Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Οι Σφακιανοί ανέκαθεν, ήταν θρησκευόμενοι. Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, σε καιρούς που ανθούσε η κτηνοτροφία σε ολόκληρη την Επαρχία, ανθούσε και η ζωοκλοπή. Όταν οι υποψίες εστιάζονταν σε συγκεκριμένο κτηνοτρόφο, και επειδή –συνήθως- δεν υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες του αδικήματος, το πλέον αποτελεσματικό μέσον για να αποδείξει ο “κατηγορούμενος” την αθωότητά του, ήταν να ορκισθεί για να την υποστηρίξει, σε κάποια εκκλησία.
Η θρησκευόμενη ιδιοσυγκρασία του Σφακιανού, τον απέτρεπε σε ψεύτικη ορκωμοσία, και μετά το πέρας της οποίας, “αποκαθιστόταν” στα μάτια του κατήγορου. Πολλές περιπτώσεις είχαν αποσαφηνιστεί μετά τον καθιερωμένο πλέον, όρκο!
…Τα χρόνια της δεκαετίας του’ 50, ο Σήφης, ένα κοντακιανό παλικαρόπουλο, δύστροπο και με τον καυγά…στην “τσέπη”, είχε γίνει πολλές φορές πρόξενος επεισοδίων στο μικρό και ορεινό βοσκοχώρι του. Ένα απόγευμα, πλησίασε το Μάρκο, ένα φιλήσυχο και μειλίχιο παλικάρι, και του απεύθυνε την κατηγορία της από μέρους του κλοπής κάποιων προβάτων του. Είχε χάσει πράγματι ή όχι κάποια πρόβατα; Κανείς δεν ήξερε, ούτε και έμαθε ποτέ.
Ο Μάρκος, αρνήθηκε με πείσμα την πράξη, οπότε ο Σήφης τον προ(σ)κάλεσε να ορκισθεί στην εκκλησιά του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, μια εκκλησία απομονωμένη και απόμακρη σχετικά από το χωριό. Ο “κατηγορούμενος” δέχτηκε ευχαρίστως την πρό(σ)κληση…
…Όταν έφτασαν στην εκκλησία, ο Μάρκος έβγαλε το μαύρο κεφαλομάντηλο που κάλυπτε ένα δασύτριχο και βοστρυχωτό κεφάλι, προσκύνησε τις ιερές εικόνες, άναψε κερί και –όπως διηγιόταν ο ίδιος αργότερα- ο Σήφης δεν ακολούθησε τις συνηθισμένες αυτές “μικρές τελετουργίες” που συνηθίζει κάθε χριστιανός, κάτι που το παραξένεψε. Ωστόσο, πλησίασε την εικόνα του Αγίου Ιωάννη, απίθωσε την δεξιά του απαλάμη σε αυτήν, και άρχισε να ψελλίζει τον καθιερωμένο όρκο, για να αποσείσει την κατηγορία από πάνω του. Κάποια στιγμή όμως, λες και η έκτη αίσθηση τον ειδοποίησε, λες και η χάρη του Αγίου τον προστάτεψε, στράφηκε πίσω του κατά το μέρος του Σήφη, και τον είδε να έχει σύρει το περίστροφό του από τη μέση του και να το έχει στρέψει προς το κεφάλι του. Αντέδρασε ενστικτωδώς, του άρπαξε με δύναμη το οπλισμένο χέρι στρέφοντάς το προς τα πάνω τη στιγμή που το όπλο εκπυρσοκροτούσε, και με τη βολίδα να διαπερνά το αριστερό ξύλινο-χοντρό πλαίσιο της εικόνας της Θεομήτορος – στην Ωραία Πύλη- και να σφηνώνεται στο πρόσωπό της (όπου παραμένει μέχρι σήμερα, θυμίζοντας την πράξη του ιερόσυλου)! Και όπως ήταν πιο δυνατός και ψύχραιμος ο Μάρκος, αφόπλισε τον Σήφη, του πήρε το περίστροφο και τον έβγαλε έξω από την εκκλησία…
…Το μικρό βοσκοχώρι αναστατώθηκε! Το σχέδιο του Σήφη, έγινε αντιληπτό: Θα σκότωνε τον Μάρκο, θα τον άφηνε στην απομονωμένη εκκλησία (από την οποία δεν ακούστηκε στο χωριό ο πυροβολισμός), και καθώς κανείς δεν θα τον υποψιάζονταν, οι υποψίες θα έπεφταν σε άλλη οικογένεια που χώριζε με την οικογένεια του Μάρκου μια αιματηρή βεντέτα…Το σχέδιο απέτυχε, το γεγονός ξεχάστηκε, και μόνο η σφαίρα η σφηνωμένη στο πρόσωπο της Θεομήτορος, θυμίζει μέχρι τα σήμερα το απεχθές εκείνο γεγονός…
… Πέρασαν χρόνια… Ο Σήφης, από σφαίρα έφυγε από τη ζωή…Η θεία Δίκη; Ο αμείλικτος συμπαντικός νόμος του Κάρμα; Άγνωστο!
Πέτρινα χρόνια σε πέτρινο τόπο…
