Έλαβα διαδικτυακά την νέα ποιητική συλλογή του Ηρακλειώτη ποιητή Γιάννη Πετσαλάκη με τίτλο «ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ». Ο ευαίσθητος ποιητής πιστεύει ότι εναποθέσαμε τις ελπίδες της ζωής μας σένα καράβι, που το δέρνουν οι άνεμοι και τα κύματα και το ονομάζει¨ «καράβι της οικουμένης» γιατί ισχύει όπως πιστεύει για όλη την ανθρωπότητα.
Γράφει ότι:
«Στείλαμε τις ελπίδες μας
σ’ ένα καράβι.
Στο καράβι της οικουμένης.»
Να είναι άραγε όπως ισχυρίζεται ο ποιητής η ζωή μας τόσο εύθραυστη που μοιάζει με μικρό πλεούμενο σε τρικυμισμένη θάλασσα; Ο ποιητής όμως επιμένει:
«Στο κάθε φύσημα
ήταν τόσο ευαίσθητο
και τόσο λεπτεπίλεπτο
που λες και θα τσακιζόταν
κάτω από το ίδιο του το βάρος.»
Ο Πετσαλάκης αρκετές φορές εναλλάσσει την απελπισία του για τον κερδοσκοπικό πολιτισμό μας με αισιοδοξία, διότι παρά τον πόνο και τη πίκρα η ζωή μας δεν είναι μόνο μαύρο σκοτάδι, αλλά μια εναλλαγή του μαύρου, και του άσπρου, του καλού, και του κακού, του σκοταδιού, και του φωτός. Γράφει ο ποιητής:
«Ο ήλιος βγαίνει είναι πρωί
τα άστρα φεύγουν με την αυγή
και να το φως να η ζωή.»
«Το βράδυ έρχεται και είναι
πολύ σκοτεινιά
μα θα ξανάρθει το άλλο πρωί
και ο ήλιος πάλι ψηλά θα βγει.»
Όταν ερωτεύεται ο ποιητής μαγεύεται από τον έρωτα νοιώθοντας την συστολή , και το φόβο της απόρριψης του ερωτευμένου.
«σαν κοίταξα τα μάτια σου
τα μπλε σου δυο σου μάτια
ένοιωσα ρίγος στην καρδιά»
Σε επόμενο του ποίημα γράφει ότι εμπρός στην αγάπη του έμεινε σιωπηλός αφήνοντας αυτή να πει την πρώτη λέξη.
«Έμεινα σιωπηλός με τα χέρια σταυρωμένα
σκύβοντας το κεφάλι μου
τα μάτια χαμηλά μην έχοντας
τη μπόρεση
«ούτε να σ`αντικρίσω
το μόνο που μου έμεινε
σα τη στερνή μου ελπίδα
ήτανε να περίμενα από
σένα το άλλο βήμα.»
Σε στιγμές ζωηρής φαντασίας ο ποιητής στιχουργεί
«Ήθελα να βρισκόμουνα
Σε εναέριο χωριό
Να περνούσα υπέροχες στιγμές.
Στην αγκαλιά μιας νέγρας καλλονής.»
Η ποιητική συλλογή του ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΤΣΑΛΑΚΗ περιλαμβάνει 35 ποιήματα γραμμένα με τέχνη, λογισμό, και άφθονο συναίσθημα.
