Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κάνει την κίνηση και προχωράει στη δημιουργία κόμματος, που ονομάζεται Πλεύση Ελευθερίας. Η αρχή θα γίνει με μια ανοιχτή εκδήλωση την Τρίτη, 19 Απριλίου, 2016 στις 7μμ, στο Θέατρο Χυτήριο.
Έχει κάποια σημασία η δημιουργία ενός νέου κόμματος στην Ελλάδα το 2016;
Η Ελλάδα είναι και επίσημα προτεκτοράτο, το Σύνταγμα, οι εκλογές, η Βουλή -ακόμα και το δημοψήφισμα- μοιάζουν περισσότερο με άλλοθι εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατικότητας, και οι αποφάσεις για την Ελλάδα παίρνονται από άλλους εκτός Ελλάδας.
Τεράστια ευθύνη για αυτό έχουν οι Έλληνες΄πολίτες.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, επειδή οι Έλληνες έκαναν τη μια ανάθεση μετά την άλλη σε απατεώνες πολιτικούς και ξεπουλημένες κυβερνήσεις.
Όταν ψάχνεις την ελπίδα σε εμπόρους της ελπίδας, καταλήγεις στην απελπισία.
Το κόμμα που ξεκινάει η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα έχει νόημα αν γίνει κίνημα.
Αυτή μοιάζει να είναι η φιλοδοξία του και η πρόθεσή του:
«Φιλοδοξούμε να είμαστε κόμμα-κίνημα, μέσα απ’ την κοινωνία, μέσα από τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και τους ζωντανούς ανθρώπους, που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται, αντιστέκονται, διεκδικούν, νικούν.»
Βέβαια, τα ίδια έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου πρωτοκλασάτο στέλεχος ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά, τον Αλέξη Τσίπρα, σε απόσταση ενός μέτρου από εμένα, να μου λέει πως, αν μας γίνει ανάθεση και δεν συμμετέχουν οι πολίτες, θα αποτύχουμε.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας δεν απέκλεισε μόνο τους πολίτες αλλά και τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και κυβερνάει -ή κάνει πως κυβερνάει- με μια παρεούλα.
Και φυσικά, έχει αποτύχει, με άσχημες συνέπειες για τη χώρα και τους πολίτες. Αλλά αυτό δεν μοιάζει να τον ενδιαφέρει. Αυτός έγινε πρωθυπουργός, αυτό ήθελε.
Η μόνη περίπτωση να καταφέρει κάτι θετικό το κόμμα-κίνημα που ξεκινάει η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι να εμπλακούν μαζικά οι πολίτες.
Αν το νέο κόμμα γίνει ένα κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου ή ένα κόμμα προσωπικοτήτων, θα απογοητεύσει και τους πολίτες και την ίδια.
Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα:
Ακόμα κι αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν επιθυμεί να το παίξει σωτήρας, οι περισσότεροι πολίτες ψάχνουν ακόμα για σωτήρες και πατερούληδες.
Δηλαδή και η Ζωή Κωνσταντοπούλου να μην το επιθυμεί, πολλοί είναι πρόθυμοι να την βαφτίσουν σωτήρα.
Οι Έλληνες συνεχίζουν να ψάχνουν για «ηγετικές φυσιογνωμίες», για να τους κάνουν μια νέα ανάθεση.
Δυστυχώς, οι Έλληνες δεν μαθαίνουν με τίποτα.
Οι θαυμαστές της Ζωής Κωνσταντοπούλου της κάνουν κακό. Και κάνουν κακό και στους εαυτούς τους.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου πρέπει να είναι ένα από τα στελέχη του νέου κόμματος, όχι ο σωτήρας.
Στα πρώτα λόγια για το νέο κόμμα, υπάρχει η λέξη «απελευθέρωση».
Αυτή είναι η λέξη που θα έπρεπε να είναι στα χείλη των Ελλήνων εδώ και πολλά χρόνια.
Την ελευθερία δεν σου την χαρίζει κανείς. Πρέπει να την επιθυμείς εσύ. Και να την κατακτήσεις.
Θέλουν οι Έλληνες τη χώρα τους ελεύθερη; Ας το αποδείξουν.
Ναι, καλά κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου και προχωράει στην δημιουργία κόμματος-κινήματος.
Αυτό το κόμμα-κίνημα θα πρέπει να συναντηθεί στους δρόμους, στην κοινωνία, στο διαδίκτυο, παντού, με άλλα κόμματα και κινήματα.
Κυρίως, θα πρέπει να συναντηθεί με τους πολίτες.
Οι Έλληνες θα πρέπει να αντιληφθούν πως πρέπει να απελευθερώσουν την χώρα τους.
Οι Έλληνες θα πρέπει να αντιληφθούν πως πρέπει να πάρουν τη χώρα τους πίσω.
Κι αυτό δεν γίνεται μέσα από κόμματα που διχάζουν.
Οι Ισλανδοί δεν κατέβηκαν στους δρόμους με κομματικές σημαίες, ούτε με προσωπικές ατζέντες.
Οι Ισλανδοί κατέβηκαν στους δρόμους ως ένας λαός.
Οι Ισλανδοί δεν περίμεναν έναν «ηγέτη» ή μια «προσωπικότητα», για να βγουν στους δρόμους.
Είναι πολύ άσχημο να περιμένεις την ελπίδα και την ελευθερία από άλλους.
Οι Έλληνες πρέπει να γίνουν οι ίδιοι η ελπίδα για τους εαυτούς τους και τη χώρα τους.
Καλό ξεκίνημα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και στους Έλληνες πολίτες που θα περπατήσουν ισότιμα μαζί της και δίπλα της.
Δίπλα στη Ζωή, όχι πέντε μέτρα πίσω.