ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
“Εγώ και συ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα, υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωϊστές, δειλοί, εμείς κρατάμε μες τα ένοχα παράφορα τούτα χέρια, τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό”
Τάσος Λειβαδίτης Συμφωνία αριθ.1 
Άλλο ο αντιμνημονιακός αγώνας, επειδή το μνημόνιο οι οδηγίες και επιβολές του υπηρετούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα τις πολυεθνικές και τον νεοφιλελευθερισμό και άλλο ο αντιμνημονιακός εθνικισμός .Ο Εθνικισμός ως σωβινισμός κλείνεται στον εαυτόν του και βλέπει γύρω του όλα τα κράτη ως εχθρούς. Ο πατριωτισμός πάλι είναι μια έννοια που πουλάει και συσπειρώνει τις μάζες. Όλοι αγαπάμε την πατρίδα. Γι`αυτό τον επικαλούνται όσα κόμματα λαϊκίζουν. Είναι όμως πατριώτες αυτοί που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία; Αυτοί που καταλήστευσαν τον ιδρώτα του λαού, και με τα κέρδη τους επενδύουν στο εξωτερικό; Αυτοί που τώρα θα τον ξεζουμίσουν ξανά με το μνημόνιο Έλληνες και ξένοι καρχαρίες του χρήματος;
Μέσα στην Ευρωπαϊκή ένωση έλεγε η ανανεωτική αριστερά τον παλιό καλό καιρό, σε συνεργασία με τους λαούς της Ευρώπης και τα κοινωνικά κινήματα, μπορείτε να διεκδικήσετε μια δημοκρατική ελεύθερη και σοσιαλιστική Ευρώπη των λαών, και όχι των μονοπωλίων. Δυστυχώς οι ελπίδες αυτές αποδείχθηκαν φρούδες, διότι κατέρρευσε το αντίπαλο δέος που ήταν το Σοβιετικό στρατόπεδο. Ηττήθηκε η υπαρκτή σταλινική αριστερά και ο καπιταλισμός έχασε τον αντίπαλο, που τον κρατούσε σε ισορροπία. Μοναδική ελπίδα για αλλαγή είναι τα κοινωνικά κινήματα και η ενεργοποίηση των λαών της Ευρώπης, που έχουν κοινή μοίρα είτε είναι βόρειοι είτε νότιοι. “Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;”.
Άρης Βελουχιώτης – Ο λόγος της Λαμίας.
«Στην – γνωστή στην ευρωπαϊκή ιστορία – επιχείρηση ταπείνωσης και στιγματισμού ενός ολόκληρου λαού απαντά ένας εγχώριος αμυντικός, αντιμνημονιακός και μη, εθνικισμός. Εξαιτίας αυτού του νέου διπολισμού, όποιος υπερασπίζεται το μνημόνιο τοποθετείται αυτονόητα στη φιλοευρωπαϊκή, εκσυγχρονιστική μερίδα, ενώ, αντιθέτως, όποιος το επικρίνει χαρακτηρίζεται εξίσου αυτονόητα ως αντιευρωπαϊστής.
Εν τούτοις όποιος διαβάσει τα κείμενα που δημοσιεύονται με αφορμή τη διεθνή κινητοποίηση υπέρ της Ελλάδας θα διαπιστώσει ότι το σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες» δεν είναι απλώς μια πράξη αλληλεγγύης στο όνομα κάποιων οικουμενικών, ανθρωπιστικών αξιών. Πολλοί ευρωπαίοι διανοούμενοι, πολιτικές ομάδες και κόμματα επισημαίνουν ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε εργαστήρι νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού, όπου διακυβεύονται κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Είναι θέμα χρόνου οι πολιτικές που εφαρμόζονται στον σημερινό «παρία» της Ευρώπης να επεκταθούν σε άλλες χώρες, που σήμερα πλανώνται ότι είναι ασφαλείς επειδή θεωρούν ότι «εμείς δεν είμαστε Έλληνες».
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΛΟΥΡΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ
