Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
…Αράδαινα… Κάπου στη δεκαετία του μεσοπόλεμου και ίσως λίγο μετά, αλλά πριν τη μεγάλη βεντέτα του’49, στο χωριό λειτουργούσε Δημοτικό Σχολείο. ιατηρείται ακόμη ως ερείπιο, χτισμένο στην όχθη του γνωστού φάραγγα.
Η διάβασή του (μέχρι το τέλος 1986 όπου τοποθετήθηκε η γνωστή “ΓΕΦΥΡΑ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ”) γινόταν από ένα παμπάλαιο λιθόστρωτο ζιγκ-ζαγκ μονοπάτι στις δυο όχθες του φάραγγα, η δε διέλευση από αυτό απαιτούσε περί τα 30 λεπτά ανά όχθη, για ένα καλό περιπατητή και χωρίς να μεταφέρει κάποιο βάρος.
Στο Σχολείο εκείνο, υπηρετούσε την περίοδο που προαναφέραμε κάποιος δάσκαλος* που προτιμούσε να διαμένει στη γειτονική Ανώπολη, που και τα χρόνια εκείνα ήταν πιο “κοσμοπολίτικη” σε σχέση με τη μικρή Αράδαινα. Κάθε πρωί όμως ήταν υποχρεωμένος να διαβεί τις δύο όχθες του φάραγγα καθοδόν προς το Σχολείο του, αλλά και αντίθετα, καθοδόν προς την Ανώπολη, με το πέρας των μαθημάτων της μέρας. Της κάθε μέρας. `Ετσι, ο ευρηματικός εκείνος δάσκαλος, σοφίστηκε το ακόλουθο τέχνασμα:
Κάθε πρωί, φτάνοντας στην όχθη του φάραγγα προς τη μεριά της Ανώπολης, φώναζε στους μαθητές που ήδη ήταν συγκεντρωμένοι στην αυλή του Σχολείου και τον περίμεναν για το μάθημα. Ακολουθούσε κάθε μέρα λοιπόν, ο ακόλουθος διάλογος μεταξύ δασκάλου-μαθητών:
Δάσκαλος: «Παιδιά, έχετε έρθει όλα;»
Μαθητές: «Ναι κύριε δάσκαλε. Έχουμε έρθει όλα!»
Δάσκαλος: «Μήπως λείπει κανένα παιδί;»
Μαθητές: «Όχι κύριε δάσκαλε, δεν λείπει κανένα παιδί!»
Δάσκαλος: «Έχετε διαβάσει όλοι το μάθημά σας;»
Μαθητές: «Μάλιστα, κύριε δάσκαλε!»
Δάσκαλος: «Μα, μήπως υπάρχει κανένα παιδί που δεν διάβασε το μάθημά του;»
Μαθητές: «Όχι κύριε δάσκαλε, δεν υπάρχει κανένα παιδί αδιάβαστο!»
"google ad"
Δάσκαλος: «Ε! Γυρίσετε στο άλλο φύλλο!» (εννοούσε στην επόμενη σελίδα του βιβλίου, του κάθε βιβλίου, ανάλογα με την τάξη φοίτησης κάθε παιδιού!)
Και κάνοντας μεταβολή ο ευρηματικός δάσκαλος επέστρεφε στην Ανώπολη, χωρίς να παραστεί ανάγκη να διαβεί τον δυσπρόσιτο φάραγγα και μάλιστα εις διπλούν και σήμερα, και στο κάθε σήμερα του επόμενου καιρού.
Ευνόητο είναι, ότι οι μαθητές στην αυλή του Σχολείου δέχονταν με ζητωκραυγές το… πέρας του μαθήματος, του κάθε μαθήματος και ξεχύνονταν ακράτητα γύρωθε, για παιχνίδι κατά βούληση!
Το ίδιο σκηνικό και την επόμενη μέρα… και την επόμενη, και ο γράφων δεν γνωρίζει τη διάρκεια αυτού του ιδιόρρυθμου μαθήματος, από τον ευρηματικό εκείνο δάσκαλο…
Πέτρινα χρόνια, σε πέτρινο τόπο!
* Γνωστά τα στοιχεία του δασκάλου, αλλά, λόγω αφενός της αρχής των προσωπικών δεδομένων αλλά και του σεβασμού στους επιγόνους του, προτιμήσαμε να τα αφήσουμε στο παραπέτασμα της ενημέρωσης…