Του Δρ. Ηλία Κοπανάκη
Οι προσεισμοί πριν τον μεγάλο σεισμό είναι πάντα ευπρόσδεκτοι για να μπορέσει ο πληθυσμός να προετοιμαστεί καλύτερα. Ωστόσο στην περίπτωση της εκλογής Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ, κι αν την θεωρήσουμε ως τον κύριο σεισμό των πρόσφατων παγκόσμιων εξελίξεων, δεν είχε επαρκείς προσεισμικές δονήσεις. Δεν είχε, ή κάποιοι ηγέτες κάποιων κρατών απλά δεν έχουν τα αισθητήρια να τις αντιλαμβάνονται εγκαίρως; Είναι φανερό ότι πρόκειται για το δεύτερο, ειδικά μιλώντας για την ευρωπαϊκή ήπειρο και ειδικότερα για τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και των ταγών της ευρωπαϊκής επιτροπής.
Ο Τραμπ ήρθε φουριόζος για να υλοποιήσει μια ΑΙ φιλελεύθερη και γνήσια αμερικανόστροφη έως καουμπόικη πολιτική. Για την ώρα οι ηγεσίες των άλλων χωρών είτε τον κοιτούν απαθείς, είτε εκστασιασμένοι τον χειροκροτούν. Ωστόσο στον ευρωπαϊκό χώρο η κεντρική αντίδραση δεν είναι ούτε απαθής, ούτε επαινετική. Είναι ενάντια και με πολύ σπουδή. Κλασική δηλαδή ευρωπαϊκή συμπεριφορά, με πολλά κούφια λόγια και λίγη ουσία. Όχι ότι η κάθε συζήτηση και ο κάθε διάλογος έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά μπορούν να γίνουν τέτοια και έχουν γίνει τέτοια, σε όργανα που υπάρχουν και είναι σαν να μην υπάρχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τέτοια όργανα είναι τα εθνικά κοινοβούλια και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ενώ ταυτόχρονα η σήψη επεκτείνεται περαιτέρω και διαπερνά ωσάν ρομφαία, τα δικαστήρια, την τέταρτη εξουσία των μέσων μαζικής εκπομπής μηνυμάτων, τις μυστικές υπηρεσίες, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, καθώς επίσης τον ρόλο των μεγάλων εταιριών, των μη κυβερνητικών οργανώσεων και της έρευνας των πανεπιστημίων.
Η περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών είναι μια χαρακτηριστική ελληνική περίπτωση για το πώς λειτουργεί το κράτος, αλλά δε διαφέρει πολύ από την βασική λογική της κεντρικής ενωσιακής εξουσίας. Μια λογική προστατευτισμού των ημετέρων, κατάληψης των θέσεων εξουσίας από ένα δοχείο πλήρως ελεγχόμενων ατόμων και δημιουργίας ενός καρτέλ που καλύπτει όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής, μιντιακής, δικαστικής, ακόμα και στρατιωτικής ισχύος των κρατών-μελών και των κεντρικών δομών διοίκησης. Τα εγκλήματα τέτοιου τύπου προέρχονται από το ξεχείλισμα μιας αλλοπρόσαλλης πολιτικής κουλτούρας, που ξεκινά από την απαλλαγή της ποινής στον κρητικό χασισοκαλλιεργητή και στον διακινητή λευκής σαρκός και φτάνει στην μαζική εξαπάτηση μεγάλων φαρμακευτικών βιομηχανιών με την παραγωγή εμβολίων αμφιβόλου ποιότητας και την μετατροπή των πολιτών σε πειραματόζωα, έως την καταστροφή των παραγωγικών δυνατοτήτων ενός κράτους, την απώλεια της διατροφικής αυτάρκειάς του και τον μαρασμό πολιτισμικών χαρακτηριστικών, ηθών και εθίμων μέσω της επέλασης νεοφανών αντιλήψεων περί φύλου, εργασίας, ελευθερίας, δικαιοσύνης και εθνικής αξιοπρέπειας και κυριαρχίας.
