαθές σχέσεις με τους Βρετανούς, με αποστολή να προστατεύσουν τους Εβραίους μετανάστες που θα έφταναν στην Παλαιστίνη. Λίγες βδομάδες μετά υπήρχε σχεδόν ένα εκατομμύριο, εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι από τις εστίες τους και πάνω από πεντακόσια χωριά κατεστραμμένα. Μια χώρα άλλαξε «ιδιοκτησία» στο όνομα της βίβλου και ως δικαιολογία φέρει την σφαγή από τον Γερμανικό φασισμό.
Οι Παλαιστίνιοι πριν από 68 χρόνια κλήθηκαν να πληρώνουν ένα χρέος που δημιούργησε η καρδιά της Ευρώπης.
Και αρνήθηκαν να τους κλέψουν να τους ταπεινώσουν να τους διώξουν.
«Το μεγαλύτερο έγκλημα που ένας άνθρωπος μπορεί να διαπράξει, όποιος και να’ναι αυτός, είναι να πιστέψει, έστω και για ένα μόνο λεπτό, ότι οι αδυναμίες και τα λάθη των άλλων του δίνουν το δικαίωμα να υπάρχει εις βάρος τους και ότι δικαιώνουν τα δικά του λάθη και εγκλήματα»
Ghassan Kanafani, Επιστρέφοντας στη Χάιφα και άλλες ιστορίες.
Στην Παλαιστίνη εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ήταν εγκατεστημένοι Αραβικοί πληθυσμοί που θεωρούσαν αυτή τη γη πατρίδα και στην οποία ήθελαν και θέλουν να ζουν. Στην ίδια γη ζούσε μια μειοψηφία Εβραίων που επίσης θεωρούσε αυτήν τη γη πατρίδα. Αλλά μόνο η αριθμητική αύξηση των Εβραίων της Παλαιστίνης μπορούσε να κάνει τους Άραβες να αναλογιστούν την κατάσταση και να αναγνωρίσουν τους Εβραίους (λαός διασκορπισμένος σε όλο τον κόσμο) όχι ως θρησκευτική μειοψηφία, που ζούσε σε ένα status quo που είχε χαρακτήρα δημογραφικής κυριαρχίας καθαρά αραβικής, αλλά ως ανεξάρτητο λαό. Με πιο τρόπο όμως θα γινόταν αυτό; Με δικαιοσύνη ή με δύναμη; Αποφασίστηκε η δύναμη διότι έτσι θα αποσπούσαν μεγαλύτερο μερτικό.
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Νταβίντ Μπεν Γκουριον:
«Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να βεβαιωθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα ξαναρθούν ποτέ. Οι γέροι θα πεθάνουν και οι νέοι θα ξεχάσουν».
Παλαιστίνιοι, ενός τμήματος του παλαιστινιακού λαού, απέφυγαν την απέλαση και έγιναν πολίτες του Ισραήλ, που υφίστανται όμως διακρίσεις από το νόμο και τις συνήθεις πρακτικές του Ισραήλ. Το κράτος του Ισραήλ επιμένει σε μέτρα που αποσκοπούν στην εκδίωξη τους. Τον τελευταίο καιρό τα μέτρα αυτά επικεντρώνονται στο σχέδιο Πράουερ για τη Νεγκέβ, το οποίο παραπέμπει στο σχέδιο του 1970 για εξιουδαϊσμό της Γαλιλαίας, και στα γεγονότα της Ημέρας της Γης (30 Μαρτίου 1976).
