Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος, συγγραφέας
1957… ο Καραμανλικό κράτος της εποχής απολυταρχικό και αυστηρό, ίσως δικαιολογημένα λόγω του πρόσφατου αδερφοφάγου εμφύλιου, καθώς τα πάθη και από τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις των Ελλήνων, ήταν νωπά. Οι πληγές ανοιχτές και χαίνουσες. Μια στιβαρή διακυβέρνηση λοιπόν ίσως ήταν επιβεβλημένη, άσχετα εάν σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρούνταν ακρότητες από τους ταγούς της Πολιτείας, σε όλα τα επίπεδα…
…Στο μικρό βοσκοχώρι στις παρυφές των Μαδάρων στα Δυτικά Σφακιά, ο φτωχός βοσκός ο Θοδωρής με τα πέντε παιδιά και τις 50 αίγες, μαχόταν σκληρά για την επιβίωση. Χρόνια δύσκολα, και η φτώχεια άπλωνε σαδιστικά τα κρέπια της στη μικροκοινωνία του χωριού, και όχι μόνο. Ο Θοδωρής, είχε δανειστεί από το Κατάστημα του Βάμου της Αγροτικής Τράπεζας κάποιο ποσόν, αλλά αδυνατούσε -δικαιολογημένα- να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις καταβολής των σχετικών δόσεων του δανείου. Τα πέτρινα εκείνα χρόνια, υπήρχε Νόμος προσωποκράτησης των δανειοληπτών που είχαν στο ενεργητικό τους δάνεια ληξιπρόθεσμα. Ο φτωχός βοσκός παρά το ότι γνώριζε τις υποχρεώσεις του στην Τράπεζα, αδυνατούσε να ανταποκριθεί.
Κι έτσι, περνούσε ο καιρός…
…Θα ήταν προχωρημένα μεσάνυχτα, όταν το Απόσπασμα της Χωροφυλακής άνοιγε την αυλόπορτα του σπιτιού του Θοδωρή. Σε λίγο, χτυπούσαν δυνατά την πόρτα της εισόδου, προστάζοντας, να ανοίξουν. Άναψε το λυχνάρι ο Θοδωρής, κατέβηκε από το ανώγειο του σπιτιού όπου ήταν τα υπνοδωμάτια, και άνοιξε την πόρτα. Αμέσως, 15 χωροφύλακες μπήκαν με φούρια στο σπίτι, τον έπιασαν και του έδεσαν τα χέρια πισθάγκωνα. Ο λόγος; Μα το χρέος στην Αγροτική Τράπεζα που με τους τόκους, είχε φτάσει στο “ιλιγγιώδες” ποσόν των δύο χιλιάδων δραχμών! Στη συνέχεια, φωτίζοντας με φακούς, έκαναν ανάστατο το σπίτι, ψάχνοντας για όπλα. Τα δυο μικρότερα αγόρια της οικογένειας ξύπνησαν έντρομα, καθώς οι χωροφύλακες τα σήκωναν βίαια, ψάχνοντας για όπλα… άτω από το στρώμα τους. Τα παιδιά, βλέποντας τον πατέρα με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και το πλήθος των χωροφυλάκων, ξέσπασαν σε δυνατά κλάματα.
Ασυγκίνητοι οι εκπρόσωποι «του Νόμου και της Τάξης», έσπρωξαν τον φτωχό βοσκό βίαια προς την έξοδο του σπιτιού και απομακρύνθηκαν με πάταγο. Τον πήγαιναν στο κρατητήριο του κοντινότερου Αστυνομικού Σταθμού της Ανώπολης.
Όπως διηγήθηκε αργότερα ο ίδιος, στη διάρκεια της δίωρης πορείας προς την Ανώπολη, έλεγε στους χωροφύλακες: «Λύσετέ μου σας παρακαλώ τα χέρια να ανάψω ένα τσιγάρο… γώ είμαι ένας, εσείς είσαστε δεκαπέντε, δεν μπορώ να σας φύγω!…»
«Όχι, δεν σου τα λύνουμε κερατά!… και να μάθεις να πληρώνεις!…»
Κάποια στιγμή έφτασαν στον Αστυνομικό Σταθμό της Ανώπολης, και τον έκλεισαν στο κρατητήριο…
…`Ηταν προχωρημένο πρωινό, το γεγονός μαθεύτηκε, και ο Θοδωρής άκουσε γρήγορα βήματα να ανεβαίνουν την ξύλινη σκάλα προς το Γραφείο του Σταθμάρχη, που βρισκόταν στο ανώγειο της οικίας όπου είχε εγκατασταθεί ο Σταθμός της Χωροφυλακής. Το κρατητήριο βρισκόταν ακριβώς από κάτω, στο Ισόγειο, και οι ξύλινες σανίδες του πατώματος του άνω ορόφου, δεν παρείχαν καμία μόνωση και ακούγονταν καθαρά οι συνομιλίες στο Γραφείο του Σταθμάρχη.
Ακουσε λοιπόν ο Θοδωρής μια γνώριμη και αυστηρή φωνή. Μα, ναι, ήταν του Προέδρου της Ανώπολης, ενός συνταξιούχου Αξιωματικού της Χωροφυλακής, με μεγάλη επιρροή στην περιοχή.
Τον άκουσε λοιπόν, να λέει αυστηρά στον Σταθμάρχη:
«Για το Θεό! Αυτόν τον φιλήσυχο άνθρωπο με τα πέντε παιδιά, βρήκατε να συλλάβετε; Όπως το πάτε, θα τους κάνετε όλους… κομμουνιστές!»
«Μα χρωστάει στην Τράπεζα κύριε Πρόεδρε!…» ακούστηκε η φωνή του Σταθμάρχη.
«Χρωστάει!… Πόσα χρωστάει;»
«Δυο χιλιάδες κύριε Πρόεδρε…»
«Και για δυο χιλιάδες συλλάβατε αυτόν τον φτωχό; Θα σας τα δώσω εγώ!»
Πλήρωσε το χρέος ο Πρόεδρος συνεχίζοντας την αυστηρή επίπληξη στον Σταθμάρχη, ο οποίος σέβονταν απεριόριστα τον απόστρατο Αξιωματικό της Χωροφυλακής. Δεν τολμούσε καν να του αντιμιλήσει.
Σε λίγο η πόρτα του κρατητηρίου άνοιγε και ο φτωχός βοσκός αφέθηκε στην ελευθερία του. Εκείνος, αφού ευχαρίστησε τον Πρόεδρο επίστρεψε στο χωριό του στην ανήσυχη φαμίλια του, εξοφλώντας τον το επόμενο διάστημα σε δόσεις, καθώς η υπερηφάνειά του δεν του επέτρεπε ελεημοσύνη!
…Πέτρινα χρόνια, σε πέτρινο τόπο!…