Το έγκλημα των Τεμπών αναμετράται με την αμερικανογέννητη και απολύτως υιοθετημένη από τις Βρυξέλες φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη πολιτική, μια πολιτική του ακραίου κέντρου, δίχως αρχή, μέση και τέλος. Μιας πολιτικής που σκόπιμα δε διαθέτει σκελετό και περιεχόμενο, αφού κάθε στιγμή αποζητά την ελευθερία ώστε να αυτοδιαμορφώνεται σε κάτι δήθεν ή όντως νέο, κατά το δοκούν, κατά την εκάστοτε επιθυμία των συγκεκαλλυμένων εξουσιαστών.
Πολύ αμφιβάλλω, αν και το εύχομαι, ο πρόεδρος Τραμπ να επιδιώξει και να πετύχει την εξόντωση αυτού του βαθέως παγκοσμίου κράτους. Δε νομίζω όμως ότι ο στόχος του είναι τόσο βαθύς. Ο στόχος του είναι απλά να επαναφέρει σε μια τροχιά ανάπτυξης τις ΗΠΑ, μια χρονική περίοδο που αν δεν ανακοπεί κάτι στην πορεία τους, οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στο μοιραίο. Όχι απλά στην απώλεια της επί ογδόντα χρόνια πρωτοκαθεδρίας τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, μα και στον κίνδυνο διαμελισμού των και διασπάθισης του αμερικανικού ονείρου από τις ορδές των κατατρεγμένων που αναζητούν τύχη στον βορειοαμερικάνικο ήλιο και στον εκεί συσσωρευμένο πλούτο.
Η απάντηση των ευρωπαϊκών κρατών θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας διαχρονικά να είναι μία. Και αυτή δε πρόκειται να αλλάξει, όσο θα θεωρούμε και θα επιδιώκουμε ως ορθό στόχο την διατήρηση των εθνών-κρατών και όσο παραμένει ζωντανή η κοινωνία ως οργανισμός. Η λύση είναι η επιδίωξη από τα κράτη-μέλη εκλογής ηγετών και εθνικών κυβερνήσεων με πατριωτικά χαρακτηριστικά με σκοπό την διάσωση του κοινωνικού κράτους και των κεκτημένων των λαών. Μιας ευρύτερης συμμαχίας πατριωτικών και αριστερών πολιτικών σχηματισμών που θα επιδιώξουν την αλλαγή ηγεσίας και κεντρικής πολιτικής στις Βρυξέλλες, προτού η αποσάθρωση που καιρό τώρα παρατηρείται και καταγράφεται από πλήθος αναλυτών, καταστεί μη αναστρέψιμη. Αυτή μόνο μπορεί να είναι μια ουσιαστική και βιώσιμη απάντηση στον οδοστρωτήρα της πολιτικής του Τραμπ και του τραμπισμού ως πολιτικού φαινομένου. Η μόνη δεύτερη εναλλακτική είναι η απόλυτη ταύτιση μαζί του και η μετατροπή της Ευρώπης στην καλύτερη περίπτωση σε μια ακόμα πολιτεία των ΗΠΑ και στην χειρότερη προτεκτοράτο αυτών και ουραγό των κοσμογονικών εξελίξεων που οσονούπω έρχονται.
Όσο για τον εγχώριο μικρό Μήτσο και αλαζόνα πρωθυπουργό της συγκάλυψης, θα ήταν καλύτερα για την χώρα να αποχωρήσει ομαλά τώρα με τις κινητοποιήσεις των Τεμπών, μα θαρρώ τον έχουν ετοιμάσει από καιρό για κάτι μεγαλύτερο, κι αφού το υλοποιήσει θα τον αποστρατεύσουν. Για μια ακόμα εθνική ήττα από τον προαιώνιο βάρβαρο εχθρό της πατρίδας, την Τουρκία. Μακάρι να βγούμε ψεύτες. Όσο, στο αν ο Κυριάκος μας απαντήσει ότι «ακόμα κι αν φύγω εγώ οι “Σερραίοι ψηφοφόροι” θα φέρουν κι άλλους σαν εμένα», πραγματικά δεν έχουμε καμία απάντηση. Έτσι είναι. Για την ώρα.
Η χώρα χρειάζεται οξυγόνο και το χρειάζεται τώρα. Το χρειάζεται «από την κορυφή ως τ’ ανύχια», που θα έλεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου η Πηνελιά.