Ένα άλλο τμήμα του παλαιστινιακού λαού, στα εδάφη που το Ισραήλ κατέλαβε το 1967, ζει ως επί το πλείστον υπό στρατιωτικό καθεστώς. Οι ισραηλινές στρατιωτικές αρχές έχουν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία δράσης εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους ή συγκεντρώνοντάς τους σε θύλακες μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Επίσης, το Ισραήλ αυξάνει σταδιακά τις κατασχέσεις της γης των Παλαιστινίων, εμποδίζει την ατομική και συλλογική τους οικονομική ανάπτυξη, αρνείται την ελεύθερη κυκλοφορία τους, τη συνάθροιση και τον λόγο και καταστέλλει με διάφορα μέσα την αντίστασή τους στον συνεχιζόμενο εποικισμό και την κατοχή. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο ξεχωριστές οικονομίες: οι Παλαιστίνιοι στις περιοχές του 1948 έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ισραηλινή οικονομία – ως εργαζόμενοι με διακρίσεις στους μισθούς και ως κάτοικοι πόλεων και χωριών που πάσχουν από υπο-ανάπτυξη, και ένα σημαντικό μέρος των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη εργάζονται για ισραηλινά αφεντικά ή για τοπικές εμπορικές επιχειρήσεις, που πωλούν τα προϊόντα τους στην αγορά του Ισραήλ – είτε στους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη ή στην επίσημη επικράτεια του Ισραήλ.Οι περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους που έχουν εκδιωχθεί από τη χώρα και τους απογόνους τους, καθώς και πολλοί από αυτούς που έχουν διαφύγει από τα κύματα της μετατόπισης και απέλασης, ζουν ως πρόσφυγες ή εσωτερικά εκτοπισμένοι – είτε στις περιοχές που έχουν κατακτηθεί το 1948 ή το 1967, ή στις γειτονικές χώρες.
Με τα χρόνια, οι Παλαιστίνιοι έχουν αντισταθεί στη μετατόπιση, στην καταπίεση και στην εκμετάλλευσή τους. Ανάλογα με την τοποθεσία, η αντίστασή τους παίρνει διάφορες μορφές: κάποιοι διαδηλώνουν ή κάνουν συμβολικές δράσεις, κάποιοι αντιδρούν με άμεσες ενέργειες, κάποιοι επιλέγουν τον ένοπλο αγώνα, κάποιοι είναι μη-βίαιοι, κάποιοι είναι βίαιοι αλλά άοπλοι. Οι περισσότερες πράξεις αντίστασης δεν συνεπάγονται τη συνεργασία με τους Ισραηλινούς που αντιτίθενται στη σιωνιστική πολιτική, αλλά μερικοί συνεργάζονται με τους εν λόγω ακτιβιστές. Η πολύμορφη αντίσταση των παλαιστινιακών εργαζόμενων μαζών, όλα αυτά τα χρόνια, έχει καταφέρει κυρίως την επιβράδυνση και τον περιορισμό των διαδικασιών της υποταγής αλλά δυστυχώς γενικά δεν είναι σε θέση να γυρίσει πίσω τον χρόνο.
“Η ανθρωπιστική κρίση και οι κακουχίες που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι αυξάνονται δραματικά ενώ η ανάγκη για επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος, για τερματισμό της κατοχής και επικράτηση της ειρήνης είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Ένα από τα βασικά προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζει ο Παλαιστινιακός λαός είναι η βίαιη στέρηση του αγαθού της ενέργειας. Εξαιτίας του πολέμου, της κατοχής και της άρνησης του Ισραήλ να επιτρέψει στους Παλαιστίνιους να αξιοποιήσουν τους φυσικούς τους πόρους, ο Παλαιστινιακός λαός στερείται τα αυτονόητα, την ενέργεια ως βασικό ανθρώπινο αγαθό. Ιδιαίτερα στην Γάζα υπάρχει ηλεκτρισμός μόνο 2 με 6 ώρες την ημέρα.
Επισκέψεις σε παλαιστινιακούς καταυλισμούς, ανέδειξε το μεγάλο θέμα της επιβίωσης των παλαιστινιακών πληθυσμών. Συγκεκριμένα στον καταυλισμό της «Jelazone» διοικείται από πολιτική επιτροπή ενημερωθήκαμε ότι υπηρεσία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες δίνει 10 δολάρια το μήνα και ένα σακί αλεύρι για κάθε κάτοικο του καταυλισμού, όπως και ένα ιατρό για 5.000 άτομα.
Στην Ραμάλα ενημερωθήκαμε από τον ΟΗΕ, όπως επίσης και από την EUPOL COPPS της Ε.Ε. για θέματα εκπαίδευσης των παλαιστινιακών δυνάμεων ασφαλείας.
Στην Γάζα το δικαίωμα αλιείας για τους Παλαιστίνιους είναι στο 70% και από 10.000 ψαράδες το 2000 έχουν απομείνει μόνο 3.500. Οι αυτοκτονίες στη Γάζα είναι αρκετές λόγω του στιγματισμού και της περιθωριοποιήσεως.
