Eπιμέλεια: Στρατής Παπαμανουσάκης
ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ – GEORGE ORWELL
(Μποτιχάρι, Μπιχάρ, Ινδία 1903 – Λονδίνο 1950)
Σημαντικός βρετανός συγγραφέας, φιλολογικός κριτικός, ποιητής και δημοσιογράφος σε διάφορες εφημερίδες και στο BBC, φιλελεύθερος και εχθρός του ολοκληρωτισμού, φιλολογικό ψευδώνυμο του Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ. Γεννήθηκε στην Ινδία, αλλά μεγάλωσε και σπούδασε στην Αγγλία, εργάστηκε στην ινδική αυτοκρατορική αστυνομία στη Βιρμανία, επέστρεψε στο Λονδίνο ως επίδοξος συγγραφέας, ταξίδεψε σε Παρίσι και Καζαμπλάνκα, ενδιαφέρθηκε για τη ζωή των κατώτερων τάξεων στην Αγγλία, πήρε μέρος και τραυματίστηκε στον εμφύλιο πόλεμο. Το έργο του περιλαμβάνει πολλά αλληγορικά και μελλοντολογικά αφηγήματα. Η αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης, οι επαναστατικές του αντιλήψεις και η αντίθεση προς τον ολοκληρωτισμό, με κατεύθυνση προς ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό, βρήκαν πολύ μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό.
Έργα: Παρίσι και Λονδίνο (1933), Μέρες στη Βιρμανία (1934), Αφιέρωμα στην Καταλωνία (1938), Η προδοσία της αριστεράς (1941), Το λιοντάρι και ο μονόκερος (1941), Η φάρμα των ζώων (1945), Γιατί γράφω (1946), Πολιτική και αγγλική γλώσσα (1946), Το 1984 (1949).
Βιβλιογραφία: [Έκδ. P.H. Davison, The complete works of George Orwell (1998)], Christ. Hollis, A study of George Orwell, The man and his works, 1956, George Woodcock, The crystal spirit, A study of George Orwell, 1966, Jeffrey Megers, George Orwell, The critical heritage, 1975, John Newsinger, Orwell’s politics, 1999, Gordon Bowker, George Orwell, 2003, Βικιπαίδεια.
ΚΕΙΜΕΝΑ: ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ, ΤΟ 1984
** ** **
Όμως εδώ και μερικά χρόνια, μετά την παγκόσμια μεταβολή του 1989 και το “τέλος της Ιστορίας” που μας ανακοίνωσαν οι αμερικανοί, κυριαρχεί η σύγχυση. Οι βάσεις του δυτικού πολιτισμού, ο ελληνικός λόγος και το μέτρο, η χριστιανική αγάπη και αλληλεγγύη, το ρωμαϊκό δίκαιο, όπως διαμορφώθηκε με τον Διαφωτισμό και τις Οικουμενικές Διακηρύξεις, μοιάζουν ξεχασμένες στα ράφια της νέας τάξης πραγμάτων. Η παγκοσμιοποιημένη αμερικανοποίηση της οικονομίας, της στρατηγικής και της κουλτούρας, δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις και διακρίσεις. Δεν υπάρχουν κράτη – έθνη υποκείμενα του Διεθνούς Δικαίου, δεν αναγνωρίζονται τα σύνορα και οι πολιτισμοί, δεν χρησιμοποιούνται οι διεθνείς Οργανισμοί. Νέες έννοιες και ερμηνείες δίδονται στα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, καθιερώνεται ο ανθρωπιστικός πόλεμος, ο “δικός μας” πολιτισμός, ξεχωρίζει από τη βαρβαρότητα των άλλων, ο απίστευτος καουμπόικος κυνισμός επιβάλλει τον δυϊσμό του “εμείς” και “όλοι οι άλλοι”. Και φυσικά επιβάλλει και την κρατούσα έννοια της τρομοκρατίας, σε οποιοδήποτε ουσιαστικά πράξη απειλεί το καθεστώς της νέας τάξης.
Η μονοκρατορία της Υπερδύναμης έτσι μπορεί να απολαμβάνει το αμερικανικό όνειρο, δημιουργημένο πάνω στα ερείπια των βομβαρδισμών του Ιράκ, του Σουδάν, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και άλλων 60 χωρών που περιλαμβάνονται στη λίστα της τρομοκρατίας. Πάνω στη φτώχεια, την υπανάπτυξη, την πείνα, τον θάνατο των λαών του τρίτου κόσμου. Πάνω στη μόλυνση και στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στις μεταλλάξεις των τροφίμων, στην κλωνοποίηση της ζωής, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Μεγάλου Αδελφού (Orwell, 1984 ).