Πολάκης: Κατέθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – «Έπεσα έξω, δεν κάνει ο Κασσελάκης» | Ολόκληρη η ομιλία

Μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη, έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας μια ζοφερή πραγματικότητα και μια καθημερινότητα μέσα στην οποία ασφυκτιά κάθε Έλληνας δημοκρατικός πολίτης. Η κατάλυση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, έφτασε να αποτελεί  θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ συνεχώς πληθαίνουν τα σχετικά άρθρα στο διεθνή τύπο, τα οποία μας κάνουν διεθνώς ρεζίλι. Να θυμίσω για παράδειγμα ότι, για τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης, που το επιτελικό κράτος μοιράζει σε φίλους και γνωστούς, είναι σε εξέλιξη έρευνα από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία για σκανδαλώδεις αναθέσεις ύψους 2,5 δις ευρώ. Στην τελευταία δε έρευνα του ευρωβαρόμετρου, η οποία δημοσιεύτηκε και στην Ετήσια Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Κράτος Δικαίου, το 98% των Ελλήνων πιστεύει ότι η διαφθορά είναι διάχυτη στη χώρα μας. Μια καθαρή Ευρωπαϊκή πρωτιά για το καθεστώς Μητσοτάκη.

Στην Ελλάδα 2.0, αποδεδειγμένα παρακολουθούνται υπουργοί, μεταξύ των οποίων και ο υπουργός εξωτερικών, παρακολουθείται ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, πολιτικοί αντίπαλοι, δημοσιογράφοι, δικαστικοί και “δεν τρέχει τίποτα”. Απλά έκανε ένα λάθος ο ανιψιός, παίζοντας με την ΕΥΠ. Σε κάθε άλλη δυτική δημοκρατία, η κυβέρνηση θα είχε καταρρεύσει. Στην Ελλάδα, το καθεστώς Μητσοτάκη, καμία ευθύνη δεν έχει. Η Ελληνική Δικαιοσύνη αποφάνθηκε, φταίει απλά η εταιρεία. Άλλωστε στην Ελλάδα του Μητσοτάκη πάντα φταίει κάποιος άλλος: για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών έφταιγε ο σταθμάρχης, για την πρόσφατη πυρκαγιά που μπήκε μέσα στον αστικό ιστό της Αθήνας, έφταιγαν οι ασυνείδητοι πολίτες που δεν καθάρισαν τα οικόπεδα τους, για την πλημμύρα στη Θεσσαλία έφταιγε η κλιματική αλλαγή και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, ενώ για το ναυάγιο στην Πύλο δεν έφταιγε παραδόξως κανείς.

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, που μας θυμίζει ολοένα και περισσότερο περασμένες δεκαετίες, ήρθε να προστεθεί και το τρομακτικό πληθωριστικό κύμα, το οποίο σε συνδυασμό με το κλείσιμο του ματιού της κυβέρνησης στα καρτέλ για αισχροκέρδεια δίχως έλεγχο και δίχως τέλος, έχει οδηγήσει τους πολίτες σε απελπισία. Φυσικά και πάλι, κάποιος άλλος φταίει, ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι Χούθι, οι καταναλωτές που αγοράζουν όλο το καρπούζι και όχι μια φέτα ή που ξεχνάνε να κλείσουν τα φώτα και το θερμοσίφωνα, για να θυμηθούμε μερικές από τις προκλητικές δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης. Τα καρτέλ κάνουν πάρτι, στην ενέργεια έχουμε δεύτερο κύμα ανόδου των τιμών (φαίνεται τα μεγαλοστελέχη της ΔΕΗ δεν έμειναν ικανοποιημένα από τα μπόνους που έλαβαν), στη βενζίνη έχουμε σταθερά μια από τις ακριβότερες τιμές πώλησης στην ευρωζώνη, ενώ στα σούπερ μάρκετ οι αυξήσεις των τιμών προκαλούν απελπισία. Ο μισθωτός υποφέρει και τις τελευταίες μέρες κάθε μήνα, ζει περιμένοντας… Σίγουρα πάντως δεν λέει γρίπη είναι θα περάσει…

Ο μισθωτός δουλεύει για να κερδοσκοπούν σε βάρος του, χωρίς έλεγχο και δίχως όριο, λίγες οικογένειες.

Το πρόσφατο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, μας δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι οι πολίτες αναζητούν πλέον εναλλακτική λύση. Δυστυχώς, όμως, την ίδια στιγμή που το καθεστώς Μητσοτάκη βρίσκεται σε διαδικασία κατάρρευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια του κόσμου. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, είχαμε ένα οριακά αρνητικό αποτέλεσμα, ενώ για πρώτη φορά από το 2014, το ΠΑΣΟΚ μας προσπέρασε σε αρκετές εκλογικές περιφέρειες, ενώ σε κάποιες λίγες, ήμασταν και τέταρτο κόμμα. Στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις μάλιστα, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποιείται στη τρίτη θέση με κίνδυνο να βρεθεί άμεσα ακόμα πιο κάτω (ποτέ δεν τις πίστεψα απόλυτα και για αυτό δεν παραθέτω λεπτομέρειες).

Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: αν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφάνιζε αυτή την εικόνα παρακμής, ο Μητσοτάκης θα μετρούσε αντίστροφα.

Αντ’ αυτού, στη χώρα έχει δημιουργηθεί μια ιδιαίτερα οριακή κατάσταση. Η οικονομική ανασφάλεια, το αίσθημα της αδικίας, οι συνεχείς αποχαιρετισμοί παιδιών, ανιψιών και εγγονιών που φεύγουν για το εξωτερικό, αποτελούν το καλύτερο λίπασμα για την ακροδεξιά. Κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε λίγο καιρό, με μια ακραία δεξιά κυβέρνηση, ντυμένη με ένα νεοφιλελεύθερο “φερετζέ”, στην οποία θα κάνει αντιπολίτευση ένα κόμμα της λαϊκίζουσας ακροδεξιάς, με πρόεδρο τον οποίο, τα πολύ ναζιστικά τον βρίσκουν αντίθετο. Σας μιλώ για έναν υπαρκτό κίνδυνο για την πατρίδα, σε μια στιγμή που τα γεωπολιτικά παιχνίδια στη “γειτονιά” μας αναζητούν τη δημιουργία “ευνοϊκών σχηματισμών”.

Σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα πολιτική συγκυρία, άλλη υπομονή δεν χωράει. Η κλεψύδρα αδειάζει επικίνδυνα, τόσο για το ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για τη χώρα.

Σε αυτές τις συνθήκες, θεωρώ υποχρέωση μου να βγω μπροστά προκειμένου να ηγηθώ μιας ριζοσπαστικής επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενός κόμματος του λαού.

Σύντροφοι, γνωρίζω πολύ καλά πως η διαδικασία αυτή για κανέναν δεν είναι ευχάριστη, ειδικά μετά τα όσα έχουμε περάσει από τις εκλογές του 2023 μέχρι σήμερα. Ούτε για εμένα είναι. Είμαι σίγουρος επίσης, ότι όλοι σας θα αναρωτιέστε: Παύλο εσύ πριν ένα χρόνο στήριξες τον Στέφανο, τι άλλαξε; Σε νοιάζει και εσένα μόνο η καρέκλα; Έχω λοιπόν υποχρέωση να απαντήσω, γιατί ποτέ μου δεν κρύφτηκα για τίποτα.

Νομίζω πως όλοι καταλαβαίνουν αρχικά την πασιφανή αναντιστοιχία. Αν με ενδιέφερε απλά και μόνο να γίνω πρόεδρος, θα είχα θέσει υποψηφιότητα πέρσι. Αντιθέτως, εγώ έκανα την επιλογή να στηρίξω τον Στέφανο γιατί είδα στο πρόσωπο του την ελπίδα. Είδα ότι μπορεί να προσεγγίσει αποτελεσματικά ένα μέρος του κόσμου. Και η επιλογή μου αυτή να στηρίξω το Στέφανο, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έγινε χωρίς καμία κουβέντα για ανταλλάγματα σε θέσεις. Τόσο τον Αλέξη, όσο και τον Στέφανο, τους στήριξα χωρίς καμία προϋπόθεση, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς καμία συμφωνία για θέσεις και προκαλώ τον οποιονδήποτε να με διαψεύσει εδώ και τώρα. Σήμερα, μέσα σε αυτή την αίθουσα.  

Δεν θα κρυφτώ, δυστυχώς, έπεσα έξω. Ο Στέφανος, και καλό παιδί είναι, και φιλότιμο παιδί είναι, και καλές προθέσεις μπορεί να έχει, αλλά για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει. Η συνεχόμενη και σε ένα βαθμό εμμονική υπερπροβολή της προσωπικής του ζωής, των προσωπικών του επιλογών, του πλούτου του, του γούστου του, της “επιτυχημένης” προσωπικής του πορείας, μέσω των κοινωνικών δικτύων και της τηλεόρασης, σκέπασε από την πρώτη μέρα κάθε προγραμματική θέση του κόμματος. Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακούγονται στην κοινωνία γιατί τις σκεπάζει ο θόρυβος Κασσελάκη. Ένας θόρυβος που ο ίδιος επιδιώκει και ο οποίος από ένα σημείο και μετά, φαίνεται να αποτελεί τον βασικό του στόχο. Ο κόσμος μπορεί να βλέπει τον Κασσελάκη, αλλά δεν τον ακούει!

Ο Στέφανος παρέλαβε ένα κόμμα αριστερό, συλλογικό και όχι ένα κόμμα λευκών επιταγών και εξωθεσμικής κυριαρχίας συνεργατών και υποστηρικτών, οι οποίοι δρουν σε βάρος των θεσπισμένων οργάνων. Το αποτέλεσμα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, είναι ένα κόμμα χωρίς αναπληρωμένη Πολιτική Γραμματεία, ενώ είχε αναπληρωθεί η Κεντρική Επιτροπή, ένα κόμμα χωρίς αντικατάσταση του Αναπληρωτή Γραμματέα και αρμόδιου για το Οργανωτικό, ένα κόμμα υπό διάλυση.

Στο 4^ο συνέδριο, το οποίο δυναμιτίστηκε λίγες ημέρες πριν την έναρξη του από την επιστολή του Αλέξη, στήριξα εκ νέου τον Στέφανο, ο οποίος συμφώνησε πως κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Όλοι μαζί, συμφωνήσαμε πως θα πρέπει επιτέλους να δημιουργηθεί γύρω από τον πρόεδρο ένα πολιτικό κέντρο και πως τα όργανα του κόμματος θα πρέπει επιτέλους να μπουν σε τακτική λειτουργία. Δυστυχώς, τίποτα δεν άλλαξε τελικά. Συνεχίστηκε η ενός ανδρός αρχή, κανένα πολιτικό κέντρο δεν σχηματίστηκε γύρω από τον πρόεδρο και οι ίδιοι άνθρωποι γύρω του, συνέχισαν να λειτουργούν με έναν τρόπο που θυμίζει Βυζάντιο.

Έτσι, φθάσαμε στις ευρωεκλογές χωρίς ανάθεση αρμοδιοτήτων σε όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και τους βουλευτές μέχρι και λίγο πριν το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Επικοινωνιακά, φάνηκε ότι χτίζουμε ένα προφίλ προέδρου για τον οποίο και μόνο, άξιζε να μας ψηφίσει ο κόσμος. Σε αυτή τη λανθασμένη στρατηγική, ήρθαν να προστεθούν  διάφορα λάθη της τελευταίας στιγμής ως αποτέλεσμα της προσπάθειας υπερπροβολής του προέδρου, τα οποία μας στοίχισαν κάποιες επιπλέον ποσοστιαίες μονάδες στο τελικό αποτέλεσμα.

Σε αυτή την εικόνα του κόμματος, έρχονται να προστεθούν οι διάφοροι καλοθελητές, οι οποίοι μέσω της συνεχούς υποβάθμισης του ΣΥΡΙΖΑ και με τις ευλογίες της διαπλοκής, σχεδιάζουν σενάρια δημιουργίας ενός νέου κεντροαριστερού σχηματισμού, προβαλλόμενου ως τη μόνη εναλλακτική λύση για την ανατροπή Μητσοτάκη. Πως γίνεται μέρος του σχηματισμού που θα φέρει την ανατροπή, να αποτελείται από ότι πιο παλιό και καταδικασμένο ως πρακτική, είναι ένα ερώτημα προς απάντηση. Και μιλώ για πρακτικές, δεν μιλώ για πρόσωπα αξιόλογα που πραγματικά υπάρχουν.

