«Νόμος και τάξη» για την επιβολή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών «σοκ και δέος» | Ποια η σημασία της βιομηχανίας διώξεων που στήθηκε στα Χανιά;
«Σπάσαμε την ιδεολογική τρομοκρατία της Αριστεράς…Δεν υπάρχουν αριστερές και δεξιές ανάγκες. Δεν υπάρχουν. Το έγκλημα τους κτυπάει όλους, όχι μόνο τους δεξιούς και τους κεντροδεξιούς…Τέρμα στη σιωπή. Τώρα δίνουμε τη μάχη των ιδεών» – Αντώνης Σαμαράς
Τι συμβαίνει στα Χανιά; Αυτό το ερώτημα που είχαμε θέσει πριν μία εβδομάδα αναφορικά με τον απρόσμενα πολύ μεγάλο αριθμό διώξεων (11+8+9+3) για συμμετοχή σε γεγονότα που είχαν συμβεί πολλούς μήνες ή και χρόνια πριν παραμένει αναπάντητο.
Οι πιο πρόσφατες διώξεις είναι εις βάρος 8 ατόμων τα οποία συμμετείχαν στην αυθόρμητη πορεία περίπου 800 ατόμων που ξεκίνησε από την Πλατεία Αγοράς μετά και την ψήφιση του δεύτερου Μεσοπρόθεσμού (29 Ιουνίου 2011). Εκείνη την ημέρα, αγανακτισμένοι άνθρωποι κάθε ηλικίας στα Χανιά (όπως και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας) ξεκίνησαν πορεία για να εκφράσουν την οργή τους τόσο για την κατάσταση που διαμόρφωνε στο κοινοβούλιο και η ψήφος των βουλευτών του νομού όσο και για να διαμαρτυρηθούν για το κρεσέντο βίας έξω από τη Βουλή, στην Πλατεία Συντάγματος, από τις δυνάμεις καταστολής της αστυνομίας ενάντια στους συγκεντρωμένους πολίτες. Κάποιοι απ’ αυτούς τους διαδηλωτές των Χανίων επιτέθηκαν και προκάλεσαν μικροζημιές σε γραφεία βουλευτών. Γράφτηκαν κάποια συνθήματα στους τοίχους. Υπό τις επευφημίες των πολιτών.
Πολλούς μήνες αργότερα διώκονται 8 άτομα γι’ αυτά τα γεγονότα δίχως στοιχεία, χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί το οτιδήποτε, πόσο μάλλον μία καταδίκη. Οι ίδιοι αστυνομικοί της ασφαλείας οι οποίοι είχαν ανάμειξη στις προηγούμενες διώξεις, υπήρξαν μάρτυρες και προχώρησαν σε μηνύσεις και σε αυτές τις διώξεις, με αναδρομικά κατηγορητήρια και στοιχεία που δεν έχουν καμία βαρύτητα. Φαίνεται σαν ο σκοπός να μην είναι η καταδίκη: σα να μην έχει σημασία. Οπότε, ποιος ο λόγος των διώξεων;
Στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι πολίτες που στοχοποιούνται και δέχονται κλήσεις για τα δικαστήρια είναι γνωστοί στα Χανιά για την πολύχρονη αγωνιστική παρουσία τους, άνθρωποι που ανήκουν σε κινήματα της πόλης (Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών, Ρόζα Νέρα, Φόρουμ Μεταναστών) σε κόμματα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και σε συνδικαλιστικούς φορείς (ΕΛΜΕ). Λες και στις διαδηλώσεις και στις διαμαρτυρίες δε συμμετείχαν άλλοι. Λες και οι συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων οργανώθηκαν από συγκεκριμένους χώρους. Λες και δεν υπήρχε πραγματικά αγανάκτηση αλλά κάποιο σχέδιο; Εν δυνάμει εγκληματικό; Σκηνοθετείται μέσω των διώξεων μία εικόνα για τις κινητοποιήσεις όπου οι όποιες αντιδράσεις δεν είναι αυθόρμητες αλλά ελεγχόμενες και προγραμματισμένες; [1]
Η ανομία των απαιτήσεων και η ένοχη Αριστερά
Στα πλαίσια εφαρμογής του δόγματος «νόμος και τάξη», η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και πριν απ’ αυτήν η κυβέρνηση Παπανδρέου: «δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ λαϊκή αντίδραση, λαϊκή αντίσταση». Στα Χανιά, δημιουργούν αυτή την “αλήθεια” μέσω της στοχοποίησης συγκεκριμένων ανθρώπων.
