Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
1955…Καλοκαιρινό απόγευμα στο βοσκοχώρι στις παρυφές των Μαδάρων. Ο μικρός Γιάννης, άκουσε έντονο κουβεντολόι στην αυλή του μπάρμπα-Νικολή, δίπλα ακριβώς στο πατρικό του σπίτι και κίνησε κατά’ κεί. Στη φιλόξενη αυτή αυλή, σύχναζε ο μικρός παρέα με τα γειτονόπουλα και τη συνομήλική του τη Μαιρούλα. Είδε τον αγωγιάτη του χωριού, να ξεφορτώνει από το σαμάρι του μουλαριού του, ένα δέμα. Γύρω, είχε μαζευτεί η οικογένεια, με έκδηλη την ανυπομονησία, για κάτι. Αλλά, τι;
Πλησίασε όλος περιέργεια και ο μικρός.
“Τι σας έφερε ο αγωγιάτης, Μαιρούλα;” τη ρώτησε.
“Ένα ράδιο…” αποκρίθηκε, φανερά ικανοποιημένη η μικρούλα.
“Ράδιο; `Ιντα’ ναι πάλι τούτο;” ματαρώτησε ο Γιάννης, με έκδηλη την περιέργεια στη φωνή.
“Δε κατέω κι εγώ… θ’ ακούμε –λέει- τραγούδια και τα νέα από την Αθήνα…” αποκρίθηκε η Μαιρούλα με έκδηλη την ικανοποίηση και πάλι αλλά και με την περιέργεια στη φωνή, για κάτι το οποίο αντίκριζε κι εκείνη για πρώτη της φορά.
Στο μεταξύ έφυγε ο αγωγιάτης, και ο μπάρμπα-Νικολής βοηθούμενος από δυο μεγαλύτερες κόρες του, άνοιγε την μεγάλη χάρτινη κούτα, μέσα στην οποία βρισκόταν το ραδιόφωνο. Δεν άργησαν να κόψουν τις ταινίες της χαρτόκουτας, και μια περίεργη συσκευή εμφανίστηκε: `Ηταν μια μεγάλη ορθογώνια συσκευή με γυαλιστερή την καφετιά πίσω όψη και με μια υπέροχη λευκή μπροστινή όψη, στην κάτω πλευρά της οποίας υπήρχε μια σειρά από περίεργα χοντρά κουμπιά. Ο μπάρμπα-Νικολής σύνδεσε με ένα καλώδιο το ραδιόφωνο με μια πολύ μικρότερη ορθογώνια συσκευή*, κι έστειλε το μεγάλο του γιο να στήσει ένα ευθύ και μακρύ σύρμα στην οροφή του σπιτιού.
“Κεραία είναι…” εξήγησε ο γέρο βοσκός “…για να παίρνει τη μουσική και τα νέα από το ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας”.
Ο μικρός Γιάννης δεν καταλάβαινε τίποτα και αντάλλασε περίεργες ματιές με την μικρή φίλη του, που βάλθηκαν να περιμένουν τι θα ακούσουν από την παράξενη τούτη συσκευή.
Στο μεταξύ, είχαν έρθει και άλλοι γειτόνοι και οι γονείς του μικρού Γιάννη, ο πατέρας του οποίου ήξερε πολύ καλά τι ήταν η νεοαφιχθείσα συσκευή του ραδιοφώνου από την οποία διψούσε ν’ ακούσει “φρέσκα νέα”, καθώς εκείνα που διάβαζε στις εφημερίδες που έφερναν οι ταχυδρόμοι τρεις φορές την εβδομάδα, ήταν κάπως “παρωχημένα”.
Κάποια στιγμή τέλειωσαν οι συνδέσεις και ο μπάρμπα-Νικολής άρχισε να πατάει τα κουμπιά του ραδιοφώνου. Η φωνή ενός εκφωνητή στα αραβικά αντήχησε εκκωφαντικά στο χώρο.
“Λιβύη έπιασες Νικολή” του απεύθυνε το λόγο ο πατέρας του Γιάννη, μιας και η Λιβύη απλώνεται στα νότια του χωριού, στο βάθος του Λιβυκού πελάγους. Ο μπάρμπα-Νικολής άλλαζε σταθμούς συνέχεια. Καμπανιστή ακούστηκε η φωνή του Καζαντζίδη να τραγουδάει τη “Μαντουμπάλα”, το σουξέ της εποχής. Ο γέρος, άφησε το σταθμό ανοιχτό και η κυρά του σπιτιού άρχισε να κερνάει τσικουδιές και καλούδια στους χωριανούς που είχαν καθίσει στις καρέκλες και στους καναπέδες του ευρύχωρου σπιτιού. Και το ραδιόφωνο για αρκετή ώρα διασκέδαζε πλέρια την ομήγυρη, τοποθετημένο σε ένα μικρό τραπέζι και στολισμένο με ένα κεντητό σεμέν που είχαν φτιάξει οι κοπέλες του σπιτιού.
Ο μικρός Γιάννης, μάταια έψαχνε να βρει εκείνον που μιλούσε και τραγουδούσε μέσα από την πρωτόγνωρη τούτη συσκευή. `Ηταν μικρός και είχε πλήρη άγνοια για ερτζιανά, αναμεταδότες, ραδιόφωνα…
…Πέρασαν μέρες…. Το σπίτι του μπάρμπα-Νικολή έγινε πόλος έλξης για τους χωριανούς, καθώς, συνωστίζονταν σε αυτό οι περισσότεροι, κυρίως τα βράδια. Κάτι καινούριο είχε μπει στο χωριό τους το χαμένο στο πυκνό δάσος των πεύκων, των κυπαρισσιών, των θάμνων λογής-λογής και των ασφόδελων μακριά από τον κόσμο, σε μια πρώτη επαφή με αυτόν μέσω των ερτζιανών που λάβαινε και διέχεε το πρώτο ραδιόφωνο στον τόπο τους. Ξέχωρα τα πρωινά της Κυριακής, συνωστίζονταν στο φιλόξενο σπίτι οι γριές –κυρίως- του χωριού αλλά και χωριανοί κάθε ηλικίας για να ακούσουν τη θεία λειτουργία όπως τη μετέδιδε η πρωτόφαντη ετούτη συσκευή, μιας και το χωριό τους δεν είχε εφημέριο από το 1941 που είχε συχωρεθεί ο παπά-Πολύρης…
…Πέτρινα χρόνια σε πέτρινο τόπο…
