Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Κατάργηση των Πανελληνίων εξετάσεων, της Τράπεζας Θεμάτων και της εξάρτησης των μαθητών από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Γενναία αύξηση της χρηματοδότησης, με άνοιγμα των κλειστών σχολείων, με μαζικούς διορισμούς, με πνεύμα σύγκρουσης με το σύνολο των στερεοτύπων και των διακρίσεων στη Δημόσια Παιδεία και με συγκεκριμένο πλάνο, βασισμένο στις έρευνες, στις προτάσεις και στους αγώνες του εκπαιδευτικού (και μαθητικού) κινήματος και κάτω από τον έλεγχο του.
Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στον χώρο της Παιδείας από μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα έπρεπε να έχει οργανωθεί από νωρίς. Με λίγα λόγια, η μόνη μεταρρύθμιση στην Παιδεία πρέπει να είναι ριζοσπαστική, συγκρουσιακή και αντικαπιταλιστική. Η εφαρμογή της θα είχε καθολική αποδοχή. Ποιος μαθητής και γονιός θα έλεγε όχι μπροστά σε μια τέτοια προοπτική; Αλλά όταν τα λεφτά για την Παιδεία πάνε στο χρέος μια τέτοια προοπτική είναι ανέφικτη. Άρα η διαγραφή του χρέους είναι απαραίτητος όρος για να πετύχει και να εφαρμοστεί αυτό το απαραίτητο πρόγραμμα.
Όμως η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει κάτι τέτοιο από μόνη της. Χρειάζεται να πιεστεί προς αυτή την κατεύθυνση. Μην ξεχνάμε, η λύση σε αυτά τα προβλήματα πρέπει να είναι κινηματική. Μόνο έτσι αναδεικνύεται η αξία της συλλογικής διεκδίκησης απέναντι στην απελπισία της εξατομικοποίησης, η επαναδιεκδίκηση του σχολείου και των σχολών ως χώρων συλλογικότητας. Ας δούμε το παράδειγμα των φοιτητικών εκλογών. Πέντε μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές η αριστερή στροφή όχι μόνο δε σταματά αλλά συνεχίζει. Τα αποτελέσματα καταγράφουν τη συνεχιζόμενη πτώση της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ (χάνουν πάνω από 3000 ψήφους) και την ταυτόχρονη άνοδο της Αριστεράς. Οι εκβιασμοί της κυρίαρχης τάξης, των τραπεζιτών, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ δεν πέρασαν. Η νεολαία στις σχολές ψήφισε Αριστερά σε ποσοστό πάνω από 44% και μέσα σ’ αυτό, το κομμάτι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έφτασε το 14%! Σ’ αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο το κίνημα που αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα. Οι καταλήψεις ενάντια στη διάλυση των σχολών, το νόμο της Διαμαντοπούλου, τους Φορτσάκηδες αποτυπώθηκαν και στα αποτελέσματα.
Είναι στοίχημα αυτά τα αποτελέσματα να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση ενός κινήματος που θα επιβάλει ότι προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες των φοιτητών και όχι οι πληρωμές των δόσεων στους δανειστές. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να δράσει και το εκπαιδευτικό κίνημα, μαζί με το κίνημα των μαθητών, στα σχολεία. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας στη στρατηγική της τον “έντιμο συμβιβασμό” και ενώ προωθεί ως κεντρική της πολιτική τη λογική της ανάθεσης, υποχωρεί ξανά και ξανά στις πιέσεις των θεσμών. Είναι μια στρατηγική που φαίνεται από τους πρώτους κιόλας μήνες ότι λειτουργεί ενάντια στις ελπίδες του κόσμου που πάλεψε όλο το προηγούμενο διάστημα για το ξήλωμα όλων των αντιδραστικών νόμων των μνημονίων. Απέναντι σε αυτή τη στρατηγική χρειάζεται εργατική, κοινωνική και δημοκρατική επαγρύπνηση.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι το νομοσχέδιο που ετοιμάζει ο Υπουργός Παιδείας περιλαμβάνει βασικές διεκδικήσεις των καταλήψεων που έγιναν στις σχολές το φθινόπωρο και άλλα αιτήματα του εκπαιδευτικού κινήματος. Αυτό είναι αποτέλεσμα της δύναμης του κινήματος. Παρ’ όλα αυτά το κυρίαρχο πρόβλημα της υποχρηματοδότησης παραμένει. Ο δρόμος των καταλήψεων μαζί με τις απεργίες είναι ο πιο ρεαλιστικός ότι μπορεί να φέρει αποτελέσματα αντί των συμβιβασμών και των υποχωρήσεων. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να εκβιάσει… τους εκβιαστές μας από την ανάποδη πλευρά. Αν κάτι πρέπει να διαγραφεί αυτό δεν είναι τα αποθεματικά των πανεπιστημίων και των ταμείων αλλά το χρέος. Είναι η δύναμη που επέβαλε ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ γύρισαν πανηγυρικά στο Ραδιομέγαρο και συνεχίζουν τον αγώνα, είναι η δύναμη που επέβαλε ότι ξεκίνησε επιτέλους η δίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