Ο αντιμνημονιακός αγώνας των πολιτών ποτέ δεν υπήρξε: δεν ήταν αγώνας, δεν ήταν των πολιτών. Υπάρχει η «ανομία» και η «εγκληματική βία» την οποία καλύπτει, επιβραβεύει, τροφοδοτεί η Αριστερά και νομιμοποιεί ιδεολογικά: «δίχως αυτήν δε θα υπήρχαν κινητοποιήσεις», αφήνουν να εννοηθεί.
Κι εφόσον αυτό ισχύει, τότε δεν υπάρχει καμία νομιμοποίησή για τις κινητοποιήσεις αφού δεν εκφράζουν τα αιτήματα των πολιτών αλλά αυτών που προάγουν την ανομία των «απαιτήσεων». Αυτών που αρνούνται τον «δημοκρατικό διάλογο» και «εκβιάζουν»: της ένοχης Αριστεράς. Κι οπότε, η καταστολή νομιμοποιείται και το καθεστώς στο οποίο εξέφραζαν την αντίθεσή τους οι διαδηλωτές αθωώνεται. Μάλιστα, εφόσον όσοι διαδηλώνουν επιβάλλουν ένα καθεστώς ανομίας αυτοί του καθεστώτος, μέσω της διασφάλισης του «νόμου και της τάξης» παρουσιάζονται ως οι μόνοι αληθινοί εκφραστές των συμφερόντων των πολιτών. Κι έτσι, κάθε αντίδραση από την κοινωνία δεν είναι παρά ο ιδεολογικός αντίκτυπος του ελέγχου της από την Αριστερά κι άρα, αυτή η αντίδραση – στην «πραγματικότητα» – στρέφεται ενάντια στην κοινωνία. Ως εκ τούτου είναι λογικό, λοιπόν, ο σοσιαλιστής κ. Ευ. Βενιζέλος, να απευθύνει κάλεσμα – διαταγή προς τους απείθαρχους: «Καταδικάστε τη βία! Καταδικάστε τη βία!» [2]
Η Αριστερά και τα δικαιώματα ως εμπόδιο στον εκμοντερνισμό της χώρας
«Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ», έλεγε το ΠΑΣΟΚ επί κυβέρνησης Παπανδρέου, και για τις αντιδράσεις των πολιτών. Η σημερινή κυβέρνηση πάει ένα βήμα παραπέρα. Λέει: «φταίει η ριζοσπαστική αριστερά και ο αναρχικός χώρος». Κι όπως και επί κυβέρνησης Παπανδρέου, δε φταίνε μόνο για τις κινητοποιήσεις.
Υπό ένα ευρύτερο πρίσμα – σύμφωνα με τη θεώρηση αυτών των φονταμενταλιστών του νεοφιλελευθερισμού – αυτή η ίδια η «ανομία» των διαδηλώσεων και των αντιδράσεων των πολιτών που νομιμοποιείται ιδεολογικά από την αριστερά, όταν ειδωθεί υπό το πρίσμα της λειτουργίας του κράτους, μετατρέπεται στο κύριο εμπόδιο για την πρόοδο της χώρας, για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, για τον ερχομό των επενδύσεων. Η κρίση που βιώνουμε είναι συνέπεια αυτής της «ανομίας»: ένα καθεστώς υποχωρήσεων μπροστά στις απαιτήσεις συνδικαλιστών, νόμοι που προστατεύουν δικαιώματα εργαζόμενων και πολιτών – με την ενεργή συμπαράσταση και υπό την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς – διώχνουν τις επενδύσεις και δεν επιτρέπουν τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. «Ανεχτήκαμε πολλά, κάναμε πολλές υποχωρήσεις, δώσαμε πολλά», λένε, «και δεν έπρεπε. Σας κακομάθαμε». Τώρα, «νόμος και τάξη». Αρκετά με τα δικαιώματα.