Θα βρεθούν διάφοροι να πουν πως ότι κάνω, είναι απλά από αντίδραση για τη διαγραφή μου από την ΚΟ, μετά το στημένο ξέσπασμα της κ. Λινού. Χωρίς αμφιβολία, η διαγραφή μου με ενόχλησε και πολύ μάλιστα. Μετά από μια ετεροχρονισμένη και κακοστημένη παράσταση της κ. Λινού, ο πρόεδρος, αδιαφορώντας για τις αμέτρητες μάχες που έχω δώσει για την παράταξη, μάχες που έχω πληρώσει με μεγάλο προσωπικό κόστος, με έθεσε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας σε χρόνο ρεκόρ, χωρίς καν να με ειδοποιήσει προηγουμένως. Την ίδια στιγμή, χρειάστηκε ένα μήνα για να αποπέμψει την κ. Λινού, μετά τις αποκαλύψεις μου για τις πρακτικές της. Το περιβάλλον του προέδρου θέλησε να ελέγξει νομικά τα όσα αποκάλυψα και όχι να αποφασίσει πολιτικά, βάζοντας μπροστά την ηθική πλευρά της υπόθεσης. Η περίπτωση της κ. Λινού στέκει και νομικά, αλλά ακόμα και αν δεν έστεκε, από πότε στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουμε πως “ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό”; Πρόκειται για μια καθαρά προσχεδιασμένη κίνηση από τον πρόεδρο και το περιβάλλον του. Φαίνεται ότι κάποιοι από καιρό έψαχναν την αφορμή για να “ξεμπερδέψουν” μαζί μου. Δεν είχαν υπολογίσει, όμως, σωστά το κύμα οργής που θα ξεσήκωνε η διαγραφή μου. Αντί με εντολή προέδρου, η κοινοβουλευτική ομάδα να βρεθεί σύσσωμη στο πλάι μου, αναδεικνύοντας την αποκάλυψη που έκανα για την διασπάθιση άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ στο Κέντρο Υγείας Φιλιατρών, φτάσαμε να απολογούμαστε και εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί.

Είχαν πάντως προηγηθεί και άλλα επεισόδια. Να σας θυμίσω ότι, η πρωτοφανής στην πολιτική ιστορία επιβολή κομματικής πειθαρχίας σε κόμμα της αντιπολίτευσης για νομοσχέδιο της κυβέρνησης και η μη ψήφιση από μέρους μου του νομοσχεδίου για την ισότητα στον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία, είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση μου από τη θέση του Συντονιστή των Τομέων, από το προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας και από το Εκτελεστικό Γραφείο. Δεν έπιασα τότε, όπως άλλοι, στασίδι στα Πετσοταισμένα ΜΜΕ, για να βγάλω τον πόνο μου. Δέχτηκα τον Τομέα Διαφάνειας που μου ανατέθηκε και συνέχισα με τους συνεργάτες μου τη δουλειά που κάναμε από καιρό.

Η διαφωνία μου στο επίμαχο νομοσχέδιο δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία μου με τον πρόεδρο. Είχα διαφωνήσει πιο πριν για διάφορες θέσεις του κόμματος (όπως η αγορά των F35), αλλά και για τις αρχηγικές πρακτικές του  καθώς και για την συνολική εικόνα που βγάζαμε ως κόμμα προς τα έξω. Καμία από αυτές τις διαφωνίες μου δεν εργαλειοποίησα  για να προβληθώ με τρόπο που να δημιουργεί πρόβλημα στο κόμμα.

Μα θα μου πει κάποιος, καλά ρε Παύλο, για όλο αυτό που ζούμε ως κόμμα, φταίει μόνο ο Κασελλάκης, που είναι μόλις ένα χρόνο πρόεδρος; Όποιος με παρακολουθεί, δεν μπορεί να έχει ξεχάσει το κείμενο που είχα καταθέσει στην κρίσιμη ΚΕ πριν την απόφαση για τη διεξαγωγή προεδρικών εκλογών και με το οποίο ασκούσα έντονη κριτική στην καταστροφική, κατά την άποψη μου για το κόμμα, περίοδο 2019-2023.

Σας παραπέμπω στο κείμενο αυτό. Συνοπτικά μόνο, θα πω ότι η εκλογική κατάρρευση το 2023 ήρθε γιατί μετά το 2019, ως αξιωματική αντιπολίτευση, κάθε μέρα που περνούσε, κάναμε και ένα μικρό συμβιβασμό, δεχόμενοι να παίξουμε το παιχνίδι με κανόνες προκαθορισμένους από τον πολιτικό μας αντίπαλο. Με κανόνες ήττας δηλαδή. Η τακτική αυτή, μας οδήγησε σε όλο και πιο απολιτίκ επιλογές: αποφύγαμε την ιδεολογική αντιπαράθεση και δεν εκφέραμε καθαρό πολιτικό λόγο, με στόχο να κερδίσουμε τον περίφημο χώρο του κέντρου. Αποφασίσαμε για έναν ανεξήγητο σε εμένα λόγο, να στρογγυλέψουμε και να λειάνουμε το λόγο μας, δείχνοντας όσο το δυνατόν πιο συστημικοί. Λανθασμένα πιστέψαμε ότι αν δεν κάνουμε κάποιο σοβαρό λάθος ο Μητσοτάκης θα πέσει μόνος του σαν ώριμο φρούτο.

Στην περίοδο της πανδημίας, μετά το πρώτο κύμα, ουσιαστικά νομιμοποιήσαμε στα μάτια του κόσμου τις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης, οι οποίες τελικά οδήγησαν στο να είμαστε η πρώτη χώρα σε νεκρούς στη Δ. Ευρώπη ανά εκατομμύριο κατοίκους. Αντί όλοι μαζί συντεταγμένα, να απαιτούμε καθημερινά τη δημιουργία πραγματικών ΜΕΘ, την πρόσληψη προσωπικού, την εισαγωγή και μαζική χρήση των φαρμάκων κατά του κορωνοιού, συνταχθήκαμε πίσω από το επικοινωνιακό αφήγημα της κυβέρνησης ότι “το εμβόλιο είναι το μοναδικό όπλο”, δεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα τα αλλεπάλληλα σκληρά lock down (ενώ  η υπόλοιπη Ευρώπη επέστρεφε στην κανονικότητα) και δεν σταθήκαμε δίπλα στους πολίτες όταν βίωναν τον αυταρχισμό και τα πειθαναγκαστικά μέτρα της ΝΔ. Φθάσαμε μάλιστα μέχρι το σημείο να πούμε ότι, “κι εμείς τον Τσιόδρα θα βάζαμε” και καλούσαμε τον Μητσοτάκη να διορίσει κοινής αποδοχής Υπουργό Υγείας. Ποιος ήταν ο στόχος μας;  Η αδιαμαρτύρητη εφαρμογή της καταστροφικής κυβερνητικής πολιτικής; Ειλικρινά, ποτέ δεν κατάλαβα.