Η αποστολή των δημοσιογράφων στην Παλαιστίνη επισκέφτηκε έργα που προβλέπουν στην καλύτερη διαβίωση των Παλαιστινιακών κατοίκων. Αυτά χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε. Μέσω μη κυβερνητικών οργανώσεων, με αμφισβητούμενη διαφάνεια.
1) Επίσκεψη στην Ras Al- Tira, ανέγερση νηπιαγωγείου με χρηματοδότηση από την Ε.Ε. ύψους 55.600 ευρώ.
2) Επίσκεψη στην Tubas. Ένα έργο που αφορά την χρησιμοποίηση υδάτων για πρόσβαση 34.000 Παλαιστινίων από Tubas, Tuasir, Aqqaba στην εκτροπή υδάτων από παρακείμενο ποταμό. Χρηματοδότηση από την Ε.Ε. ύψους 22 εκατ. δολάρια.
3) Άλλα έργα χρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε. πραγματοποιούνται στην Twina-Χερβώνα, Rasalwad –Βηθλεέμ, Abduallh Alyou Nes- Ιεριχώ, Um Allahem- Ιερουσαλήμ
4) Μια άλλη επίσκεψη σημαντικού ενδιαφέροντος ήταν σε κοινότητα Βεδουίνων, όπου η Ε.Ε. χρηματοδοτεί ανέγερση καταυλισμού μέσω Μίχο.
Η EE έχει δει τους ισραηλινούς οικισμούς στα κατεχόμενα παλαιστινιακό εδάφη και της Συρίας ως παράνομα καθώς παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και ως αντίθετη προς τις αποφάσεις του ΟΗΕ και δεκάδες αποφάσεις που εκδόθηκαν από την ίδια την EE. Είναι επίσης σαφές στην EE ότι οι ισραηλινοί οικισμοί σε αντίθεση με την ερμηνεία των συμφωνιών του Όσλο της EE και ότι η συνεχής επέκταση των οικισμών αυτών είναι η μείωση της δυνατότητας δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη που καταλήφθηκαν το 1967. Τα γεγονότα αυτά, όμως, δεν απέτρεψε την EE από την υπογραφή σημαντικών εμπορικών συμφωνιών που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της οικονομίας του Ισραήλ, καθώς και την ισραηλινή κατοχή και τους οικισμούς. Αυτό περιλαμβάνει μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που υπεγράφη από τα δύο μέρη, το 2004, χωρίς να κάνει αυτή την οικονομική σχέση εξαρτάται από το Ισραήλ να σταματήσει τις εποικιστικές δραστηριότητες του, για να μην αναφέρουμε την απομάκρυνση των οικισμών και ολόκληρη την συσκευή της ισραηλινής κατοχής από τα αραβικά εδάφη που κατελήφθησαν το 1967 Επιπλέον, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, η EE συμφώνησε να επιτρέψει τον πολιτικό του ρόλο στο να περιθωριοποιηθούν στο πλαίσιο της λεγόμενης ειρηνευτικής διαδικασίας, παρά το γεγονός ότι διαθέτει τη δύναμη να πιέσει το Ισραήλ, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι το Ισραήλ βασίζεται στην εταιρική σχέση της με την Ευρωπαϊκή Ένωση στις οικονομικές της σχέσεις και το εξωτερικό εμπόριο σε μεγάλο βαθμό.
Κατ’ αρχάς, πρέπει να γίνει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι η απόπειρα των ισραηλινών αρχών να μετατρέψουν το παλαιστινιακό πρόβλημα σε θρησκευτική διαμάχη δεν πρόκειται να επιτύχει. Οι απαράδεκτες ενέργειες των Ισραηλινών στους ιερούς χώρους των μουσουλμάνων αποτελούν πρόκληση για όλους, και όχι μόνο για τους Παλαιστίνιους. Επιπρόσθετα, το Ισραήλ πρέπει να γνωρίζει ότι οι λαοί και τα προοδευτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, δεν θα πάψουν να διατρανώνουν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των Παλαιστινίων, μέχρι τη μέρα που θα δημιουργεί ένα ανεξάρτητο, βιώσιμο και κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος, στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
… Δεν με αναγνώρισαν, γιατί το μαύρο της φωτογραφίας απορροφούσε το δέρμα μου στο διαβατήριο. Η πληγή μου γι’ αυτούς ήτανε θέαμα για κάποιο τουρίστα που του αρέσει να συλλέγει φωτογραφίες… Μαχμούντ Νταρουις – Ποιητής
700 χιλιόμετρα τείχος, το 85% στην Δ. Όχθη 60 σημεία ελέγχου. Είναι μια αποκρουστική πραγματικότητα
ΑΠΑΡΧΑΪΝΤ ΝΕΡΟΥ
70 λίτρα τη μέρα. Τόσο νερό δίνει η ιδιωτική εταιρεία Mekorot στους Παλαιστίνιους. Δηλαδή 30 λίτρα λιγότερα ανά άτομο από αυτά που συστήνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Το παρατσούκλι της Mekorot είναι «Απαρτχάιντ σε σωλήνα».
Εκστρατεία κατά της εταιρείας που διεκδικεί και το νερό της Θεσσαλονίκης, της Κύπρου, της Ιταλίας και άλλων χωρών, έχει ξεκινήσει η διεθνής περιβαλλοντική οργάνωση, Φίλοι της Γης. Παλαιστινιακές οργανώσεις κατηγορούν την εταιρεία ότι είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή του «Απαρτχάιντ νερού».
Στο κείμενο της διεθνούς καμπάνιας κατά της Mekorot, καλούν σε μποϊκοτάζ και παρουσιάζουν 6 λόγους για τους οποίους οι πολίτες οφείλουν να ξεσηκωθούν και να ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις να μη συνεργαστούν με την εταιρία.
Η Mekorot εφαρμόζει σύστημα απαρτχάιντ νερού: Η παλαιστινιακή κατανάλωση στα Κατεχόμενα είναι περίπου 70 λίτρα ανά άτομο την ημέρα ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός υγείας συστήνει 100 λίτρα ανά άτομο την ημέρα και η ημερήσια κατανάλωση από τους Ισραηλινούς είναι περίπου 300 λίτρα, δηλαδή 14 φορές περισσότερο. Η Mekorot έχει αρνηθεί την παροχή νερού σε παλαιστινιακές κοινότητες μέσα στο Ισραήλ, παρ’ ότι απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ αναγνωρίζει το δικαίωμά τους στην πρόσβαση στο νερό. Έκθεση του γαλλικού Κοινοβουλίου έχει χαρακτηρίσει αυτή την κατάσταση «απαρτχάιντ νερού».
Η Mekorot συμμετέχει στο διεθνές έγκλημα της λεηλασίας των φυσικών πηγών και στη χωρίς όρια καταστροφή των υποδομών νερού: Η Mekorot λειτουργεί 42 πηγάδια στη Δυτική Οχθη, κυρίως στην περιοχή της Κοιλάδας του Ιορδάνη που κατά κύριο λόγο υδροδοτούν τους ισραηλινούς εποικισμούς. Η Mekorot δουλεύει σε στενή συνεργασία με τον ισραηλινό στρατό για να κατάσχει σωλήνες ύδρευσης από Παλαιστίνιους αγρότες και να καταστρέφει τις πηγές παροχής νερού των παλαιστινιακών κοινοτήτων.
Η στέρηση του ανθρώπινου δικαιώματος στο νερό στους Παλαιστινίους από τη Mekorot είναι μέσο για την ισραηλινή πολιτική εκτοπισμού: Το καλοκαίρι η Mekorot συνοδευόμενη από το στρατό, κλείνει τη βρύση για τους Παλαιστινίους στις κοινότητες της Δυτικής Οχθης, αφήνοντάς τους στην ξηρασία. Η Mekorot είναι υπερήφανος συνεργάτης στο «Σχέδιο Έρημος Νέγκεβ» του Εβραϊκού Εθνικού Συμβουλίου, σύμφωνα με το οποίο 40.000 Παλαιστίνιοι Βεδουίνοι, κάτοικοι του Ισραήλ, θα ξεριζωθούν από τα σπίτια τους και τα εδάφη τους θα χρησιμοποιηθούν για εποικισμούς «μόνο για εβραίους» στην έρημο Νέγκεβ.
