Ο παπάς Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος από την Κρήτη με δύο νέα μήνυμάτα του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook αναφέρεται στους λόγους που έγραψε το κείμενο για την αποτυχία του γιου του να εισέλθει στη σχολή που επιθυμούσε. Όπως λέει, είπε “μπράβο” στην αποτυχία επειδή δε τη φοβάται.
Διαβάστε τι αναφέρει στο πρώτο χρονικά κείμενο:
Εκείνο που ευτυχώς ελάχιστοι πλην αιχμηρά δεν κατάλαβαν, είναι οτι εγω με την ανάρτηση μου αυτή, περί αποτυχίας, δεν επαινώ αυτούς που δεν διαβάζουν ή τεμπελιάζουν στην ζωή τους, αλλά εκείνους που προσπαθούν μα βιώνουν την ήττα. Και παιδί που δεν το ετοιμάζεις για την ήττα δεν θα γίνει ποτέ νικητής. Γιατί στην πρώτη στραβή που θα έρθει, διότι θα έρθει, θα χάσει τον προσανατολισμό του. Πρέπει να μάθουμε να χάνουμε εάν θέλουμε να κερδίσουμε. Αυτοί που κάποτε στέφθηκαν νικητές ή επιτυχημένοι, είχαν βιώσει άπειρες φορές την αποτυχία στην ζωή τους. Γιατί όπως έλεγε και ο βασανισμένος Τάισον, «οι σημερινοί ηττημένοι, είναι οι αυριανοί νικητές….. Είμαι νικητής γιατί γεννήθηκα ηττημένος…».
Αυτούς είχε παραλήπτες η επιστολή μου, τα παιδιά που απέτυχαν ενώ προσπάθησαν, τους γονείς οι οποίοι σιώπησαν ή απογοητεύθηκαν, και δεν αγκάλιασαν ή δεν φίλησαν εχθές τα παιδιά τους, λέγοντας του «Σ αγαπώ ακόμη και ηττημένο…»
Τέλος θέλω να πω, οτι ο δικός μου λόγος, που ίσως γι αυτούς που δε με γνωρίζουν, (καλά δεν χάνουν και τίποτε), είναι μόνο υπαρξιακός και βιωματικός. Τι σημαίνει αυτό;
Οτι προσπαθώ να έχω την εσωτερική άνεση, να πω Μπράβο, Συγχαρητήρια, με τον ίδιο τρόπο και χαμόγελο τόσο στην επιτυχία όσο και στην αποτυχία και στην ήττα και στην νίκη. Και τούτο γιατί για μένα είναι απλά άλλοι δρόμοι με κοινό προορισμό. Εάν μπεις σε ένα ποτάμι, είτε ράθυμα είτε ορμητικά, σε ένα μέρος θα σε βγάλει, στην θάλασσα. Οπότε το ποιος είναι επιτυχημένος ή αποτυχημένος θα μας το φανερώσει η ροή της ζωής που ο Θεός με μοναδική μαεστρία σταλάζει στα σωθικά και βήματα μας.
Είδα στην ζωή μου πολλούς «επιτυχημένους» να ζουν την απόλυτη τραγωδία και αρκετούς «αποτυχημένους» να ζουν την ευτυχία. Είδα πολλούς “αρρώστους” να είναι υγιείς και υγιείς απόλυτα “άρρωστους”. “Φυλακισμένους” λεύτερους και “λεύτερους” φυλακισμένους……
Για μένα λοιπόν δεν είναι παράδοξο να καλωσορίζω την «αποτυχία» όπως προσπαθώ με την ίδια χαρά να λέω καλημέρα στον ηλιόλουστο ουρανό ή στον βροχερό, στο γέλιο και το δάκρυ, στην θλίψη και χαρά, γιατι πρέπει να καταλάβουμε οτι στο βάθος ειναι τα ίδια πράγματα, εμείς και ο νους μας, τα ερμηνεύει ως καλά ή κακά. Αυτά απλά ειναι καθημερινοί δρόμοι εξέλιξης.
Ένα πράγμα είναι λυτρωτικό να καταλάβουμε οτι όλα είναι δρόμος. Και δεν υπάρχουν καλά και κακά γεγονότα στην ζωή μας, όμορφα και άσχημα, ιερά και βέβηλα, αμαρτωλά και ενάρετα, τα πάντα είναι μαθήματα που μας μαθαίνουν τον δρόμο και την τέχνη της ύπαρξης….
Ενώ σε δεύτερο κείμενο που ακολούθησε αναφέρει τα εξής:
«Ερωτήσεις και απαντήσεις προς πάντας έχοντας τον κακό λογισμό…..
«Η επιτυχία είναι ένα λεωφορείο που μέσα της σε παίρνει ο ύπνος…» Θ. Λάλας
1. «Γιατί έγραψα το κειμενάκι αυτό για την αποτυχία;»
Διότι αυτό κάνω εδώ και 10 χρόνια καθημερινά στο ίντερνετ, μέσα από το blog μου τελευταία και από το face. Εξομολογούμαι καθημερινά σκέψεις και συναισθήματα. Μοιράζομαι οτι νιώθω, χαρές, λύπες, ήττες, επιτυχίες, αποτυχίες, πάθη και αδυναμίες. Κάνω ενα καθημερινό ξεγύμνωμα ψυχής. Δε έκανα τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που κάνω κάθε μέρα. Το γράψιμο είναι η ανάσα και η προσευχή μου. Ετσι έκανα απο μικρό παιδί. Εαν αφήσω το μολύβι σκοντάφτω….
2. «Γιατί είπα «Μπράβο» στην αποτυχία;»
Διότι δεν την φοβάμαι. Δεν εξαρτώμαι από την επιτυχία. Πιστεύω πολύ στην ήττα και στους ηττημένους της ζωής. Ένας τέτοιος είμαι και εγώ, μια και γεννήθηκα με βαθιές ουλές στην ψυχή. Απο 4,5 χρονών ζω με φρικτούς πανικούς και θλίψη. Ξέρω οτι οι ψυχές των πονεμένων, των πενήτων του Θεού όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης, κρύβουν θησαυρούς μέσα τους. Προασπίζω το δικαίωμα στο λάθος, στη ήττα, σε ότι σε πάει στο πάτο για να πάρεις φόρα για την κορυφή. Η επιτυχία ναρκώνει, σε κοιμίζει, δεν σε ξυπνά, δεν σε βαθαίνει. Ο Σταυρός είναι προϋπόθεση της Ανάστασης. Εγω πιστεύω στους νικητές που υπήρξαν ηττημένοι. Οι άλλοι είναι επικίνδυνοι για τον κόσμο. Για να διαχειριστείς μια επιτυχία, πρέπει να έχεις μουσκεύσει στην αποτυχία. Αλλιώς γίνεσαι αποκρουστικά επικίνδυνος.
3. «Γιατί δεν τα είπα μόνο προσωπικά στο γιό μου;»
Σαφέστατα και τα είπα, όπως κάνω από την μέρα που τον έφερε ο Θεός στον κόσμο. Και πριν έρθει βέβαια κουβεντιάζαμε. Μα πριν ανεβάσω το κείμενο είχαμε μιλήσει και με τους τρεις γιους μου, για το θέμα της «αποτυχίας», όπως καθημερινά κάνουμε για διάφορα ζητήματα στο σπίτι μας. Όμως ο στόχος μου και ο σκοπός μου δεν ήταν να τα ακούσει μόνο ο γιος μου. Ξέρω οτι με διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι κι άλλοι τόσοι ακούνε τις ομιλίες μου, οπότε θέλησα μοιραστώ μαζί τους αυτά που είχα πει προσωπικά στον γιο μου.
Έφτιαξα ένα φανταστικό λογοτεχνικό ας πούμε διάλογο για να μιλήσω με τα παιδιά που με διαβάζουν και τους γονείς τους. Με τα παιδιά εκείνα που ενώ προσπάθησαν, για κάποια μόρια ή για μια αυξομείωση των βάσεων, δεν εισήλθαν στην σχολή που επιθυμούσαν και ονειρευόντουσαν.
Θέλησα να στείλω ένα προβληματισμό στους γονείς, σε εμάς όλους, που ως κοινωνία έχουμε εθιστεί στην ….πρέζα της επιτυχίας….οτι θα πρέπει να αγκαλιάζουμε την προσπάθεια και όχι μόνο το αποτέλεσμα. Να αποδεχόμαστε την ήττα και την αποτυχία στην ζωή μας, ως έναν άλλο δρόμο. Και να καταλάβουμε ότι τα παιδιά μας, δεν είναι προεκτάσεις το εγώ μας, μα αυτόνομες προσωπικότητες, εικόνες Θεού μοναδικές, που θα βαδίσουν τον δικό τους μονοπάτι, συναντώντας χαρές και λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες, και θα πρέπει όσο κι αν μας αγχώνει αυτό, να σταθούμε δίπλα τους, σε όλες τις φάσεις τις ζωής τους.
4. “Πως έγινε viral το κειμενάκι; »
Που να ξέρω και γιατί να με ενδιαφέρει. Εγώ απλά έκανα αυτό που κάνω κάθε μέρα εδώ και 10 χρόνια δημόσια. Απλά γράφω. Ο κόσμος το έκανε, όχι εγώ. Ούτε καν ασχολήθηκα.
5. «Είχα τέτοια πρόθεση;»
Όσοι με γνωρίζουν εδώ θα γελάνε. Δυσκολεύομαι αφάνταστα με την δημοσιότητα και δεν με ενδιαφέρει. Γι αυτό και ενώ δέχθηκα δεκάδες τηλέφωνα από ραδιόφωνα, από τηλεοπτικά κανάλια, ευγενέστατων δημοσιογράφων, αρνήθηκα σε όλους. Δεν μίλησα πουθενά. Γιατί δεν με ενδιαφέρει το κομμάτι δημοσιότητα. Μόνο να γράφω θέλω και να μιλάω. Εάν αυτό αρέσει ή βοηθάει κάποιους συνανθρώπους μου χαίρομαι. Τίποτε πέραν τούτου όμως. Σκέφτομαι, άραγε οι επικριτές μου θα έπρατταν το ίδιο που πεθαίνουν για μισό λεπτό δημοσιότητας; Δείτε πόσες φωτογραφίες έχω στο προφίλ μου και πόσες οι επικριτές μου.
***ευχαριστώ όλους τους δημοσιογράφους γιατί ήταν τίμιοι και σεβάστηκαν την επιθυμία μου να μην μιλήσω.
***Στο παρόν ζήτημα δεν θα επανέλθω»