Κυρίως, όμως, δώσαμε την εντύπωση στην κοινωνία ότι είχαμε εγκαταλείψει τη μάχη κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς. O ΣΥΡΙΖΑ, εδέησε να ασχοληθεί με το πλιάτσικο των απευθείας αναθέσεων, μόνο μετά το ξεμπρόστιασμα του Πάτση από τον Τομέα Διαφάνειας. Έπρεπε ο λογαριασμός να φτάσει τα 15δις ευρώ για να αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η σωρεία υποθέσεων που ο Τομέας Διαφάνειας αναδείκνυε επί καθημερινής σχεδόν βάσης τα τελευταία 3 χρόνια, δεν αποτελούσαν μεμονωμένες περιπτώσεις, ούτε σκανδαλολογία, αλλά οργανωμένο και συστηματικό σχέδιο της κυβέρνησης για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος με πρόσχημα την πανδημία.

Προεκλογικά, η αλλοπρόσαλλη και χωρίς πολιτικό πρόσημο σύνθεση των ψηφοδελτίων, τα λάθη της τελευταίας στιγμής και κυρίως η στρατηγική να ζητάμε το σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ (αρχικά και από το ΜΕΡΑ25 και το ΚΚΕ), χωρίς να έχει προηγηθεί οποιαδήποτε προγραμματική σύγκλιση, μας κόστισαν πολύ στο τελικό αποτέλεσμα. Συνολικά, δώσαμε την εντύπωση στους πολίτες που μας στήριξαν τα προηγούμενα χρόνια, πως έχουμε υιοθετήσει και εμείς την άποψη ότι πλέον δεν υπάρχουν σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές γραμμές και κατευθύνσεις, καθώς και ότι το επίδικο συνίσταται στο ποιος είναι ή φαίνεται καλύτερος διαχειριστής. Αυτή ήταν η μεγάλη παγίδα που μας έστησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το σύστημα και δυστυχώς πέσαμε μέσα!

Τέλος, σημαντικό μερίδιο στην ήττα έπαιξε και η παντελής απουσία αντιπολίτευσης σε καίρια εθνικά θέματα. Κάναμε μείζον ζήτημα τον φράκτη και δεν “σηκώσαμε” επικοινωνιακά την ακύρωση του East Med, ενός αγωγού που θα καθιστούσε ενεργειακό κόμβο την Ελλάδα και θα μας έδινε γεωστρατηγικό βάθος και ισχύ. Επιτρέψαμε στον Μητσοτάκη να εργαλειοποιήσει τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, χωρίς ποτέ να του ασκήσουμε σοβαρή κριτική που δεν παρεμπόδισε τη σύναψη του Τουρκολιβυκού Μνημονίου και την διεθνή κατοχύρωση του Turkaegen, και χωρίς ποτέ να εξηγήσουμε επαρκώς στον Ελληνικό Λαό ότι θα βρούμε μπροστά μας την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Ιταλία, με αναγνώριση μειωμένης επήρειας στα νησιά μας.

Για να επανέλθω στο σήμερα, αναγνωρίζω ότι ο Στέφανος, ανέλαβε την προεδρία, μετά από μια μεγάλη εκλογική ήττα, σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή και με πολλούς εχθρούς και υπονομευτές απέναντι του. Η κατάσταση, όμως, ήταν γνωστή και δεδομένη. Όπως όλοι, έτσι και αυτός κρίνεται σε υπαρκτές συνθήκες και όχι με βάση υποθετικά σενάρια.

Θέλω να ξέρετε σύντροφοι ότι η σημερινή στάση μου δεν κρύβει κάποια συμμαχία. Πήρα την απόφαση να προκαλέσω θέμα ηγεσίας γιατί τόσο εγώ, όσο και ένας κόσμος που νομίζω ότι εκφράζω, ξεμείναμε από υπομονή. Η ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, αποτελεί κατά τη γνώμη μου από καιρό, αδήριτη ανάγκη.

Σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα πολιτική συγκυρία άλλη αναμονή δεν χωράει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα προχωρήσει σε μια ριζική επανίδρυση ως κόμμα του λαού, ή θα αφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη.

Γνωρίζω καλά ότι η σημερινή μου ομιλία, θα δώσει το σύνθημα σε όλα τα Πετσοταισμένα ΜΜΕ, σε όλο το σύστημα της διαπλοκής να επιτεθεί.

Συντεταγμένα τα ΜΜΕ, με δεκανίκι κάποιους πρώην ή και τωρινούς συντρόφους,   θα προσπαθήσουν να πείσουν τον κόσμο για τον κίνδυνο επικράτησης του Πολακισμού στο ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική ζωή της χώρας.

Καλώς να το κάνουν! Διαφήμιση θα μου κάνουν!

Στη συνείδηση του κόσμου, Πολακισμός σημαίνει αδιαπραγμάτευτη και χωρίς τέλος μάχη  με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Πολακισμός, σημαίνει ξεκάθαρες κουβέντες και διαρκής πάλη για την προκοπή του τόπου και όχι μάσα για  λίγους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Στην ερώτηση τι πρέπει Παύλο να αλλάξει στο κόμμα, εγώ δεν πρόκειται να σας πουλήσω “αδιαμεσολάβητη σχέση”. Όχι επειδή την έχω χτίσει όλα τα χρόνια του πολιτικού μου βίου, αλλά γιατί θεωρώ πως σε κάθε σοβαρό κόμμα θα πρέπει να υπάρχουν όργανα που να λειτουργούν με συγκεκριμένους κανόνες.

