Η Πρωτοβουλία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ , σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μάνου «Έγκατα και εδάφη της κρίσης. Πώς να δούμε την καπιταλιστική κρίση» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Εκτός των Τειχών», 2011. Η παρουσίαση θα γίνει απ’ τον ίδιο το συγγραφέα σήμερα Παρασκευή 8 Φλεβάρη στις 7μ.μ στην αίθουσα του καφέ «Κήπος».Θα ακολουθήσει συζήτηση.
Ο Δημήτρης Μάνος ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως νηπιαγωγός ειδικής αγωγής. Εκεί δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά και πολιτικά επί σειρά ετών. Έχοντας κάνει και οικονομικές σπουδές στο Οικονομικό τμήμα του ΑΠΘ, έχει γράψει σωρεία άρθρων που έχουν όχι μόνο εκπαιδευτική, αλλά και οικονομική, αλλά και γενικότερη ιδεολογική θεματολογία, ενώ έχει γράψει και το βιβλίο: «Τα ασφαλιστικά δικαιώματα στο στόχαστρο», ενώ έχει συμμετάσχει σε δυο ακόμη συλλογικούς τόμους: «Παγκοσμιοποίηση, η πτώση του μύθου» και «Τα καινούρια ρούχα του βασιλιά».
Στο βιβλίο του «Έγκατα και εδάφη της κρίσης»,μέσα από τη μαρξιστική προσέγγιση, αναλύει τις διάφορες πλευρές της καπιταλιστικής κρίσης, παρεμβαίνει στη σχετική συζήτηση, φωτίζοντας τα πραγματικά αίτιά της που βρίσκονται στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Δε σταματά όμως στην ανάλυση για την κρίση και την ιδεολογία της. Ως μαρξιστής ο Δημήτρης καταθέτει την πρότασή του για το πώς πρέπει να δούμε την κρίση, ποια πρέπει να είναι η απάντηση από τη μεριά των λαών, των κινημάτων και της Αριστεράς και φυσικά -ξεπερνώντας το διαχωρισμό διανοητικής χειρονακτικής εργασίας- συμμετέχει καθημερινά μέσα από το εργατικό κίνημα για την ανατροπή.
Το απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μας βοηθάει να έχουμε μια πρώτη εικόνα:
«… Πώς να δούμε την κρίση που εκδηλώνεται με γοργούς ρυθμούς σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο;
Υπάρχουν διαφόρων ειδών προσεγγίσεις. Άλλοι μιλάνε για τεχνητή κρίση, άλλοι για μια συνηθισμένη κρίση του καπιταλισμού. Από το στρατόπεδο των ανοικτών απολογητών του καπιταλιστικού συστήματος δεν λείπουν και εκείνοι που βλέπουν (ή προσπαθούν να μας κάνουν να δούμε) την κρίση σαν… ευκαιρία.
Τελευταία, μάλιστα, η τάση αυτή τείνει να πάρει την πρωτοκαθεδρία μέσα από την τρομολαγνεία της κρίσης και των θυσιών που απαιτεί η υποτιθέμενη ανάκαμψη.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα ή καλύτερα αυτά που είναι πιο κατάλληλα για να βοηθηθούμε στην κατανόησή της.»
Έτσι, στην ανάλυσή του αναφέρει:
«Η σημερινή κρίση είναι μια κρίση αναπαραγωγής συνολικά του κύκλου των κεφαλαίων (και του κεφαλαίου γενικά ως σχέση). Ταυτόχρονα είναι μια κρίση αναπαραγωγής των όρων λειτουργίας και κυριαρχίας του ιμπεριαλιστικού συστήματος γενικότερα. … Προς το παρόν το σύστημα και ο ενάρετος κύκλος της κερδοφορίας κεφαλαίων αναπαράγεται μερικώς με την επίθεση στη ζωντανή εργασία που έχει αναδειχτεί και εξαιτίας της αδυναμίας των εργατικών αντιστάσεων σε παγκόσμια πρόταση. … Η κρίση θα χρησιμοποιηθεί σαν ευκαιρία για να σαρωθούν όσα δικαιώματα και κατακτήσεις εξακολουθούν να παραμένουν όρθια. »
Και σημειώνει σε κάποιο σημείο :
«Η υποχωρητικότητα, η σύνεση και η συναίνεση που προβάλλονται σήμερα σαν κατάλληλες συμπεριφορές για την αντιμετώπιση της κρίσης έχουν θεριέψει (και όχι μειώσει) τις ορέξεις για αυξημένα ποσοστά κερδοφορίας, κάτω από τα οποία το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένο να υποχωρήσει, τουλάχιστον χωρίς σοβαρή αντίσταση από την αντίπαλη τάξη.»
Το θέμα μας λοιπόν είναι η αντίσταση της τάξης μας για την ανατροπή των σχεδίων του κεφαλαίου. Γιατί:
«..αν δεν επενδύσουμε σε νέα ιστορικά σχέδια τίποτε δεν προδικάζει ότι η ιστορία θα φανεί λιγότερο ανελέητη..»