Του Ευτύχη Πρωτοπαπαδάκη
Στην καθ’ ημάς Βαλκανική, με την ενδημική διαφθορά και την οικογενειοκρατία, όπου ούτε ένα σωστό κ@λότρενο δεν μπορούμε να έχουμε, παρακάμπτεται δολίως ένα ακόμα σημαντικό μάθημα από τους Αμερικανούς: Follow the money!
Ο Ευρωπαίος και ο Έλλην που κόπτεται για τη “φιλελεύθερη δημοκρατία” έχει τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του, το αυτοκινητάκι του, το εξοχικό του ίσως, αναμένοντας τις διακοπές σε θέρετρο τον χειμώνα και σε νησάκι το καλοκαίρι.
Έχει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο ή θέλει να τα στείλει στο εξωτερικό να σπουδάσουν, αναμένει τη σύνταξή του στα γηρατειά και έναν περιποιημένο τάφο με ολόφρεσκα λέλουδα (αξίας 15 ευρώ η δέσμη, άπαξ της εβδομάδος), στο τέρμα της διαδρομής…
Τουτέστιν, ωραία τα ευχολόγια και οι μεγάλες ιδέες, αλλά ΠΑΝΤΑ κρύβεται κάποιο ειδικότερο συμφέρον. Το ανθρώπινο ον μεταφράζει σε ιδέες το συμφέρον του και, έχοντας πρώτα πειστεί το ίδιο, προσπαθεί στη συνέχεια να πείσει και τους άλλους για το “δίκαιό” του/μας:
“Μάι φέλοου κομπάτριοτς, παρ’ όλα τα ελαττώματά της, η ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι το βέλτιστο κεκτημένο που πρέπει να υπερασπιστούμε…”, με τη γλυκερή φωνή του προνομιούχου!
Σε απλά ελληνικά:
“Μάγκες, εγώ σ’ αυτή τη χώρα έχω τα συμφέροντά μου. Κριτική τόσο όσο, γιατί σπουδάζω παιδί στην Ιγκλαντέρα, το δάνειο πορφύρωσε, αν κατακάτσει ο τουρισμός, θα πάει κουβά το ερπιενπί, και το όνειρο θα βουτήξει για σταυρό στον βόθρο. Οπότε, μετράτε τα λόγια σας, μη σας αφαλοκόψω!”
Φιλελεύθερη λοιπόν “δημοκρατία” για τον πολίτη της Γηραιάς Ηπείρου είναι ΟΛΑ αυτά, πλας το δικαίωμα να ψηφίζει εκείνον που θα του προσφέρει το μπουκέτο υπερεσιών στη χαμηλότερη τιμή!
Έτσι, όχι μόνο δεν το παίζει υπεράνω, αλλά προσυπογράφει χειροπόδαρα!
Στηρίζει με κάθε τρόπο, από του καναπέος ψηφίζοντας ανά τετραετία, εκείνους που θα του προσφέρουν τα προαναφερθέντα (Κούληδες, Φορντελάινες, Σλούτσους, Μακαρόν και λοιπούς ασήμαντους γραβατάνθρωπους), γιατί… (βαθιά ανάσα)… ΤΟΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ! (μέχρι νεωτέρας)
Κοιτάζει λοιπόν τον καθρέφτη του και λέει:
“Να, ένας έντιμος συμφεροντολόγος!”
Κι έχοντας πείσει τον εαυτό του, θα επιχειρήσει να πείσει και τους άλλους… τους κοπτόμενους για τη “δημοκρατία”, να αναλογιστούν πού σταβλίζονται και γιατί λένε αυτά που λένε, κρατώντας τη μυθοπλασία για την τέχνη και τον πατσά για το hangover…