Το θέμα είναι να δούμε πως μπορούμε να ενισχύσουμε τη συμμετοχή των μελών στα όργανα με τρόπο ποιοτικό και όχι μόνο ποσοτικό και πως αυτά θα λειτουργούν πιο δημοκρατικά, όντας ταυτόχρονα πιο αποτελεσματικά. Οι αλλοπρόσαλλες ιδέες που ανήκουν σε άλλες πολιτικές κουλτούρες δεν βοηθούν. Να σας δώσω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: τον Απρίλη του 2024, πάνω από 60.000 μέλη μας πήραν μέρος σε μια “καινοτόμο διαδικασία” για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του προέδρου, ψηφίζοντας στις προκριματικές εκλογές για τους υποψήφιους του ευρωψηφοδελτίου. Το αποτέλεσμα που δώσαμε στη δημοσιότητα, ήταν ένας αλφαβητικός κατάλογος ανά εκλογική περιφέρεια. Και σας ρωτάω ευθέως, με την απόφαση μας αυτή “προσθέσαμε δημοκρατία” στο κόμμα;

Τώρα, διαβάζουμε και για άλλες εντελώς αλλοπρόσαλλες προτάσεις σχετικά με τις αλλαγές στο καταστατικό, μεταξύ των οποίων και η αστεία αλλαγή ονόματος. Πάμε σε ένα μοντέλο το οποίο βρίσκεται μακριά από τις δομές που παραδοσιακά έχουμε αναπτύξει. Σε ένα κόμμα του προέδρου, με επιλογές όλο και πιο απολιτίκ. Οι οργανώσεις μελών, να γίνουν λέει λέσχες μελών. Μιλάμε σοβαρά; Αντί να προσθέσουμε δημιουργικά και με αριστερό πρόσημο στα όσα έχουμε συλλογικά καταφέρει, κάνουμε την επιλογή να ενισχύσουμε και άλλο την τεχνοκρατική αντίληψη και να μειώσουμε περισσότερο το πολιτικό περιεχόμενο;  Δεν μας έφταναν τα Think Tanks που από την ανακοίνωση τους μέχρι σήμερα δεν έχουν προσφέρει απολύτως τίποτα στο κόμμα;

Τους τελευταίους μήνες, το κόμμα βιώνει μια οργανωτική κατάρρευση. Θα πρέπει να ξαναδούμε από την αρχή τη λειτουργία των οργάνων, τον τρόπο με τον οποίο καθορίζονται οι προγραμματικές μας θέσεις και πως αυτές θα αποτελούν στο μέλλον μια σταθερή βάση  για τις τοποθετήσεις των στελεχών μας, τόσο μέσα στο κοινοβούλιο, όσο και κατά τις δημόσιες εμφανίσεις τους.

Το 2019, πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε στο άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία, θέλοντας να αντιστοιχίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, που οργανωτικά είχε μείνει στο 3%, με την πραγματική του διείσδυση. Η γραμμή ήταν άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία, αύξηση των μελών, δημιουργία νέων οργανώσεων και ενίσχυση της παρουσίας του κόμματος σε όλες τις κοινωνικές δράσεις.

Στις εσωτερικές εκλογές του 2022, τις πρώτες εκλογές προέδρου από τη βάση, είχαμε την εγγραφή 110.000 νέων μελών, ενώ στις κάλπες ήρθαν 150.000 μέλη μας. Στις τελευταίες εκλογές, όταν και εκλέξαμε πρόεδρο του  κόμματος τον Στέφανο, ψήφισαν 135.000 μέλη μας.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι, η προσπάθεια διεύρυνσής του κόμματος, δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής καθώς ο αριθμός των μελών μας παρέμεινε αναντίστοιχος με τα εκλογικά μας ποσοστά, καθώς και με τη δυναμική που απαιτείται να αναπτύξουμε αν θέλουμε πραγματικά να φέρουμε δύσκολες αλλαγές στον τόπο, θίγοντας τα συμφέροντα που νέμονται τον πλούτο της χώρας.

Η προσπάθεια που ξεκίνησε το 2019 δεν στηρίχθηκε το ίδιο από την κομματική ελίτ, αντίθετα πολεμήθηκε από κάποιο μέρος της έντονα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποτύχουμε στη δημιουργία μιας νέας δυναμικής τόσο συνολικά, όσο και σε τοπικό επίπεδο, ενώ δεν καταφέραμε να χτίσουμε την αντίληψη ενός κόμματος η λειτουργία του οποίου, θα πατά στη βάση.

Βασικές Προγραμματικές Θέσεις

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η έλλειψη προγραμματικών θέσεων έπαιξε τον πιο σημαντικό ρόλο στην εκλογική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω, όμως, ότι επικοινωνήσαμε με καθυστέρηση τις θέσεις μας και για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρος αν τις πιστεύαμε όλοι.

Θεωρώ ότι, με βάση το υπάρχον πρόγραμμα θα πρέπει  να κάνουμε αλλαγές που θα διατρέχουν κάθετα την πρόταση μας, προκειμένου να διατυπώσουμε ένα νέο το οποίο θα πρέπει στο σύνολό του:

• να είναι λαϊκά κατανοητό, όντας αναγκαίο για την κοινωνική πλειοψηφία.
• να κάνει σαφές σε ποιες κοινωνικές ομάδες απευθύνεται, με τρόπο που να πείθει γιατί είναι προς το συμφέρον τους να συνταχθούν μαζί μας.
• να περιέχει μια σαφώς διαφορετική “ποσόστωση των συστατικών από τα οποία αποτελείται”, δίνοντας έμφαση στις βασικές ανάγκες και τα δικαιώματα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, χωρίς να εξαντλεί το ριζοσπαστισμό του στο δικαιωματισμό.

Στην προμετωπίδα ενός τέτοιου προγράμματος θα πρέπει να βρίσκονται έξι βασικοί άξονες:

1. Σταδιακή Κατάργηση μέρους των Μνημονιακών Νόμων και μέρους των νόμων Μητσοτάκη

14 χρόνια και κάτι έχουν περάσει από την  ημέρα που ο Γ. Παπανδρέου μας ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την παράδοση της Ελλάδας στο ΔΝΤ και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Σε αυτά τα 14 χρόνια, το Δημόσιο έχασε τον έλεγχο στις τράπεζες, στα αεροδρόμια, στα λιμάνια, στα τρένα, στα ΕΛΠΕ, στην ενέργεια ενώ σε μισθούς και συντάξεις είχαμε σημαντική μείωση και κατάργηση του 13^ου και του 14^ου μισθού.

