Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Θα ήταν γύρω στα 1955. Απόγευμα και ο μικρός Γιάννης παρακολουθούσε την αδερφή του που πότιζε τα λουλούδια της που ήταν φυτεμένα σε ασπρισμένους “γκαζοτενεκέδες”, τοποθετημένους στον πέτρινο –όσο και κάτασπρο- αυλόγυρο της αυλής του πατρικού σπιτιού. Και ήταν τα λουλούδια της γαρυφαλλιές, κατιφέδες, βασιλικοί, ζίνιες, “πρωινές χαρές”. Μα πιότερο καμάρωνε έναν υπέροχο σγουρό βασιλικό που ξεχώριζε από τα άλλα φυτά, στον ανθισμένο αυλόγυρο.
Αίφνης, φάνηκε στην αυλόθυρα μια κοντογειτόνισσα χήρα γριούλα με το τσεμπέρι χαμηλά κατεβασμένο στο μέτωπο, που ωστόσο, άφηνε να φανούν δυο μάτια μαύρα και σπινθηροβόλα, με μια αλλόκοτη αναλαμπή. Αναλαμπή αγάπης δεν ήταν, όσο κι αν προσπαθούσε να τη φτιασιδώσει ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο στα ρυτιδιασμένα χείλη που καθώς διαστέλλονταν, τόνιζαν τις βαθιές ρυτίδες στα γερασμένα μάγουλα. Τούτα τα μάτια τα αλλόκοτα, προκαλούσαν κάποιο είδος ανατριχίλας σ’ όλους τους χωριανούς, καθώς, η ακτινοβολία τους επηρέαζε ανθρώπους και ζωντανά κάθε είδους. Κοινώς, μάτιαζε! Και κείνα τα όψιμα χρόνια του 20ου αιώνα, οι προλήψεις και οι δεισιδαιμονίες, φώλιαζαν στα σώψυχα των λιγοστών κατοίκων στο μικρό βοσκοχώρι στις υπώρειες των Μαδάρων.
“Ωχ!” άκουσε ο μικρός να ψελλίζει η αδερφή του στην εμφάνιση της γριάς, αλλά αμέσως μεγαλόφωνα, της απεύθυνε ένα –εμφανώς προσποιητό: “Καλώς τηνε…Πέρασε μέσα, θεία!”
Εκείνη, μπήκε στην αυλή, απαντώντας:
“Δε θα κάτσω κοπελιά μου…έτσι, περαστική είμαι…”, για να συμπληρώσει ευθύς αμέσως:
“Ααα!…`Ιντα όμορφα λουλούδια έχεις κοπελιά μου!” και πλησιάζοντας τον αυλόγυρο, άρχισε να περιεργάζεται με προσοχή τα περιποιημένα φυτά, να μυρίζει τα άνθη τους, να τα χαϊδεύει απαλά. Όταν έφτασε εμπρός στον υπέροχο σγουρό βασιλικό, σταμάτησε. Άπλωσε και τα δυο της χέρια και άρχισε να τον χαϊδεύει απαλά από την κορυφή μέχρι τη βάση, να οσμίζεται το εξαίσιο άρωμα που διαχεόταν στο χάϊδεμα των φύλλων του και να τον καμαρώνει, λέγοντας με κείνη την ιδιόρρυθμη στριγγιά φωνή της:
“Χαρώ σε κοπελιά μου, ένα όμορφο βασιλικό, τον έχεις!”
Έκοψε και δυο-τρία φύλλα, τα’ τριψε στην παλάμη της, λέγοντας:
“Ας πηγαίνω κοπελιά μου…περνά η ώρα και πρέπει να φέρω νερό από τα πηγάδια…”
Είπε κι έφυγε, προς μεγάλη ανακούφιση της αδερφής…
…Δεν πέρασαν όμως πέντε λεπτά από τότε που έφυγε η γριά, και ο μικρός άκουσε την έντρομη φωνή της αδερφής του, καθώς έλεγε:
“Παναγία μου!…πάει ο βασιλικός μου… μου τον μάτιασε η γριά!”
Πλησίασε ο μικρός. Πράγματι, ο βασιλικός είχε εντελώς μαραθεί, με τα λεπτά βλαστάρια και τα τρυφερά του φύλλα σε μια συστροφή προς τα κάτω, προς τη βάση της γλάστρας. Έφερε νερό αμέσως η αδερφή, τον πότισε, τον πότισε και την επομένη, αλλά το τρυφερό φυτό είχε περάσει το “σημείο μάρανσης”*, και ξεράθηκε!
…Πέρασαν χρόνια…Ο γεωτεχνικός πλέον Γιάννης, ανιστορούμενος το πρωτόφαντο –για εκείνον- γεγονός εκείνων των χρόνων, σκεφτόταν ότι, η ζημιά που είχε υποστεί ο βασιλικός της αδερφής από την ακτινοβολία των ματιών της γριάς, ήταν παρόμοια με εκείνη που θα υφίστατο, εάν τον είχαν ψεκάσει με…Γκραμοξόν!
Τέτοια μάτια είχε –η συχωρεμένη πλέον- γριά χήρα, που έκαναν τους χωριανούς να φτύνουν τον κόρφο τους στο συναπάντημά της εκείνα τα πέτρινα χρόνια, στον πέτρινο οικότοπό τους!
* Σημείο μάρανσης = το στάδιο κατά το οποίο οι ιστοί του φυτού έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες και το φυτό εν τέλει, ξεραίνεται.
