Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Μεϊντάνι ήταν κατάμεστη από νωρίς το απόγευμα, χθες Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου, από αγόρια, έφηβους και άντρες ,Ανωγειανούς αλλά και από κάθε γωνιά της Κρήτης, που παρακολούθησαν την Θεία Λειτουργία, μετάλαβαν και άκουσαν το κήρυγμα του ιερέα Ανδρέα Κεφαλογιάννη. Η λειτουργία για άνδρες μια ιδέα μια δεκαπενταετία πριν που έφερε κοντά στην εκκλησία τους άντρες του χωριού και της ευρύτερης περιοχής που λόγω της δουλειάς τους στα πρόβατα αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν τις λειτουργίες για το Πάσχα και τα Χριστούγεννα το πρωί.
Στο κήρυγμα του ο π.Ανδρέας αναφέρθηκε στο προσφυγικό, αλλά και την έντιμη στάση των Ανωγειανών που φέρονται ανθρώπινα στους μετανάστες και ανήλικους πρόσφυγες που ζουν στο χωριό, μίλησε επίσης για τις άναρθρες κραυγές και απειλές από την άλλη πλευρά του Αιγαίου και την Τουρκία και τέλος για τις επιπλέον μειώσεις μισθών και συντάξεων που θέλουν οι Ευρωπαίοι και στα οποία πρέπει να πούμε ένα μεγάλο Όχι!
Αναλυτικά το κήρυγμα έχει ως εξής:
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Σε λίγες μέρες γεννιέται η Ελπίδα, γεννιέται ο Θεάνθρωπος, γεννιέται το φως. Τα Χριστούγεννα για την Χριστιανοσύνη και την Ορθοδοξία σηματοδοτούν το καινούργιο, το λαμπερό, το νέο μέσα στην καταχνιά και την απελπισία, μέσα στο σκοτάδι και τη βαρβαρότητα.
Η γέννηση του Χριστού μας στην ταπεινή φάτνη δίνει σε όλους εμάς δύναμη και κουράγιο, ζωντάνια και φως για να μπορέσουμε να κατακτήσουμε τις κορυφές που ονειρευόμαστε.
Ειδικά αυτές τις μέρες πρέπει να σκεφτούμε το διπλανό μας, να σκεφτούμε αυτόν που υποφέρει, αυτόν που μάχεται για τον επιούσιον.
Και μείς ως χώρα και ως λαός είναι αλήθεια, με αφορμή το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δείξαμε και δείχνουμε την ανθρωπιά μας σε όλους αυτούς τους καταφρονεμένους της Ανατολής που τους ξεσπίτωσε ο πόλεμος και τους ανάγκασε να έρθουν στην αυλή μας.
Αλλά και ως χωριό όμως, εδώ και χρόνια δείχνουμε την συμπαράσταση μας στους ξένους, τους μετανάστες, ειδικά τους ανήλικους, προσφέροντας τους στέγη, φιλοξενία και τη δυνατότητα να μάθουν γράμματα. Εμείς ούτε βγήκαμε να πούμε όπως άλλες κοινωνίες «πάρτε τους από δω δεν τους θέλουμε» ούτε …σηκώσαμε φράχτες και σύνορα για να τους αποκλείσουμε. Αντιθέτως η δική μας η κοινωνία άνοιξε την φιλόξενη αγκαλιά της και υποδέχτηκε αυτά τα παιδιά, κάνοντας πατρίδα τους την δική μας πατρίδα εξαιτίας της φιλικής και ανθρώπινης στάσης και συμπεριφοράς μας.
Και ξέρετε πολύ καλά γιατί αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να είναι ποτέ ρατσιστική, ποτέ ξενοφοβική, γιατί πολύ απλά έχει ζήσει τρεις ξεριζωμούς, τρία ολοκαυτώματα, τρεις προσφυγιές. Ξέρει τι σημαίνει… διακονιά και ελεημοσύνη…
Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί,
Δεν είναι μόνο η προσφυγική κρίση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, δυστυχώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τις απειλές του γείτονα. Ενός γείτονα που παρά τα δεκάδες εσωτερικά του προβλήματα, αμφισβητεί πλέον ανοικτά τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου. Αμφισβητεί τη γη μας, αμφισβητεί τις συνθήκες και τα σύνορα, μας απειλεί εμμέσως και αμέσως με πόλεμο. Η απάντηση όμως, είναι μια και καθαρή: «Κοπιάστε!». Κι είναι αλήθεια ότι αυτός ο λαός, όσο πληγωμένος κι αν είναι, θα σταθεί στο ύψος του. Όπως ακριβώς στάθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ηταν πάντα συνεπής με την ιστορία, όταν έδινε ραντεβού.
