Σε διαπραγμάτευση για… γερά νεύρα ασκείται η κυβέρνηση, καθώς την ώρα που το Μέγαρο Μαξίμου σχεδιάζει να διεκδικήσει και να εφαρμόσει το “πορτογαλικό μοντέλο” αποκατάστασης πληγών και αδικιών την επομένη του Μνημονίου, το ΔΝΤ προϊδεάζει για σκληρές απαιτήσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.
Για την πλέον δύσκολη και σκληρή διαπραγμάτευση, που θα σφραγίσει όχι μόνο τον τρόπο εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο, αλλά ενδεχομένως και τις πολιτικές εξελίξεις αμέσως μετά τον Αύγουστο του 2018 ετοιμάζεται η κυβέρνηση, καθώς οι επόμενες 100 ημέρες προοιωνίζονται “καυτές”.
Απαιτήσεις και συμμαχίες
Το μεγάλο επίδικο για το επόμενο διάστημα είναι η ομαλή ολοκλήρωση της τέταρτης και τελευταίας αξιολόγησης, σε συνδυασμό με την εξέλιξη των συζητήσεων για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους, αλλά και την συνομολόγηση της συμφωνίας για την “επόμενη μέρα” μετά το Μνημόνιο. Επί της ουσίας πρόκειται για παράλληλες διαπραγματεύσεις, που όλες κρύβουν δυσκολίες και παγίδες για το Μέγαρο Μαξίμου. Για παράδειγμα, ήδη ακούγονται στους διαδρόμους των Βρυξελλών ορισμένες, γερμανικές προέλευσης, ενστάσεις για το “γαλλικό κλειδί” που συνδέει την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους με τον ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομίας. Την ίδια στιγμή, το ΔΝΤ προϊδεάζει για νέες παράλογες απαιτήσεις που μπορεί να θέσει στο τραπέζι στο παρά 5’ της εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο και παρά τις θετικές επιδόσεις που διαδέχονται η μία την άλλη σε όλους τους οικονομικούς δείκτες. Οι φημολογούμενες απαιτήσεις του ΔΝΤ αφορούν στην επιτάχυνση εφαρμογής ορισμένων ψηφισμένων μέτρων, όπως η μείωση του αφορολόγητου ορίου -κάτι που κυβερνητικές πηγές απορρίπτουν ως σενάριο, με ανώτατα κυβερνητικά στελέχη να τονίζουν πως κάτι τέτοιο -δεδομένης της υπεραπόδοσης της ελληνικής οικονομίας – “δε θα τεθεί καν στον τραπέζι ως θέμα συζήτησης”.
Συν τοις άλλοις, χθες κατέστη σαφές ότι η Αθήνα έχει ήδη σχηματοποιήσει τις δικές της συμμαχίες εντός της διαπραγμάτευσης, καθώς ο επίτροπος Οικονομικών, Πιερ Μοσκοβισί ουσιαστικά “έβαλε πάγο” στις… ορέξεις του Ταμείου, καλώντας το να ευθυγραμμίσει τις προβλέψεις και τα στοιχεία του περί την ελληνική οικονομία με τις αντίστοιχες προβλέψεις των ευρωπαϊκών θεσμών.
Το προηγούμενο της Πορτογαλίας
Η απόκρουση των παράλογων απαιτήσεων και η “καθαρή έξοδος” από το πρόγραμμα είναι ο ένας από τους δύο στρατηγικούς στόχους της κυβέρνησης, που αποτελούν επί της ουσίας προϋποθέσεις για την πολιτική σταθερότητα. Ο έτερος στόχος είναι να κατακτήσει διαπραγματευτικά η κυβέρνηση την… πορεία αντιστροφής του Μνημονίου, όπως έγινε και στην Πορτογαλία από την σοσιαλιστική κυβέρνηση του συμμάχου του Αλέξη Τσίπρα, Αντόνιο Κόστα. Άλλωστε, τις σχετικές φιλοδοξίες δεν έκρυψε χθες ο πρωθυπουργός, υποδεχόμενος στο Μέγαρο Μαξίμου τον πορτογάλο πρόεδρο, Μαρτσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα.
“Δεν σας κρύβω ότι για μας η Πορτογαλία αποτελεί ένα θετικό παράδειγμα, διότι καταφέρατε λίγο νωρίτερα να τελειώσετε την περιπέτεια του Προγράμματος και αυτό αποτελεί ένα προηγούμενο, πιστεύω δεσμευτικό, και για τους Θεσμούς, ώστε να διαχειριστούν παρόμοια προβλήματα με τον ίδιο τρόπο”, επισήμανε ο Αλέξης Τσίπρας – και με την λέξη “δεσμευτικό” ουσιαστικά περιέγραψε την πρόθεσή του να επικαλεστεί την Πορτογαλία ως “δεδικασμένο” προκειμένου και η δική του κυβέρνηση να εκκινήσει την πορεία αντιστροφής εμβληματικών επιβαρύνσεων και απορρυθμίσεων που έφερε το Μνημόνιο, όπως η υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και, κυρίως, ο ουσιαστικός αλλά και πολιτικά συμβολικός στόχος για αύξηση του κατώτατου μισθού.
