Όλες αυτές τις μέρες μετά την πρώτη εκλογική αναμέτρηση και καθώς πλησιάζουμε προς την δεύτερη, όλοι οι συμπαρατασσόμενοι με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάθε καλοπροαίρετος πολίτης , σίγουρα θα συμφωνεί, ότι ο χαρακτηρισμός ο οποίος θα ταίριαζε σε αυτό το κόμμα- ειδικά αυτές τις ώρες – είναι πολιτικός πολιτισμός.
Όλοι οι βουλευτές του από το πρωί ίσαμε το βράδυ, αλλά και ο ίδιος ο αρχηγός του, εκτός από τις καθιερωμένες πολιτικές συγκεντρώσεις, ανακρίνονται- αυτή ακριβώς είναι η λέξη- από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, στα τηλεοπτικά παράθυρα ιδιωτικών και κρατικών καναλιών. Όχι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και σε όλη την ελληνική επικράτεια. Το δε ΚΚΕ έχει αναλάβει τον σοβαρό ρόλο του πολιτικού αναλυτή των εξελίξεων και χρησιμοποιείται εντέχνως, καθώς φέρεται και άγεται, από τα πάσης φύσεως ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά, στην μάχη κατά του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Έχει ενορχηστρωθεί τόσο καλά το παιγνίδι από κόμματα και ΜΜΕ, που νομίζεις κάθε φορά που πας να δεις ειδήσεις ή να διαβάσεις μία εφημερίδα που βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία, ότι βλέπεις μία καλοστημένη θεατρική παράσταση, κακόβουλη ωστόσο. Όσο για τα λιβελογραφήματα, λίγος σεβασμός σε ένα κόμμα και τους ανθρώπους του που σίγουρα δεν έχουν μερίδιο ευθύνης για το κατάντημα της χώρας, δεν θα έβλαπτε!
Σκέφτεται κανείς τι θα έκανε εάν βρισκόταν στην θέση τους και εάν μπορούσε να κρατήσει την ψυχραιμία του και να απαντά στις ερωτήσεις με τέτοια νηφαλιότητα όπως αυτοί. Τα δύο μεγάλα κόμματα μιλούν διαρκώς για προτάσεις και για το πώς θα βγούμε από την κρίση. Φέρονται τόσο ετοιμοπόλεμα να μας βγάλουν από την δυσχερή θέση στην οποία αυτά μας έριξαν, που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Επιμένουν ωστόσο, ότι θέλουν να ξαναπάρουν τα ηνία της χώρας για να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο προφανώς.
Πρόσφατα ο ελληνικός λαός κατηγορήθηκε από έλληνα πολιτικό, ως ανήθικος , τεμπέλης καθώς και με άλλους βαρείς χαρακτηρισμούς. Προφανώς γιαυτό μας έριξε στον λάκκο των λεόντων, για να … μας τιμωρήσει! Βάζοντας την χώρα στο ΔΝΤ χωρίς να ρωτήσει απολύτως κανένα. Αναρωτιέται κανείς τι έκαναν όλοι αυτοί, όταν βρισκόταν στην εξουσία και πως προχωρούσαν. Με ή χωρίς σχέδιο.
Πολύς λόγος γίνεται ακόμη για τον όγκο των μετακινούμενων ψηφοφόρων που τον χαρακτηρίζει ο θυμός, η αγανάκτηση και σίγουρα η συναισθηματική φόρτιση. Τα ιδιωτικά κανάλια που έχουν ένα τεράστιο φορτίο ευθύνης για το κατάντημα και τον ξεπεσμό της χώρας, βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία τρομοκράτησης, παραπλάνησης, απαξίωσης των πάντων και έντεχνα διασπείρουν την παραίτηση στους πολίτες.
– Τι θα ψηφίσεις αυτήν την φορά; Ρωτάει «χαριτωμένα» η δημοσιογράφος. Κάποιο κόμμα ή ….παραλία!
Λες και είναι ώρα τώρα για τέτοιου είδους ερωτήσεις!
Γεγονός είναι πάντως, ότι πρώτη φορά στα χρονικά αποκαλύπτεται η γύμνια των κομμάτων του δικομματισμού και αυτό προκαλεί τρόμο. Σε αυτά τα αδειανά πουκάμισα στηριζόταν η τύχη της χώρας εδώ και δεκαετίες;
Αγγελική Ροσμαράκη