Της Πηνελόπης Ντουντουλάκη

Μια φορά ήτανε δύο αδέρφια. Καθένα είχε τον δικό του χαρακτήρα και τις δικές του συνήθειες.

Ο ένας πάντα προφήτευε συμφορές και δυσκολίες. Έλεγε, ας πούμε, για τον καιρό:

-Αμάν, αλλού βρέχει με το τουλούμι και εδώ ούτε στάλα! Πάλι θα ποτίζω και θα πληρώνω για το νερό!

Όταν, πάλι, έβρεχε και στην αυλή του, εκείνος και τότε θα έβρισκε πάλι κάτι να πει:

-Αμάν, καταστράφηκα! Τώρα που πότισα βρήκε να βρέξει;

Άλλες φορές θρηνούσε για τη φτώχεια του:

– Αμάν, χάθηκα ο δόλιος! Τι κι αν έχω τα κοπάδια και τα μποστάνια; Τα έχνη θέλουν τροφή κι εγώ δεν έχω να αγοράζω. Τα μποστάνια φέτος δεν πάνε καλά, ούτε μια σαλάτα δεν θα μπορώ να φτιάξω!

Έτσι όπως ήταν ο χαρακτήρας του, είναι αλήθεια πως δεν είχε πολλούς φίλους. Να μην παραπονεθεί και για τούτο;

-Αμάν, τι έκανα του Θεού και με βασανίζει; Είμαι μόνος, δεν έχω στον ήλιο μοίρα, δεν έχω αληθινούς φίλους! Ο τάδε, που είναι ανεπρόκοπος και δεν έχει περιουσίες όπως εγώ, μια χαρά παρέες έχει. Εμένα όλοι με αποφεύγουν, τι τους έχω κάνει;

Αυτός ήταν ο Αμάν, όπως του βγηκε το παρανόμι. Το παρανόμι του άλλου αδελφού ήταν Αμήν.

Εκείνος ο Αμήν είχε ένα μικρό μαγαζάκι και πουλούσε είδη πρώτης ανάγκης στο χωριό. Αν καμμιά φορά κάποιος δεν έβρισκε αυτό που ζητούσε στο μαγαζί του,  εκείνος δεν προβληματιζόταν. Έλεγε, ας πού με, ο πελάτης:

-Βλέπω αλεύρι δεν έχεις σήμερα και η κυρά θέλει να φτιάξει μελομακάρονα.

-Ε, μας τέλειωσε το αλεύρι, τι να κάνουμε τώρα που σήμερα δεν έχουμε;

-Ομως ούτε χτες είχατε αλεύρι…

-Αλήθεια είναι, φίλε μου, δεν είχαμε ούτε χτες, εσύ μη χολοσκας, πήγαινε μια βόλτα στο διπλανό χωριό να αγοράσεις.

– Γιατί να μην αγοράζω από το δικό σου μαγαζί; Εγώ θέλω να σε υποστηρίζω.

-Ε, δεν πειράζει, όπως θέλει ο Θεός θα πορευόμαστε, όλα καλά και Αμήν.

Με τούτα και με κείνα, κάποιες φορές είχε κεσάτια, όμως αυτό δεν τον απασχολούσε:

-Αμήν, Θεέ μου, εσύ στέλνεις τα λεφτά, εσύ στέλνεις και τα κεσάτια, αύριο θα έχω πάλι πολλή δουλειά!

Κάποτε που έβρεχε πολύ και τα νερά της βροχής μπήκανε από την παλιά σκεπή μέσα στο μαγαζί, εκείνος δεν νοιάστηκε να σώσει την πραμάτεια του, μόνο έλεγε:

-Aμήν και πάλι Αμήν, αφού έτσι θέλει ο Θεός έτσι θα γίνεται!

Στη γειτονιά ζούσε και ένας άνθρωπος γλυκομίλητος, εργατικός και καλός  νοικοκύρης. Με τα δυο χέρια του έφτιαξε, γύρω από το καλύβι του, έναν μικρό Παράδεισο. Έχτισε γύρω από τις αυλές πέτρινους φράχτες, φύτεψε στη μια άκρη της αυλής λουλούδια και στην άλλη κηπικά, κλάδεψε τις λιγοστές ελιές και  εκείνες έβγαλαν νέους βλαστούς και δυνάμωσαν, έφτιαξε και μια ωραία καλαμωτή για ίσκιο γύρω από το μικρό σπιτάκι του.