14 χρόνια μετά την επίσημη χρεοκοπία της χώρας, κάθε συζήτηση για επαναφορά του 13^ου και του 14^ου μισθού ανήκει στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Την ίδια στιγμή,  οι τραπεζίτες ανακοινώνουν την επαναφορά μπόνους, των οποίων το ύψος προκαλεί τον Έλληνα πολίτη.

Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δεν έγινε εν κρυπτώ σύντροφοι. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της απώλειας ελέγχου του δημοσίου σε κρίσιμους εθνικούς τομείς, ντύθηκε με το μανδύα των από καιρό επιβεβλημένων αλλαγών τις οποίες καθυστερούσε η αναχρονιστική αριστερά, μέσω της ιδεολογικής της ηγεμονίας κατά τον τσεκουρομάχο Βορίδη και με τον  Χατζηδάκη να σβήνει τούρτα σε ρόλο σούπερμαν.

Έχουμε σχεδόν ξεπεράσει το κρίσιμο σημείο. Αν σήμερα δεν ορθώσουμε τοίχος απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας, αύριο θα είναι αργά.

Σύντροφοί, οι μνημονιακοί νόμοι δεν γράφτηκαν σε πλάκες.

Οι μνημονιακοί νόμοι δεν αποτελούν τις “δέκα εντολές”.

Οι μνημονικοί νόμοι αποτελούν  τη “συνταγή” με την οποία το ΔΝΤ και η λεγόμενη ΤΡΟΙΚΑ, σε συμφωνία με τα ντόπια συμφέροντα, υλοποιούν την πιο ακραία αναδιανομή πλούτου που έχει δει η χώρα.

Το καθεστώς Μητσοτάκη, πιστό σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη, όχι μόνο δεν κινήθηκε σε μια γραμμή κατάργησης μέρους των μνημονιακών νόμων, αλλά κάνοντας το χατίρι μέρους της ντόπιας κρατικοδίαιτης ελίτ, ήρθε να προσθέσει σε αυτούς.

Δηλώνω με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο και δεσμεύομαι σήμερα από αυτό εδώ το βήμα, ότι θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ένα κόμμα που θα διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο σχηματισμό μιας πλειοψηφικής κοινωνικής συμμαχίας, η οποία θα διεκδικήσει:

• Τη σταδιακή επαναφορά μισθών και συντάξεων στην προ μνημονίων εποχή.
• Την επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο τουλάχιστον μιας τράπεζας, η οποία θα αποτελέσει εργαλείο ανάπτυξης, χρηματοδοτώντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις οποίες σήμερα πνίγει ο αθέμιτος ανταγωνισμός και η καθοδηγούμενη από το επιτελικό κράτος ροή των Ευρωπαϊκών Πόρων (βλ. Ταμείο Ανάπτυξης).
• Μια ενιαία ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, με διαγραφή των παράλογων προσαυξήσεων και με αποπληρωμή της υπόλοιπης οφειλής με βάση την πραγματική δυνατότητα του οφειλέτη.
• Την επιστροφή της ΔΕΗ υπό Δημόσιο έλεγχο και την ενεργή παρέμβαση του κράτους για τον έλεγχο του ενεργειακού κόστους.
• Τη σταδιακή επαναφορά στο Δημόσιο μέρους των όσων ξεπουλήθηκαν υπό την απειλή της χρεοκοπίας (αεροδρόμια, λιμάνια κλπ).
• Την κατάργηση Υπερ-Ταμείου και ΤΑΙΠΕΔ και τη δημιουργία Εθνικής Αρχής Διαχείρισης και Προστασίας της Δημόσιας Περιουσίας.
• Την κατάργηση του Πτωχευτικού Κώδικα της ΝΔ.
• Την κατάργηση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, της πανεπιστημιακής αστυνομίας κλπ
• Την κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου προστασίας των οικονομικών funds που διαχειρίζονται τα κόκκινα δάνεια.

2. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ/ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ

Δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας πολίτης, μη ευνοούμενος, που να πιστεύει ότι η λειτουργία της Δικαιοσύνης στη χώρα μας, δεν είναι το λιγότερο προβληματική. Δυστυχώς, οι διορθωτικές κινήσεις πλέον δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε μια “μικρή επανάσταση” στο χώρο. Οι αλλαγές στη Δικαιοσύνη σήμερα, δεν αφορούν απλά στην απόδοση ευθηνών για το πως φτάσαμε στη χρεοκοπία της χώρας ή για τις πρακτικές του καθεστώτος Μητσοτάκη, αλλά αποτελούν βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη και την ευημερία του τόπου!   Στις εκλογές του 2023, με την προσπάθεια συγκάλυψης τόσο για τα Τέμπη, όσο και για τις υποκλοπές να έχει κιόλας ξεκινήσει, κατεβήκαμε με κεντρικό σύνθημα “Δικαιοσύνη Παντού”. Διστάσαμε ωστόσο να προτείνουμε ριζοσπαστικές λύσεις, για μια αλλαγή που πια αποτελεί λαϊκή απαίτηση.

Καταθέτω λοιπόν για μια ακόμη φορά, 5 βασικές θεσμικές παρεμβάσεις:

• Πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου για δικαστές άνω των 60 ετών.
• Δημιουργία 2^ης Σχολής Δικαστών.
• Άμεση πρόσληψη δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων.
• Ψηφιοποίηση όλων των διαδικασιών.
• Ενοποίηση της προανάκρισης με την κύρια ανάκριση για υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος και δυνατότητα χορήγησης μόνο μίας αναβολής, ενός μηνός, σε κάθε βαθμό εκδίκασης για αυτές τις υποθέσεις.

3. ΚΡΑΤΟΣ/ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Ο πρώτος νόμος που έφερε στην Βουλή η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετά τις εκλογές του 2019, ήταν αυτός που αφορούσε στο “επιτελικό κράτος”. Τον μηχανισμό δηλαδή που τα επόμενα χρόνια θα ήταν υπεύθυνος για τον έλεγχο της ροής του χρήματος.

Με το νόμο του επιτελικού κράτους, η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, η Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση καθώς και το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, περνούν υπό τον έλεγχο της Προεδρίας της Κυβέρνησης, δηλαδή υπό τον έλεγχο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αυτό το κράτος, το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη, θα πρέπει να γκρεμιστεί από τα θεμέλια. Εμείς, θέλουμε ένα κράτος εγγυητή της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής ευημερίας των εργαζόμενων τάξεων, το οποίο παράλληλα θα στηρίζει με κοινωνικά δίκαιο τρόπο, την παραγωγικότητα και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων.