Όπως εκφράστηκε και μέσω κειμένου της γραμματείας πολιτικού σχεδιασμού της Ν.Δ. που διακινήθηκε ευρύτατα και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για στελέχη του κόμματος σε όλη την Ελλάδα, και στην Κρήτη:
«Για δεκαετίες τα κόμματα και οι ομάδες της Αριστεράς άσκησαν καταλυτική επίδραση στην εξάπλωση όλων των παθογενειών που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Και μάλιστα, ακόμη και σήμερα, τις ίδιες αυτές πρακτικές που διέβρωσαν τα θεμέλια της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης, συνεχίζει να τις υποθάλπει, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς καμία διάθεση διόρθωσης των υπονομευτικών της πολιτικών, χωρίς καμία ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από την κρίση.…Η ασυλία των «ιερών αγελάδων» που διατηρούσε παραδόξως η Αριστερά ως σήμερα έχει τελειώσει.» [3]
Οι διώξεις των φορέων της “ανομίας” στα Χανιά
Ως εκ τούτου είναι λογικό η κυβέρνηση αυτή να επιζητεί το σπάσιμο αυτού που παρουσιάζεται ως ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, που επιτρέπει στην «ανομία» να γίνεται αποδεκτή από την κοινωνία. Η σύγκρουση αυτή στο πεδίο των ιδεών, αποκτά κυρίαρχο ρόλο για την εγκαθίδρυση της «τάξης» και της «ευνομίας». Για την εφαρμογή των μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων», για τη διασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών… Ξεχνάνε να το πούνε αυτό. Το προσθέτω εγώ.
Στα Χανιά – μην έχετε αμφιβολία – διώκονται οι φορείς αυτής της «ανομίας». Στα πρόσωπα συγκεκριμένων γνωστών αγωνιστών – συμφωνούμε ή διαφωνούμε μαζί τους – διώκονται ιδέες και πολιτικές. Δοκιμάζεται η καταστολή σε ένα άλλο επίπεδο που δεν έχουμε συνηθίσει. Συνδικαλιστικοί, κινηματικοί, κομματικοί φορείς, στοχοποιουνται και θέτονται απέναντι από τους πολίτες. Στην ουσία, αυτό που στοχοποιείται είναι η κοινωνία και οι αντιδράσεις αυτών που την αποτελούν. Η ίδια η αγανάκτηση ποινικοποιείται. Δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην αντίδραση.
Λένε στον πολίτη που βιώνει στο πετσί του τη βία από τα μέτρα που λαμβάνονται: «Εσύ είσαι ακόμα αθώος. Σε είχαν παρασύρει. Όμως από εδώ και στο εξής απαγορεύεται, να έχεις απαιτήσεις. Απαγορεύεται, να αντιδράς.». «Δεν ήσουν ποτέ πραγματικά αγανακτισμένος», του λένε. Επιθυμούν τη σιωπή.
Πολλοί στα Χανιά πιστεύουον ότι είναι απλά ο ζήλος ενός διοικητή ασφαλείας πιστού του δόγματος «νόμος και τάξη» που έχει δημιουργήσει αυτή την κατάσταση; Ισχύει όμως αυτό; Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των διώξεων, το κατηγορητήριο, το μέγεθος καθώς και οι συγκεκριμένες προσωπικότητες που έχουν μπει στο στόχαστρο δείχνουν πως δεν είναι μία συνηθισμένη διαδικασία. Στα Χανιά κάτι πολύ άσχημο δοκιμάζεται. Μυρίζει άσχημα. Δοκιμάζουν την αποτελεσματικότητα τακτικών; Γιατί στα Χανιά; Σ’ αυτό δε μπορώ να δώσω κάποια απάντηση. Αυτό όμως που γνωρίζω είναι ότι πρέπει να σταματήσει εδώ. Η απότροπη της επέκτασης αυτού του φαινομένου είναι το ζητούμενο.
Αναφορικά με το δόγμα «Νόμος και Τάξη»
Αποτέλεσε κεντρικό στοιχείο στον προεκλογικό αγώνα του Μουσολίνι, ο οποίος υποσχέθηκε πάταξη του κομμουνισμού και εκμοντερνισμό του κράτους μέσω της επιβολής του δόγματος «νόμος και τάξης». Για τον Μουσολίνι, δίχως την πάταξη του κομμουνισμού δε μπορούσε να υπάρξει εκμοντερνισμός του κράτους. Η Μάργκαρετ Θάτσερ αυτό το δόγμα ενστερνίστηκε, εκμοντέρνισε και εφάρμοσε με μεγάλη επιτυχία, εκεί στην Αγγλία, στα τέλη της δεκετίας του ’70.
