Επιμέλεια: Στρατής Παπαμανουσάκης
ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΣΑΒΙΝΥ – FRIEDRICH KARL VON SAVIGNY
(Φρανκφούρτη 1779 – Βερολίνο 1861)
Μέγιστος γερμανός νομικός και ρωμαϊστής του 19ου αιώνα, καθηγητής στα Πανεπιστήμια Μάρμπουργκ και Βερολίνου, σύμβουλος του κράτους, υπουργός αναθεωρήσεως της πρωσικής νομοθεσίας, μέλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ρηνανίας, από τους ιδρυτές του περιοδικού Zeitschrift für Rechtswissenschaft Geschichtliche και εκπρόσωπος της ιστορικής σχολής του δικαίου. Το έργο του βασισμένο σε μια νέα φιλοσοφία του δικαίου και της γερμανικής ιστορίας, τοποθετεί τον ιστορικό παράγοντα υπεράνω του δογματικού δικαίου και των φυσικών δικαιωμάτων και θεωρεί ότι το δίκαιο διαμορφώνεται κατά την εξέλιξη της κοινωνικής ιστορίας. Οι ιδέες του άσκησαν βαθιά επίδραση στη νομολογία και στις νομικές αντιλήψεις της εποχής του και οι κατευθύνσεις του έδωσαν μεγάλη ώθηση στις νομικές σπουδές.
Έργα: Το δίκαιο της νομής (1803), Περί της αποστολής της νομοθεσίας και της νομολογίας (1814), Ιστορία του ρωμαϊκού δικαίου κατά το μεσαίωνα (1815-1831), Το δίκαιο της διαδοχής (1822), Σύστημα του ισχύοντος σήμερον ρωμαϊκού δικαίου (1840-1849), Περί συμβάσεων (1853), Εμπορικόν δίκαιον, Ενοχικόν δίκαιον, Ανάλεκτα.
Βιβλιογραφία: [Έκδ. Vernischte Schriften, Berlin (1850), 5 τόμ.], Ed. Laboulaye, Essai sur la vie et les doctrines de Friedrich Carl de Savigny, 1842, Erns Landsberg, Friedrich Karl von Savigny, 1890, Giul. Marini, Friedrich Carl von Savigny, 1978, Joachim Rückert, Idealismus, jurisprundenz und politic bei Friedrich Karl von Savigny, 1982, Encyclopedia Britannica, Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, Εγκυκλοπαιδεία Πάπυρος – Λαρούς, Βικιπαίδεια.
ΚΕΙΜΕΝΑ: ΦΡΕΙΔ. ΣΑΒΙΝΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΩΜΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
** ** **
Γενικότερα μπορούμε να κατατάξομε όλα τα δίκαια σε τρεις μεγάλες οικογένειες. Η οικογένεια του ελληνορωμαϊκού δίκαιου στηρίζεται στο μικτό θεμέλιο του ελληνικού και του ρωμαϊκού δικαίου, όπως διαμορφώθηκε στο βυζαντινό δίκαιο και αποκρυσταλλώθηκε στην ιουστινιάνεια νομοθεσία, το corpus juris civilis. Σ’ αυτήν περιλαμβάνεται ο ελληνικός κλάδος με τρισχιλιετή εξέλιξη, ο λατινικός κλάδος, (γαλλικό, ιταλικό, ισπανικό, πορτογαλικό δίκαιο) με βάση τον γαλλικό Αστικό Κώδικα του 1804, καθώς και το droit coutumier και ο γερμανικός κλάδος (ελβετικό, αυστριακό, βραζιλιάνικο, τουρκικό δίκαιο), που στηρίζεται στον γερμανικό Αστικό Κώδικα του 1900 και στους γερμανικούς θεσμούς.
Η οικογένεια των αγγλοσαξωνικών δικαίων (Αγγλία, Η.Π.Α., Κύπρος) βασίζεται στο κοινοδίκαιο (common law) και στην επιείκια (equity) με υπεροχή της νομολογίας. Η οικογένεια των μουσουλμανικών δικαίων, των δικαίων των Ινδιών και της Άπω Ανατολής, καθώς και του σοβιετικού δικαίου ακολουθεί τελείως διαφορετική κατεύθυνση.