Τότε που πλημμύρισε το μαγαζάκι του Αμήν, εκείνος ο γείτονας είχε τρέξει και προσπάθησε να σώσει κάτι από την πραμάτεια. Και όταν τα μποστάνια του Αμάν καταστράφηκαν από την ξηρασία, πάλι εκείνος, που είχε σκάψει πηγάδι στην αυλή του, έδινε από τα δικά του κηπικά στον γείτονα.

Ο καιρός περνούσε και μια μέρα ο γείτονας αυτός κάλεσε στο φτωχικό του τον Αμάν και τον Αμήν. Έστρωσε το τραπέζι στην ανθισμένη αυλή, έφερε φτρεσκοζυμωμένο ψωμί κι ελιές και παλιό κρασί. Τα αδέλφια θαύμασαν όσα ο εργατικός γείτονας έφτιαξε με τα δυο του χέρια, ύστερα άρχισαν να λένε για τα δικά τους Ο Αμάν έλεγε:

-Εγώ είμαι άτυχος. Πέτρα πιάνω, κάρβουνο γίνεται. Ο Θεός με δοκιμάζει συνεχώς, δεν ξέρω πια τι άλλο θέλει από μένα!

Ο Αμήν, πάλι, έλεγε άλλα:

-Ο, τι θέλει ο Θεός ας γίνεται. Έχασα σχεδόν όλο το βιος μου με την πλημμύρα, αφού αυτό ήθελε ο Θεός εγώ δεν έχω να σκοτίζομαι!

Τότε ο καλός γείτονας βρήκε το θάρρος να μιλήσει στα δυο αδέρφια:

-Εγώ σας γνωρίζω χρόνια, θυμάμαι και τους συχωρεμένους τους γονείς σας. Στην ίδια γειτονιά μεγαλώσαμε. Ξέρω πως είστε καλοί άνθρωποι και πως προσπαθείτε για το καλύτερο. Νομίζω, όμως, πως κάνετε και οι δύο το ίδιο λάθος.

-Ποιο;

Ρώτησαν και οι δύο με ένα στόμα.

-Ρίχνετε όλες τις ευθύνες στον Θεό, ό, τι και να συμβεί. Σε κάθε δυσκολία,ο ένας από σας λέει “Αμάν” και πιστεύει πως ο Θεός τον τιμωρεί και τον εκδικείται. Ο άλλος λέει “Αμήν” και πιστεύει πως, αφού ο Θεός θέλει να τον δοκιμάζει συνεχώς, δεν χρειάζεται να κάνει κάτι για να καλυτερέψει τη ζωή του. Με αυτή την τακτική, όμως, τίποτα δεν πάει μπροστά. Αν ολοι μας αφήναμε για λίγο τον δρόμο της ευκολίας, αν προσπαθούσαμε,τότε ίσως και να κάναμε το θέλημά Του, αφού Εκείνος πίστη και ελπίδα ζητά να έχουμε!

Φίλοι μου, αντί για το “Αμάν” και το “Αμήν” υπάρχει και το “Έστω”.

Τα δυο αδέλφια ρώτησαν:

-Δηλαδή;

-Δηλαδή να λέμε: “Έστω,  με βρήκε μια δυσκολία, εγώ δεν θα μοιρολογούμαι, δεν θα απελπίζομαι, ούτε θα μείνω άπραγος. Θα προσπαθήσω να ξεπεράσω τη δοκιμασία και θα αγωνιστώ να αλλάξω τα πράγματα. Θα κοπιάσω και πάλι για να έρθει μια καλύτερη μέρα. Έτσι θα ευχαριστήσω πραγματικά τον Θεό!”.

Τα δυο αδέρφια έμειναν σκεπτικά για λίγο. Ύστερα ο Αμάν μουρμούρισε:

-Έστω….

Και ο Αμήν είπε:

-Ναι, έστω…

Λένε πως ξαφνικά μια μέρα η ζωή των δυο αδελφών άλλαξε και πως πρόκοψαν τόσο, που  ούτε οι ίδιοι το πίστευαν. Συμμάζεψαν το βιος τους και δημιούργησαν  ευτυχισμένες οικογένειες. Ένας καλός φίλος και γείτονας ήταν πάντα κοντά τους, σε κάθε δυσκολία. Το όνομά του ήταν Έστω.