Σε μία ιστορική ομιλία της λίγο πριν καταλάβει την εξουσία, η τότε ηγέτης των Συντηρητικών της Αγγλίας έδωσε τον πυρήνα της θέσης της αναδυόμενης τότε Ριζοσπαστικής Δεξιάς και της σύνδεσής της με το δόγμα της Τάξης και τον κανόνα του Νόμου. Είχε πει:
«Οι Υπουργοί των Εργατικών δε φαίνεται να αντιλαμβάνονται τις ευθύνες που έχουν για την εφαρμογή των νόμων σε μία ελεύθερη κοινωνία… Δε μπορούν να κατανοήσουν ότι όταν διαδηλωτές των Εργατικών επιτίθονται στην αστυνομία επειδή προσπαθούν να κάνουν τη δύσκολη δουλειά τους, αυτό δίνει το πράσινο φως για πρακτικές ανομίας παντού; Δεν καταλαβαίνουν ότι η σιωπή τους απέναντι σε βίαιους διαδηλωτές μεταφέρει ένα πιο δυνατό και θανατηφόρο μήνυμα σε κάθε ένα που σπάει το νόμο; Οι βάνδαλοι στις διαδηλώσεις και οι κλέφτες στους δρόμους έχουν λάβει το ίδιο μπερδεμένο μήνυμα – «θέλουμε οι απαιτήσεις μας να γίνουν αποδεκτές, αλλιώς…» και «φύγε από τη μέση, δώσε μου τη τσάντα σου, αλλιώς…». Το μονοπάτι των Εργατικών είναι το ολισθηρό μονοπάτι μιας κοινωνίας προς την αποσύνθεση και την παρακμή, το μονοπάτι προς μία κοινωνία ανομίας στην οποία οι αδίστακτοι κυριαρχούν και οι αδύναμοι βρίσκονται κολλημένοι στον τοίχο. Απέναντι απ’ αυτό το μονοπάτι (προς την αποσύνθεση και την παρακμή) θα τοποθετήσουμε ένα σιδερένιο φράγμα. Κανείς δε θα περάσει από τη στιγμή που οι Συντηρητικοί θα είναι στην εξουσία.»
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο ξεκίνησε και τη δική του προεκλογική μάχη της 7 του Μάη ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας Αντώνης Σαμαράς. Τότε, σε μία ομιλία του με πολλά κοινά σημεία αναφοράς είχε μιλήσει για «ανακατάληψη των πόλεων», είχε εξαγγείλει την αλλαγή μορφών αστυνόμευσης και προέβη στην αναγγελία νέων μεθόδων αντιμετώπισης των πορειών, υπεραμύνθηκε της λειτουργίας και χρήσης καμερών ασφαλείας για τον έλεγχο εγκληματικότητας και διαδηλώσεων, της χρήσης υδροφόρων στις πορείες.
«Η καταστροφή θα τιμωρείται παραδειγματικά» είχε πει και υψώνοντας τον τόνο της φωνής του, επέμεινε πως θα σταματήσουν τα πανεπιστήμια να είναι «ορμητήρια παράνομων συμμοριών». [4]
Η εγκληματικότητα στο δρόμο, η ανασφάλεια των πολιτών στις πόλεις, ταυτίζονται με τις διεκδικήσεις κοινωνικών ομάδων, οι αντιδράσεις πολιτών ή συνδικαλιστικών φορέων είναι εγκληματικές.
Ο κ. Δένδιας, Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κάνει ακόμα πιο εμφανές αυτή τη στροφή προς τον αυταρχισμό και την θατσερικού τύπου απολυταρχία:
«Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοικτοί από το 1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε καταλήψεις, είτε μεταναστευτικό, είτε αυτά λέγονται το άγος της Marfin. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους και δρόμος τους μπορεί και πρέπει να είναι μόνον ένας, η εφαρμογή του νόμου για όλους» [5]
Χρήσιμα διδάγματα από την Θατσερική περίοδο
Επιστρέφουμε στην Αγγλία επί Θάτσερ για να δούμε τα διδάγματα που μπορούμε να αντλήσουμε από τα αποτελέσματα των συγκεκριμένων πολιτικών.
Παρά την εκλογική αλλά ακόμα πιο σημαντικά την ιδεολογική νίκη των Συντηρητικών και τη συντριβή των Εργατικών, μέσα σε διάστημα μόλις 2 χρόνων διακυβέρνησης της χώρας από τη Θάτσερ, η ανεργία εκτοξεύθηκε από το 5.3% το 1979 στο 10.4% το 1981. Μέχρι το 1986, η ανεργία είχε σπάσει κάθε ρεκόρ και είχε φτάσει στο 14,1%. Πλέον του 25% των άνεργων ήταν μακροχρόνια άνεργοι. Την ίδια περίοδο – παρά την εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη» – η εγκληματικότητα εκτοξεύθηκε σε πρωτόγνωρα ύψη και ο πληθυσμός στις φυλακές αυξήθηκε κατά 20%.