Αυτός ο συγκεντρωτικός και αυταρχικός μηχανισμός, πρέπει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, μέσω ενός θεσμικού ανασχεδιασμού για τον εκσυγχρονισμό του ρόλου του Κράτους. Απαιτείται μια ολική αναδιάρθρωση των αρμοδιοτήτων μεταξύ Κεντρικής Διοίκησης, Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Αυτοδιοίκησης, στην λογική της αποκέντρωσης των αρμοδιοτήτων και της ενίσχυσης της Αυτοδιοίκησης, η οποία θα δίνει στην τοπική κοινωνία το δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις που θα αφορούν στο μέλλον και την ευημερία της.

Το κεντρικό Κράτος οφείλει να κρατήσει 4 μόνο αρμοδιότητες:

• τη θέσπιση των κανόνων.
• την εκπόνηση του κεντρικού σχεδίου.
• τη διανομή των κονδυλίων.
• τον τελικό κατασταλτικό έλεγχο.

Όλα τα υπόλοιπα, θα πρέπει να “κατέβουν” στην τοπική αυτοδιοίκηση Α και Β βαθμού, της οποίας το έργο θα πρέπει να ενισχυθεί με το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο, στην κατεύθυνση μιας πιο ουσιαστικής συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων (πραγματική διαβούλευση, τοπικά δημοψηφίσματα κλπ).

4. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ισχυρό κοινωνικό κράτος, ικανό να ανταποκριθεί άμεσα στις νέες κοινωνικές ανάγκες όπως αυτές διαμορφώνονται κάθε φορά (π,χ, στεγαστικό). Κράτος δίπλα στον πολίτη, ως μέρος ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου και όχι κράτος φιλανθρωπίας.

Στην Υγεία, κατάργηση των απαράδεκτων νόμων της ΝΔ που οδηγούν το ΕΣΥ σε διάλυση, σύγκλιση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο για τις δαπάνες υγείας με στόχο ένα σύγχρονο, ισχυρό, δημόσιο και δωρεάν, σύστημα υγείας. Μεροληπτική αναδιανομή της  “πίττας” στο χώρο της υγείας υπέρ της εργασίας και εις βάρος του κόστους υλικών και φαρμάκων. Γενναία μισθολογική αναβάθμιση των γιατρών καθώς και των υπολοίπων εργαζομένων του ΕΣΥ.

Στην Παιδεία, άμεση αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και μισθολογική αναβάθμιση όλων των εκπαιδευτικών. Άμεσο τέλος στην ομηρία των αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Δεν είναι αποδεκτό σε μια Δημόσια σχολική μονάδα να υπηρετούν εκπαιδευτικοί διαφορετικών ταχυτήτων. Στα ΑΕΙ, άμεση αποκατάσταση του αυτοδιοίκητου και εκπόνηση Εθνικού Σχεδίου Φοιτητικής Στέγης. Κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων Κεραμέως, κατάργηση του αντισυνταγματικού νόμου Πιερρακάκη για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, με ταυτόχρονη αυστηροποίηση του ελέγχου των ιδιωτικών εκπαιδευτικών μονάδων κάθε βαθμίδας.

5. ΝΕΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

Καμία προσπάθεια δεν θα τελεσφορήσει και κανένα σχέδιο δεν θα πετύχει, αν δεν διασφαλίσουμε όσα ειπώθηκαν και προηγουμένως: δημόσιος έλεγχος σε συγκεκριμένους στρατηγικούς τομείς (ΔΕΗ, νερό, ΕΛΠΕ, Τραπεζικός χώρος κλπ).

Επίσης, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, κανένα νέο παραγωγικό μοντέλο δεν μπορεί να οικοδομηθεί στην Ελλάδα του 2024, χωρίς προηγούμενη γενναία ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους όπως ανέφερα και προηγουμένως.

Απέναντι στο διεθνώς αποτυχημένο νεοφιλελεύθερο αφήγημα των «tricle down economics» που έχει υιοθετήσει και εφαρμόζει η ΝΔ και το οποίο βασίζεται στην αρχή ότι η ανάπτυξη θα έρθει από πάνω προς τα κάτω, δηλαδή με φοροελαφρύνσεις και ευνοϊκές ρυθμίσεις στην οικονομική ελίτ η οποία κάτι θα δώσει και στους “διψασμένους”, εμείς πρέπει να αντιτάξουμε την πολιτική της αναδιανομής και της αναβάθμισης της θέσης της μισθωτής εργασίας ως βάση και ως αφετηρία ανάπτυξης. Σύμφωνα με τη ΝΔ, η ανάπτυξη θα έρθει με εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε παραγωγικό τομέα, μέσω του real estate και με ενίσχυση των μεγάλων τουριστικών μονάδων της χώρας. Το δικό μας σχέδιο, πρέπει να βασίζεται στη ακριβοδίκαιη πληρωμή της εργασίας!

Πρώτα από όλα, όμως, θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα τι θέλουμε και τι μπορούμε να είμαστε ως χώρα το 2030 ή το 2040! Ενεργειακός κόμβος της Ν.Α Ευρώπης (βλέπε Κατάρ); Χώρα με υψηλής προστιθέμενης αξίας αγροδιατροφικό και τουριστικό τομέα (βλ. Τοσκάνη Ιταλίας); Χώρα με έμφαση στην καινοτομία και την τεχνολογία (βλ. Εσθονία); Χώρα με εγχώρια αμυντική και φαρμακευτική βιομηχανία αιχμής (βλ. Ισραήλ); Κατά τη γνώμη μου, μπορούμε να είμαστε πολλά από αυτά μαζί.

Το μόνο σίγουρο είναι, ότι για ευνόητους λόγους, θα πρέπει με κάθε τρόπο να στηρίξουμε την αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή, η οποία πλήττεται σήμερα όσο ποτέ. Η αύξηση του ενεργειακού κόστους, η αύξηση του κόστους των ζωοτροφών, η κλιματική αλλαγή και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, σε συνδυασμό με την ελλιπή κρατική στήριξη του Κράτους, έχουν οδηγήσει το χώρο, στο όριο της εξαφάνισης. Αν δεν σχεδιάσουμε πολιτικές στήριξης του κλάδου σήμερα, η πρωτογενής παταγωγή της χώρας παραγωγική κινδυνεύει.