… Μιράλ είναι το όνομα ενός λουλουδιού που βγαίνει στην έρημο μετά τη βροχή. Tο άρωμά του είναι λεπτό αλλά η θερμότητα του ήλιου το κάνει πιο ζωηρό μέρα τη μέρα. Μιράλ είναι και το όνομα μιας ευαίσθητης κοπέλας από την Παλαιστίνη. Είναι ακόμη κοριτσάκι όταν γίνεται δεκτή στο σχολείο-ορφανοτροφείο της Χιντ Χουσεϊνί, μιας απίστευτα δυναμικής και αποφασιστικής γυναίκας που έχει αφιερώσει τη ζωή της στα ορφανά του πολέμου. Η Μιράλ, μεγαλώνοντας, παθιάζεται με τον παλαιστινιακό αγώνα, συμμετέχει στα γεγονότα που έπονται των συμφωνιών του Όσλο, λαμβάνει και η ίδια μέρος στις βιαιοπραγίες. Η Χιντ προσπαθεί να την απομακρύνει από τον πειρασμό της τρομοκρατίας. Μόνο ύστερα από το θάνατό της, η Μιράλ θα αποφασίσει να αφήσει την πατρίδα της και να αγωνιστεί πια από τον τόπο της εξορίας της για την ειρήνη.
Μια αληθινή ιστορία για τις ελπίδες του παλαιστινιακού λαού, μοιρασμένες κι αυτές, όπως η γη τους, ανάμεσα στην ανάγκη να αγωνιστούν και στο όνειρο να διεκδικήσουν την τόσο λυτρωτική ειρήνη…
ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΑΣΑΦ:
Παλαιστίνιος Πρόσφυγας από την Γάζα. Ξεκίνησε από την Παλαιστίνη για να εκφράσει με την φωνή του τον αραβικό κόσμο και τους πρόσφυγες. Έγινε ο αγαπημένος των παιδιών που ζουν στους καταυλισμούς όπως και εκείνος. Ο Μοχάμεντ Ασάφ από το 2013 αποτελεί σύμβολο των προσφύγων. Με αποκορύφωμα την νίκη του στο «Arab Idol», που παρακολούθησαν σε γιγαντοοθόνες στη Λωρίδα της Γάζας και στην Κατεχόμενη από το Ισραήλ Δυτική Όχθη.
ΤΕΛΟΣ:
Όλοι διακηρύσσουν ότι θέλουν να επικρατήσει η ειρήνη στην Παλαιστίνη. Όμως η ειρήνη θα επικρατήσει μόνον αν πρώτα επικρατήσει η δικαιοσύνη. Και η δικαιοσύνη σημαίνει λευτεριά στον ηρωικό και αλύγιστο Παλαιστινιακό λαό, που κρατά ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας και του αγώνα
Μια απαγγελία από την, Παλαιστινιακής καταγωγής, Rafeef Ziadah, που διδάσκει περηφάνια… Το ποίημα το έγραψε η ίδια σαν απάντηση σε ερώτηση δημοσιογράφου όταν τα τύμπανα του πολέμου είχαν ηχήσει ξανά πάνω από την ηρωική Γάζα. Η Rafeef Ziadah ήταν τότε εκπρόσωπος τύπου της μεγάλης αντιπολεμικής καμπάνιας.
Ο δημοσιογράφος λοιπόν τη ρώτησε:
“Δεν πιστεύετε ότι όλα θα είχαν επιλυθεί αν σταματούσατε να διδάσκετε στα παιδιά σας το μίσος;”
Τι είναι ο πόνος μιας Παλαιστίνιας τη στιγμή που βομβαρδίζουν την πατρίδα της μπροστά στην απύθμενη ηλιθιότητα και το βάρβαρο κυνισμό όσων επιλέγουν να λειτουργούν σαν εντολοδόχοι του ιμπεριαλισμού και των γερακιών του πολέμου;
…
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και το όριο λέξεων
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων που ήδη είχε ξεπεραστεί με στατιστικούς υπολογισμούς του μέτρου ανταπόκρισης
Τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ
Αλλά και πάλι, με ρώτησε, δεσποινίς Ziadah, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν λυθεί αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;
Ψάχνω μέσα μου για τη δύναμη να δείξω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας μου τη στιγμή που οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα
Η υπομονή μόλις μου ξέφυγε…