Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολαου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
Λέουσιν, Ιγνάτιε, δείπνον προυτέθης
Κοινωνέ, δείπνου μυστικού, θάρσους λέον,
Εικάδι Ιγνάτιος θάναι γαμφηλήσι λεόντων
Στο προεόρτιο κλίμα της Μεγάλης Εορτής των Χριστουγέννων συμπίπτει και συνεορτάζει και η «γενέθλιος ημέρα», το μαρτύριο του Αγίου Μάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου, που η Εκκλησία μας εορτάζει την 20ην Δεκεμβρίου.
Είναι από τους πρώτους μάρτυρες του Χριστού, και που είχε την ευλογίαν, και την απαρχήν της αφοσιώσεώς του προς Αυτόν, τον Χριστόν, τον οποίον κατά τον Ευαγγελιστήν Ματθαίον (18, 1,4) παιδίον επήρε στην αγκαλιά Του και είπε «αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. Και ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον εν επί τω ονόματί μου εμέ δέχεται».
Όσο μεγαλώνει το παιδί Ιγνάτιος, τόσο πιο πολύ ζωντανεύει μέσα του το αγκάλιασμα από τον Χριστόν. Βλέπει και ζει τον εαυτόν του ως «τον Χριστόν έχων εν στέρνοις». Η προς Αυτόν ολοκληρωμένη αφοσίωσις είναι κάτι που τον συγκλονίζει και χαρακτηρίζει. Μέσα του πια δεν υπάρχει τίποτε άλλο, παρά ο έρωτας προς τον Χριστόν. Γράφοντας αργότερα προς τους Χριστιανούς της Ρώμης θα το εξομολογηθεί: «Εκείνον θέλω, τον δι’ ημάς αναστάντα». Και σε άλλο σημείο, στην ίδια επιστολή, θα σημειώσει «ο εμός έρως εσταύρωται». Κάτι που είχε πει πριν από αυτόν ο απόστολος Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω ουκέτι εγώ, ζη δεν εν εμοί Χριστός» (Γαλατ. 2,20)
Έτσι επορευόταν καταξιωθείς από τον Θεόν να εισέλθη στην ιερωσύνην, και μάλιστα στην εποχή εκείνην (αυτοκράτορας Τραϊανός 98-117μ.χ.) των διωγμών και των στερήσεων, που καμία σχέση δεν έχει με τις κατοπινές, ιδίως του φαυλόβιου υζαντίου (κλήρου και λαού) μέχρι και της σημερινής της πολυτέλειας, των χρυσών, επιδείξεων και των προκλητικών εκκλησιαστικών – λειτουργικών «εκδηλώσεων» κι ακόμη όταν «τιμούν» όσιους και ασκητές, μάρτυρες και φτωχοπρόδρομους!
Ο άγιος Ιγνάτιος θα προσκολληθεί στον Άγιον Ιωάννην τον μαθητή του Χριστού, και Ευαγγελιστήν και στον Άγιοςν Πολύκαρπον Σμύρνης, θα ακολουθήσει τα αχνάρια τους και θα εισέλθει, όπως προαναφέραμε, στην μαρτυρική τότε Ιερωσύνη, γενόμενος διάκονος και πρεσβύτερος και αργότερον Επίσκοπος Αντιοχείας, διαδεχθείς τον Εύοδον.
Γι’ αυτόν Επίσκοπος εσήμαινε πτωχείαν, ταπείνωση, διακονίαν, ανιδιοτέλεια και ορθόδοξη μαρτυρία, αρετές που λείπουν από εμάς και τους προ ημών κληρικούς όλων των βαθμών…
Γνήσιος άγγελος σε μια χειμαζομένη από τους διωγμούς ποίμνη του. Όμοιος με τους φτωχούς και απλούς χριστιανούς, χωρίς λιμουζίνες, χρυσάφια και παλάτια…
Ομολογία με λόγια και πράξεις. Το θέλημα του Θεού πάνω από όλους και όλα. Ο αριθμός των Χριστιανώ ηύξανε και το μένος και ο πόλεμος των ειδωλολατρών και διωκτών τους εφούντωνε. Το ειδωλολατρικό παλάτι, σωστό θηρίο. Έπρεπε ο φλογερός ποιμένας, ο Ιγνάτιος, να παταχθεί. Να εξαφανισθεί. Είναι ακριβώς αυτό που είπε ο Χριστός σε τέτοιες περιστάσεις: «πατάξω τον ποιμένα, και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ματθ.26,31). Έτσι συλλαμβάνεται και οδηγείται στην Ρώμην όπου δικάζεται και καταδικάζεται εις θάνατον δια των οδόντων των θηρίων.
Βράχος ακλόνητος. Ομολογητής και αμετάθετος στην αγάπη του και την πίστη του προς τον Χριστόν. Είχε προβλέψει το μαρτύριόν του και του είδος του μαρτυρίου. Άλλωστε, πηγαίνοντας στην Ρώμη, είχε γράψει προς τους εκεί Χριστιανούς, που το επληροφορήθηκαν, ότι θα φαγωθεί από τα θηρία γράφοντάς τους χαρακτηριστικά «λίθος Θεού ειμί και δι’ οδόντων θηρίων αλήθομαι».
Την 20ην Δεκεμβρίου του 107 ο Άγιος Ιγνάτιος θα παραδώσει στον θεόν και πλάστην του την μακαρίαν του ψυχήν, στο Κολοσσαίον της Ρώμης. Πιστοί Χριστιανοί, θα περισυλλέξουν τα εναπομείναντα άγια οστά του, η δε μετακομιδή αυτών εορτάζεται στις 29 Ιανουαρίου.
Σημείωσις: Περισσότερα για τον Άγιον Ιγνάτιοςν στο βιβλίο μας «Το σιτάρι του Θεού» (1986)