Τέλος, απαραίτητη είναι και η νομοθέτηση ενός νέου, δίκαιου, φορολογικού συστήματος και σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται η τελευταία πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το νέο φορολογικό.  Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ενισχύσουμε και τους μηχανισμούς ελέγχου σε σημαντικούς κλάδους της αγοράς που σήμερα κάνουν πάρτι με dj την κυβέρνηση Μητσοτάκη.  Είναι δε αυτονόητο, ότι θα εισπράξουμε μέχρι τελευταίου ευρώ τις απλήρωτες δόσεις των καναλιών, καθώς και τους φόρους επί των υπερκερδών των εταιρειών ενέργειας, καθώς και διύλισης και εμπορίας καυσίμων!

6. EΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο πατριωτισμός αποτελεί ταυτοτικό ζήτημα της αριστεράς και του δημοκρατικού κόσμου και δεν το χαρίζουμε σε κανένα. Αποτελεί μέρος της ιστορίας μας και της πολιτικής παρακαταθήκης των αγώνων του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Σταθερά, απέναντι σε κάθε εθνικισμό, μισαλλοδοξία και πατριδοκαπηλεία, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τα δικαιώματα της Ελλάδας σε στεριά, θάλασσα και αέρα, τα οποία κατοχυρώνονται από το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο, δεν μπορούν να είναι αντικείμενο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, είτε διμερούς είτε πολυμερούς. Καμιά αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάννης και των Πρωτοκόλλων της δεν μπορεί  να γίνει αποδεκτή. Μία μόνο διαφορά έχουμε με την Τουρκία: το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Οφείλουμε να υποστηρίξουμε το ενιαίο αμυντικό δόγμα με την Κύπρο. Οφείλουμε να αντιταχθούμε στη «βοσνιοποίηση» της Κύπρου, μέσω ενός αναθεωρημένου σχεδίου Ανάν, όπου το κυπριακό ζήτημα θα πάψει να είναι ένα ζήτημα εισβολής και κατοχής μίας ανεξάρτητης χώρας από την Τουρκία.

Τέλος, η Ελλάδα θα πρέπει μέσω μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής να αποτελέσει παράγοντα ειρήνης για την περιοχή και όχι να στέλνει όπλα στην Ουκρανία, παίζοντας το ρόλο του “καλύτερου μαθητή” του ΝΑΤΟ. Και φυσικά, η Ελλάδα, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα, θα έπρεπε να είναι με το δίκιο των λαών, παίρνοντας σαφή θέση για τη δίχως προηγούμενο γενοκτονία στη Παλαιστίνη.

Κλείνοντας,

Νομίζω πως σας μίλησα όπως πάντα, ειλικρινά και με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, χωρίς να αφήσω τίποτα αναπάντητο.

Για όλους τους λόγους που εξήγησα προηγουμένως, καλώ τον πρόεδρο μας, να προσφύγει στη βάση του κόμματος, προκειμένου να δοθεί λύση και να σταματήσει αυτός ο επίπονος κατήφορος.

Το επιχείρημα της εκλογής του μόλις πριν ένα χρόνο, με βάση τα σημερινά δεδομένα, δεν στέκει πολιτικά. Στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, οι τακτισμοί δεν αποτελούν λύση. Τα εσωτερικά μας προβλήματα κάθε μέρα που περνά, γιγαντώνονται. Η εικόνα του κόμματος είναι το λιγότερο προβληματική και ως αποτέλεσμα έχει, τη συνεχή δημοκοπική μας κατάρρευση. Αν το πρόβλημα δεν λυθεί άμεσα, με τρόπο οριστικό και μέσα από τις διαδικασίες που προβλέπει το καταστατικό μας, σε λίγους μήνες κινδυνεύει να καταστεί άλυτο. Αν συνεχίσουμε στην ίδια πορεία, σε λίγους μήνες μπορεί να μην υπάρχει καν, επίδικο.

Καλώ λοιπόν, για μια ακόμη φορά από αυτό εδώ το βήμα, τον πρόεδρο μας, την κρίσιμη αυτή στιγμή, να σταθεί στο ύψος του, να δεχτεί την πρόκληση, να απευθυνθεί στη βάση και να μην οδηγήσει τη διαδικασία στα άκρα.

Σύντροφοι, το τονίζω για μια ακόμη φορά, η υποψηφιότητα μου δεν κρύβει κανέναν πίσω της. Είμαι εγώ και εσείς.

Στόχος μας δεν μπορεί παρά να είναι, μια ριζική επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα του λαού, που θα εκφράζει την κοινωνία που δρα, σκέφτεται, οραματίζεται και μάχεται.

Για αυτό καλώ όσους και όσες συμμερίζονται τις γενικές αρχές που διατύπωσα, να αυτοοργανωθούν. Να φτιάξουν δίκτυα, ομάδες, συλλογικότητες, παρέες. Σε κάθε χωριό, γειτονιά, πόλη, εργασιακό χώρο, επάγγελμα. Να καταγράψουν διαθεσιμότητες, να μιλήσουν με τους ανθρώπους της «διπλανής πόρτας», να εξηγήσουν, να δώσουν ελπίδα.

Η σημερινή μου στάση δεν έρχεται για να προστεθεί σε απόψεις ή αποφάσεις άλλων.

Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τονίζω ότι, όποια απόφαση και αν πάρουμε σήμερα, ένα παραμένει σίγουρο: Ήμουν, είμαι και θα είμαι, μέρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Καλώ λοιπόν, από αυτό εδώ το βήμα, στο σύνολο τους τα μέλη της ΚΕ, να κρατήσουν την ίδια στάση. Κάθε ένας και κάθε μια από εμάς, έχει υποχρέωση να παλέψει για ότι πιστεύει πιο σωστό και πιο δίκαιο, αλλά ας δεσμευτούμε σήμερα, σε αυτή την αίθουσα, ότι αύριο θα είμαστε όπως και πριν, πάνω από όλα σύντροφοι.

Αυτό είναι το σημαντικότερο!

Όποια απόφαση και αν πάρουμε σύντροφοι, να θυμάστε πάντα πως:

“Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό

Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτου από τα ξένα βήματα

Αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο

Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο”