Οι Έλληνες εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν σήμερα ένα παράδοξο: δουλεύουν περισσότερες ώρες από οποιουσδήποτε άλλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αμείβονται σημαντικά λιγότερο. Αυτή η κατάσταση καταγράφεται στη μελέτη του Levy Economics Institute με τίτλο «Working Harder-Paying Less», που αναδεικνύει μια διαρκή  υποτίμηση της μισθωτής εργασίας στην Ελλάδα.

Η σημερινή κατάσταση έχει τις ρίζες της στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009, όταν το ελληνικό ΑΕΠ άρχισε μια καθοδική πορεία που το συρρίκνωσε κατά 27% . Το συνολικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών κατέρρευσε κατά 35 ποσοστιαίες μονάδες, υπερβαίνοντας ακόμη και τη συρρίκνωση του ΑΕΠ.

Απασχόληση χωρίς ανάπτυξη και απορρύθμιση

Παρά την αύξηση της απασχόλησης και τη μείωση της ανεργίας σε μονοψήφια ποσοστά, οι νέες θέσεις εργασίας είναι κυρίως χαμηλά αμειβόμενες, δημιουργώντας μια κατάσταη «απασχόλησης χωρίς ανάπτυξη» .

Το αποτέλεσμα είναι να κατατάσσεται η Ελλάδα τελευταία στην ΕΕ των 27 ως προς το επίπεδο του μέσου ακαθάριστου προσαρμοσμένου μισθού πλήρους απασχόλησης .

Η υποτίμηση του μισθού συνδέεται άμεσα με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την επέκταση του ωραρίου . Πολλοί εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν περισσότερες ώρες επειδή οι μισθοί τους δεν επαρκούν για να καλύψουν τα αυξημένα έξοδα, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο .

Σε δηλώσεις του στο in.gr,  o οικονομολόγος Βλάσης Μισσός επιβεβαιώνει την καταστροφική εικόνα, σημειώνοντας ότι η Ελλάδα παραμένει ουραγός στην ΕΕ στην αγοραστική δύναμη του δεδουλευμένου ωρομισθίου.

Οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού δεν ανταποκρίνονται στο κόστος διαβίωσης, ενώ ο κατώτατος μισθός πλησιάζει ολοένα περισσότερο προς τον μέσο μισθό, υποδεικνύοντας τη συνεχιζόμενη υποτίμηση της εργασίας .

Η συνεχιζόμενη φτώχεια

Η έρευνα του ΚΕΠΕ αποκαλύπτει ότι το 2022 σχεδόν ένας στους τέσσερις εργαζόμενους ζούσε με εισόδημα χαμηλότερο από το κατώφλι της φτώχειας του 2009 .

Το 2023, το ποσοστό αυτό παρέμεινε υψηλό στο 21,6% της συνολικής απασχόλησης , δείχνοντας ότι η επίδραση των μέτρων λιτότητας συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

Οι ερευνητές προτείνουν ενίσχυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αναβάθμιση των ελάχιστων προτύπων για τον χρόνο εργασίας .

Επισημαίνουν ότι οι μισθοί πρέπει να εξετάζονται σε σχέση με τις συνθήκες εργασίας, τα ωράρια, τα δικαιώματα και τη διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων.