Με τον όρο «Πολιτική Ανυπακοή» δηλώνεται η άρνηση ενός ή περισσότερων πολιτών να ανταποκριθούν σε αντισυνταγματικές αιτήσεις και εντολές μιας κυβέρνησης ή μιας δύναμης κατοχής. Η άρνηση αυτή γίνεται χωρίς την χρήση οποιασδήποτε βίας. Πρόκειται για την εξ ορισμού πρωτοβάθμια τακτική της μη-βίαιης αντίστασης που τόσο ξεχωριστά διετύπωσε ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Ντέιβιντ Θόρο στο βιβλίο του «Περί Πολιτικής Ανυπακοής» (1849) και εφάρμοσε στην πράξη με απόλυτη επιτυχία ο Μαχάτμα Γκάντι στην Ινδία, ενάντια στους Βρετανούς αποικιοκράτες.
Η πολιτική ανυπακοή εφαρμόζεται όταν κάθε άλλο μέσο διεκδίκησης και αγώνα ενός καταπιεσμένου λαού δεν οδηγεί σε αποτέλεσμα ή όταν ο αγώνας του λαού καταστέλλεται τόσο βίαια και αντισυνταγματικά, που είναι αδύνατη κάθε είδους επικοινωνία, συνεννόηση και συζήτηση με το αυταρχικό Καθεστώς. Σήμερα στην Ελλάδα του 2013, όχι μόνο δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης μεταξύ των εργαζομένων (και του 1,5 εκ. ανέργων) με την κατ’ όνομα ελληνική κυβέρνηση, μα η αδιαφορία της για το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών είναι τόσο δεδομένη πια, που φτάνει στο σημείο ο γ.γ. του υπουργείου οικονομικών να δηλώνει ότι ο μισθός θα πρέπει να καθοριστεί σε τέτοια επίπεδα (προφανώς πολύ χαμηλότερα από τα σημερινά) ώστε να επιτευχθεί «ανάπτυξη». Υπέρ τίνος και με ποιο κόστος; Αυτά δε μας τα διευκρίνισε ο κ. γενικός…
Η πολιτική ανυπακοή δεν συσχετίζεται άμεσα με την «Γενική Πολιτική Απεργία», που προβάλλει επίσης τον τελευταίο καιρό σαν ένα δυνατό «όπλο» του λαού ενάντια σε όσους επιβουλεύονται την ίδια την υπόσταση της ελληνικής πολιτείας. Ωστόσο τα δύο αυτά μέσα, η πολιτική ανυπακοή και η πολιτική απεργία, θα μπορούσαν αν συνδυάζονταν και εφαρμόζονταν την κατάλληλη χρονική στιγμή από μια κρίσιμη μάζα αφυπνισμένων Ελλήνων, να αποτελέσουν το κλειδί της εξόδου από το σημερινό αδιέξοδο που έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία οι υποτακτικές στους διεθνείς τοκογλύφους πολιτικές. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν την θρυαλλίδα των εξελίξεων. Θα μπορούσαν να φέρουν στο προσκήνιο και στο δημόσιο διάλογο τα πραγματικά θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν, η μη-επίλυση των οποίων κι η διαιώνισή τους προκαλεί και αναπαράγει όλα τα υπόλοιπα «δείγματα παρακμής» που ζούμε σε υπερθετικό βαθμό τα τελευταία χρόνια.
Τέτοια πραγματικά προβλήματα της ελληνικής πολιτείας, σήμερα αλλά και όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι η έλλειψη βαθιάς και ουσιαστικής δημοκρατίας, η ανυπαρξία διαφάνειας στην πολιτική και οικονομική ζωή, καθώς και η σε επίπεδα προτεκτοράτου χάραξη ανεξάρτητης και αυθύπαρκτης εθνικής πολιτικής. Μία χώρα που δεν λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό της, αλλά την πορεία της την καθορίζουν τα εκάστοτε υπερ-εθνικά οικονομικά συμφέροντα, ενώ παράλληλα αδυνατεί να σταθεί στο διεθνές γίγνεσθαι ως αυθύπαρκτη εθνική οντότητα, με τις απαραίτητες πάντα συνεργασίες και εποικοδομητικές διακρατικές συμφωνίες, δε μπορεί παρά να περιμένει τη στιγμή που θα καταρρεύσει εσωτερικά και θα ανοίξουν οι «κερκόπορτες» από τους «καλοθελητές» της διεθνούς νέας τάξης πραγμάτων. Αυτό το απεχθές σενάριο ζούμε σε όλο του το μεγαλείο τα τρία τελευταία χρόνια, με τον κ. Γ. Παπανδρέου να περιμένει την ετυμηγορία της Ιστορίας και της Ελληνικής Δικαιοσύνης, όταν αυτή ξαναποκτήσει την ανεξαρτησία της.
Η λύση στο σημερινό αδιέξοδο, που θα πρέπει ο ίδιος ο λαός από μόνος του να δρομολογήσει, είναι η πολιτική ανυπακοή, εφαρμοζόμενη κυρίως με την άρνηση πληρωμής των εξαντλητικών, απάνθρωπων και παράλογων χαρατσιών και φόρων, καθώς και η κορύφωση ενός τέτοιου παλλαϊκού κινήματος πολιτικής ανυπακοής, με την κήρυξη γενικής πολιτικής απεργίας, ώστε οι μηχανισμοί εξόντωσης του λαού μας να πάψουν να λειτουργούν. Εξάλλου, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, την αναγκαιότητα της ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης και την παράλληλη σύγκλιση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης για την εγκαθίδρυση μιας νέας πραγματικής Δημοκρατίας στον τόπο, που θα διασφαλίζει πρωτίστως τα συμφέροντα του εργαζόμενου, γηγενούς πληθυσμού και όχι των τοκογλύφων τραπεζιτών, το αντιλαμβάνεται πλέον μεγάλο μέρος των πολιτών, ακόμα και εκείνων που στήριξαν στις τελευταίες εκλογές τα μνημονιακά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.
Καλή δύναμη!
Ηλίας Κοπανάκης
Χημικός Μηχανικός Ε.Μ.Π., MSc.