Η εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη» διασφάλιζε μεν την ανεμπόδιστη εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών «σοκ και δέος», αυτές όμως οι πολιτικές οδήγησαν στην μεγέθυνση της ανέχειας, της φτώχειας και της ανεργίας. Συνεπακόλουθα, η αύξηση της εγκληματικότητας που ακολούθησε δημιουργούσε την ανάγκη για ακόμα περισσότερο «νόμο και τάξη», περισσότερες φυλακές, περισσότερο αυταρχισμό και απολυταρχία. Εν τέλει, για τους Συντηρητικούς της Θάτσερ το ζήτημα δεν ήταν ποτέ ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονταν ήταν αναποτελεσματικές και καταστρεπτικές για την κοινωνία και την οικονομία. Η μόνη λύση που είχαν να προσφέρουν ήταν περισσότερο από το λάθος φάρμακο. Αυτό, που σκότωνε τον “ασθενή”.
Οι αυταρχικές συμπεριφορές εντός της αστυνομίας έμεναν ατιμώτηρες και έγιναν καθεστώς και οι επεμβάσεις στις ζωές των ανθρώπων που είχαν αναγνωριστεί ως «ιδεολογικά προβληματικοί» έγιναν συνηθισμένη πρακτική. Οι πολλές προσλήψεις αστυνομικών, συνοδεύτηκαν από επιπλέον εξουσίες για την αστυνομία η οποία εξοπλίστηκε με νέας τεχνολογίας όπλα και συστήματα παρακολούθησης. Η λειτουργία της στα ζητήματα της καταστολής και του ελέγχου των διαδηλώσεων καθώς και στο ζήτημα των παρακολουθήσεων στρατιωτικοποιήθηκε δια της εκπαίδευσής της από τον βρετανικό στρατό που έδρασε στη Βόρειο Ιρλανδία. [6]
Για να κάνουμε έναν παραλληλισμό με το σήμερα, στην Ελλάδα, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» από τον Μάρτιο του 2013 ξεκινά η εφαρμογή του «Ολικού δόγματος ασφάλειας» με αναδιάρθρωση των φορέων ασφάλειας και εκσυγχρονισμό του οπλοστάσιού τους ενώ στην άσκηση “Καλλίνικος” που πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 2011 ακούστηκε για πρώτη φορά η χρήση του στρατού στην καταστολή διαδηλώσεων. [7]
Ένα άλλο σημαντικό εύρημα ερευνητών της Θατσερικής περιόδου έχει σχέση με τη μεγάλη αύξηση στον αριθμό των συλλήψεων δίχως περαιτέρω επιπτώσεις προς τους συλληφθέντες. Αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε “προληπτική σύλληψη”. Σκοπός, σύμφωνα με τους ερευνητές αυτών των πρακτικών είναι:
«…να υπενθυμίσουν [στους πολίτες] ότι βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση. Ο σκοπός είναι να τιμωρήσουν ή να ταπεινώσουν, ή να επικοινωνήσουν την εχθρότητα της αστυνομίας προς μία συγκεκριμένη κοινότητα, οικογένεια ή άτομο, να κάνουν εμφανές ότι η αστυνομία έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε αυτούς που αμφισβητούν το δικαίωμα της αστυνομίας να ορίζει και να επιβάλλει τί είναι κανονικό και τί επιτρέπεται»
«Νόμος και Τάξη» στη Λατινική Αμερική
Το δόγμα «νόμος και τάξη» όμως είναι πλέον ένα απαραίτητο συμπλήρωμα για την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών όπου υπάρχει ανάγκη και αυτό είναι φανερό και σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Όταν αυτό συμβαίνει η “υπακοή” είναι το ζητούμενο και η “δημοκρατία” μία πολυτέλεια. Ως εκ τούτου, τα κοινωνικά κινήματα αντιμετωπίζονται ως δυνάμεις εχθρικές. Θέτονται υπό επίβλεψη από τους μηχανισμούς του κράτους, η ύπαρξη των οποίων αποσιωπείται, και όπου είναι εφικτό οδηγούνται στη διάλυση. Με λίγα λόγια, ότι στρέφεται ενάντια στη σταθερότητα του νεοφιλελεύθερου προγράμματος παρουσιάζεται ως απειλή για τη δημοκρατία. Η σχέση του κράτους με τους πολίτες μετατρέπεται όλο και πιο έντονα σε μία σχέση δεσμοφύλακα και κρατούμενου. Σε μία τέτοια σχέση, δίχως συζήτηση, η υπακοή έχει μεγαλύτερη σημασία από τα δικαιώματα.
Τα αποτελέσματα των πολιτικών σε μία σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής, από το Εκουαδόρ, στην Κολομβία και το Μεξικό είναι αναντίρρητα αρνητικά. Μεγάλη αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, έκρηξη της εγκληματικότητας. Το δόγμα «νόμος και τάξη» – αναγκαίο συμπλήρωμα για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών «σοκ και δέος» – όπου έχει εφαρμοστεί παράγει ανομία και οδηγεί τις κοινωνίες προς την καταστροφή. Τα στοιχεία είναι παντού. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
- Bauman, Z. (2000). Social Issues of Law and Order. British Journal of Criminology 40(2): 205-221.
- Hall, S. (1980). Drifting into a Law and Order Society. London: The Cobden Trust.
- Hristov, J. (2005). Freedom and democracy or hunger and terror: neoliberalism and militarization in Latin America. The Free Library
- Pemberton, S. (2005). Deaths in Police Custody: The ‘acceptable’ consequences of a ‘law and order’ society? Outlines, No2
- Sarti, R. (1970) Fascist modernization in Italy: Traditional or Revolutionary? The American Historical Review, Vol.75, No4
- Taylor, I. (1987). “Law and Order, Moral Order: The Changing Rhetorics of the Thatcher Government” In: Miliband, R., Pantich, L. & Saville, J. (eds) The Socialist Register, London: The Merlin Press
Πηγές
- Διαδηλώσεις στην Ελλάδα 2011, http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1_2011
- Σε μία πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, σχετικά λ.χ. με τις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων – η νόθευση της βούλησης των πολιτών δε συνέβη ποτέ μέσα στη βουλή από μια ψήφο των βουλευτών που ήταν σε πλήρη αντίδιαστολή με τη θέληση του λαού. Η νόθευση συνέβη έξω, στο δρόμο, στις ιδεολογικά κυριαρχημένες από την Αριστερά διαδηλώσεις των πολιτών. Η βούληση των βουλευτών ήταν αληθινή και ανεπηρέαστη, οι πολίτες ήταν παραπλανημένοι, η βούλησή τους νοθευμένη. Κι ως εκ τούτου, ουδείς λόγος υπάρχει για την κυβέρνηση να απολογείται, μα αντιθέτως, οφείλει να βγει στην επίθεση για να υπερασπιστεί το «ορθό», απέναντι σε μία «ανεύθυνη κι επικίνδυνη» Αριστερά η οποία, αφού νοθεύει εσκεμμένα τη βούληση των πολιτών και παραπλανεί το λαό, επιτίθεται στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, και απαιτεί την ακύρωση της “ελεύθερης” βούλησης των βουλευτών του “ΝΑΙ”. Γι’ αυτό οφείλει να βρεθεί στη θέση του απολογούμενου, να δώσει εξηγήσεις, να καταδικάσει. Τη βία, τις αντιδημοκρατικές πρακτικές των απαιτήσεων, τις αντιδράσεις που δυσχεραίνουν την ανεμπόδιστη πορεία των “μεταρρυθμίσεων”. Δες κι εδώ: Γιάννης Καμπουράκης, 16/01/2013, “Τριπλή πίεση σε ΣΥΡΙΖΑ για καταδίκη της βίας” http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=336145
- Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού Νέας Δημοκρατίας, 16/03/2012, «Οι Ευθύνες της Αριστεράς» http://www.nd.gr/web//secretary-politikou-sxediasmou/press/-/journal_content/56_INSTANCE_1wmJ/39762/922207/
- Άρης Ραβανός, 26/04/2012, «Αντ. Σαμαράς: Με το δόγμα «Νόμος και Τάξη» για ισχυρή εντολή» http://www.tovima.gr/afieromata/elections2012/article/?aid=454822
- Μ.Α., 31/01/2013, «Αμετακίνητος ο Σαμαράς στη γραμμή “νόμος και τάξη”» http://www.antinews.gr/2013/01/31/201985/
- Βασίλης Χιώτης,24/02/2013, «Νέο δόγμα για «νόμο και τάξη» από τον κ. Δένδια» http://www.tovima.gr/society/article/?aid=499761
- Άγνωστος συντάκτης, 10/02/2011, Η κυβέρνηση καλύπτει τη στρατιωτική άσκηση καταστολής λαϊκών κινητοποιήσεων http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2324:o-&catid=80:koin-dikaiomata&Itemid=180