Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Θα ήταν γύρω στα 1956…Πέτρινα χρόνια στον πέτρινο τόπο, στο μικρό εκείνο βοσκοχώρι στις παρυφές των Σφακιανών Μαδάρων. Δυο μικρά παιδιά, δυο βοσκαρούδια, ο επτάχρονος Γιάννης και ο εννιάχρονος αδερφός του ο Αντρέας, ήταν απασχολημένα με το πρωινό πότισμα της μικρής “καπνοφυτείας” του γέρο-βοσκού πατέρα τους, που με το πρώτο φως είχε ξεκινήσει για τον ορεινό βοσκότοπό του με τις 50 κατσίκες, ένα ζωικό κεφάλαιο με το οποίο πάσχιζε να βιοπορίσει την εφταμελή φαμίλια του. Και η “καπνοφυτεία” αριθμούσε 30 φυτά καπνού του οποίου τα φαρδιά φύλλα ξέραινε (όταν ωρίμαζαν) ο φτωχός πατέρας, για να στρίβει σε παραλληλόγραμμα χαρτάκια από εφημερίδα τα τσιγάρα του. Χρήματα για αγορά τσιγάρων, ήταν “είδος εν ανεπαρκεία” στο φτωχόσπιτο μα και σε όλα τα σπίτια του μικρού χωριού, εκείνα τα πέτρινα χρόνια. Ο έξυπνος πατέρας είχε μοιράσει τη “φυτεία” σε δύο ίσα μέρη από 15 φυτά, και είχε αναθέσει στους μικρούς γιους το καθημερινό πότισμα, με την υπόσχεση ότι, “όποιου τα καπνόφυτα θα μεγάλωναν πιο γρήγορα, θα είχε ένα καλό ρεγάλο από μέρους του…”. Τα δυο παιδιά ενθουσιάστηκαν, “ρίχτηκαν στη δουλειά” και κάθε μέρα σύγκριναν το μέγεθος των φυτών, στο μερίδιο καθενός.
Κι έτσι περνούσε ο καιρός, στο βοσκοχώρι…
…Ο ήλιος είχε “ανηφορίσει” αρκετά στο διάσελο της Ανατολής, όταν στο στενό σοκάκι που οδηγούσε στο πατρικό σπίτι, ακούστηκαν βήματα βαριά που πλησίαζαν. Όρθωσαν το ανάστημά τους τα δυο παιδιά, και είδαν ανάμεσα από τις φυλλωσιές των καπνόφυτων, να πλησιάζει ένα απόσπασμα με χωροφύλακες, γεγονός συνηθισμένο στα μέρη τους, τα μετεμφυλιοπολεμικά εκείνα χρόνια. Δεν τρόμαξαν, και συνέχισαν ατάραχα την περιποίηση των φυτών τους.
Αίφνης, μια άγρια φωνή ακούστηκε, καθώς οι χωροφύλακες είχαν σταματήσει στην άκρη της “φυτείας”:
– «Τίνος είναι ο καπνός;»
– «Του πατέρα μας είναι…» αποκρίθηκε το μεγαλύτερο παιδί ο Αντρέας, σαν ο μικρός, είχε…καταπιεί τη γλώσσα του.
– «Ξεριζώστε τον!…γρήγορα!», πρόσταξε ένας κοντόχοντρος χωροφύλακας, που έμοιαζε να είναι ο επικεφαλής του αποσπάσματος.
Τα παιδιά, τα έχασαν!…Ένοιωσαν να χάνεται η γης, κάτω από τα πόδια τους…Να ξεριζώσουν τα φυτά, ύστερα από τόσο κόπο που είχαν κάνει; Και τι θα έλεγαν στον πατέρα το βράδυ που θα επέστρεφε; Είχαν πλήρη άγνοια του απαγορευτικού Νόμου για την καλλιέργεια του καπνού.
– «Θα μας μαλώσει ο πατέρας…τι θα του πούμε;» μίλησε και πάλι ο Αντρέας.
– «Θα του πείτε, ότι το διέταξα εγώ, ο Αποσπασματάρχης ο Χαροκόπος από τον Μυλοπόταμο!…» αποκρίθηκε άγρια εκείνος.
`Εντρομα τα δυο παιδιά στη θέα του αυστηρού Αποσπασματάρχη και κλαίγοντας γοερά, ξερίζωσαν όλα τα καπνόφυτα.
Όταν τελείωσαν, εκείνος τους είπε, δείχνοντάς τους δυο αξίνες στην άκρη του χωραφιού:
– «Πάρτε τις, κι ελάτε μαζί μου…»
Κλαίγοντας πάντα τα δυο παιδιά, πήραν τις αξίνες και ακολούθησαν τον Αποσπασματάρχη. Μπροστά εκείνος, πίσω τα παιδιά, βγήκαν από το χωριό κι έφτασαν στην εξοχή, κατάφυτη από θυμάρια και λογής-λογής άλλους θάμνους.
Πάντα με τις προσταγές του αγριωπού χωροφύλακα, τα δυο παιδιά ξερίζωσαν αρκετά θυμάρια, τα πέρασαν στα στελιάρια των αξινών, τα φορτώθηκαν ασθμαίνοντας, κι επέστρεψαν στο χωράφι με τα ξεριζωμένα καπνόφυτα.
Εκεί, ο Αποσπασματάρχης, έδωσε νέα εντολή:
– «Βάλτε τα θυμάρια σε σωρό, και βάλετε πάνω τους τα φυτά…»
Έντρομα τα παιδιά, υπάκουσαν. Όταν τελείωσαν, έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτί σπίρτα και διέταξε το μεγάλο παιδί, τον Αντρέα:
– «Βάλε τους φωτιά!»
Το παιδί, υπάκουσε. Σε λίγο, γιγάντιες φλόγες έζωναν και κατέτρωγαν θυμάρια και καπνόφυτα, ενώ τα δυο αδέρφια είχαν αναλυθεί σε ένα γοερό θρήνο, υπό το ειρωνικό βλέμμα του Αποσπασματάρχη και των χωροφυλάκων της συνοδείας του.
Όταν στον σωρό είχαν απομείνει τα αποκαΐδια των φυτών και οι στάχτες, το απόσπασμα της χωροφυλακής, έφυγε…
….Σαν γύρισε ο πατέρας το σούρουπο και πληροφορήθηκε τα συμβάντα, θύμωσε πιότερο για τη συμπεριφορά του Αποσπασματάρχη να επιβάλλει στα μικρά παιδιά κάτι που θα μπορούσαν να το κάνουν άνετα οι συνοδοί χωροφύλακες, παρά για την απώλεια του καπνού του…
… Πέρασαν χρόνια…Τα δυο αδέρφια έφυγαν από το βοσκοχώρι τους, πρόκοψαν, μα μέχρι τα σήμερα, συνταξιούχοι και οι δυο, Πτέραρχος ο Αντρέας, Γεωτεχνικός ο Γιάννης, διατηρούν στη θύμησή τους ζωντανή την επαίσχυντη συμπεριφορά απέναντί τους του «Αποσπασματάρχη Χαροκόπου από τον Μυλοπόταμο», εκείνα τα πέτρινα χρόνια, στον πέτρινο οικότοπό τους…