ΕΜΕΙΣ πάνω από όλα προτάσσουμε την ειρήνη, τη συνεργασία, την αδελφοσύνη, όμως, αν ΚΑΠΟΙΟΙ δεν τα σεβαστούν αυτά, είναι μονόδρομος η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας μας και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Γιατί μπροστά σε τέτοιες προκλήσεις αυτό που θα μετρήσει περισσότερο δεν είναι η δύναμη των όπλων, αλλά η δύναμη της ψυχής και μείς ως λαός και ως χωριό, έχουμε περίσσευμα…
Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί,
Εδώ και 7 περίπου χρόνια η πατρίδα μας βιώνει μια πρωτόγνωρη κρίση, μια κρίση που δεν τελειώνει, μια κρίση που συνεχώς βαθαίνει, μια κρίση που σφίγγει μέρα με την μέρα ακόμα περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό του Ελληνα.
Οι δήθεν ξένοι σωτήρες μας δεν έχουν χορτάσει από το αίμα που έχουν πιει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχουν χορτάσει από τις τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού. Κάθε μέρα και κάθε στιγμή ζητάνε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα…. Λειτουργούν ακριβώς σαν τα πιράνχας, όσο και να φάνε δεν χορταίνουν…
Ότι πρόγραμμα κι αν έχουν εφαρμόσει απέτυχε, κι όμως επιμένουν να δίνουν στο ασθενή το ίδιο ακριβώς φάρμακο. Το γνωρίζουν ότι δεν του κάνει καλό, το γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να σταθεί στα πόδια του, το γνωρίζουν ότι έτσι θα παραμείνει παράλυτος. Επιμένουν όμως, γιατί αυτή εδώ τη χώρα κι αυτόν εδώ το λαό τον θέλουν υποταγμένο, τον θέλουν δούλο, μας θέλουν μια αποικία χρέους, να δουλεύουμε μια ζωή εμείς και τα εγγόνια μας για να πληρώνονται οι τόκοι τους και τα πανωτόκια τους, τα οποία τελειωμό δεν έχουν και δεν θα έχουν…
Αυτές τις μέρες πάλι μας έχουν κυκλώσει οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες από την Ευρώπη και το τρισκατάρατο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Θέλουν να μας δώσουν τη χαριστική βολή. Κι αυτό θα συμβεί με την επιβολή πλεονασμάτων ύψους 3,5% για τα επόμενα πέντε- δέκα χρόνια. Αυτό όπως μου εξηγούσε ένας οικονομολόγος σημαίνει επιπλέον μείωση μισθών και συντάξεων στο 50%. Και ρωτώ θα ανεχθεί αυτή την κατάσταση ο λαός; Θα ανεχθεί αυτή την εξαθλίωση ο λαός; Θα ανεχθεί αυτό το αίσχος των κ. Σοϊμπλε και Τόμσεν; Θα ανεχθεί να στηθεί μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα χωρίς να αντιδράσει; Θα ανεχθεί να πέσει χωρίς να αντισταθεί; Απαντώ: Πιστεύω πως ΟΧΙ. Ηρθε η ώρα μετά από 7 χρόνια ο ελληνικός λαός να δείξει και τρίξει τα δόντια του. Οι στιγμές είναι ιστορικές και οφείλουμε όλοι στο όνομα της εθνικής αξιοπρέπειας, στο όνομα των επόμενων γενιών να σηκώσουμε τη σημαία της παλλαϊκής Αντίστασης. Ήρθε η ώρα να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ σε αυτούς πους μας σκοτώνουν καθημερινά, ένα ΟΧΙ σε αυτούς που μας αλυσόδεσαν, ένα ΟΧΙ σε αυτούς που δεν σεβάστηκαν και δεν σέβονται το λαό και τη χώρα εκείνη που τους δίδαξε πολιτισμό, που τους έμαθε γράμματα, που τους δίδαξε επίσης τη Δημοκρατία, που τους έβγαλε από τις σπηλιές…
Ένα ΟΧΙ σε όλους αυτούς που θέλουν να μας σκλαβώσουν για τα επόμενα 500 χρόνια…
Ο λαός πρέπει επιτέλους να σηκωθεί από τον καναπέ, εφτά χρόνια αναμονής και «ας δούμε τι θα γίνει…» είναι πολλά. Ο κόμπος πλέον έφτασε στο χτένι…
Κι όπως λέει και το τραγούδι του αείμνηστου Ψαρονίκου:
«Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές,
σ’ όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα σύκα
και τη σκάφη σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε:
“Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα”.
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.»
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΄ΝΑΙ
Πηγή: anogi.gr
