“Ο λαός είναι ηλίθιος” γράφει αναφερόμενος στους Έλληνες, ο Γερμανός καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, Michael Wolffsohn, με τίτλο “Δημαγωγός ο Τσίπρας ή είναι ο λαός ηλίθιος;”, και συνεχίζει, γράφοντας στην γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, :
“Αυτό το μήνυμα μας έρχεται αυτές τις ημέρες από το λίκνο της δημοκρατίας, την Αθήνα. Η Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακούγονται να παίζουν στον ίδιο σκοπό. Βιώνουμε για μία ακόμη φορά, την σχεδόν κλασική, να το πω έτσι, αρχαία και νέα, ασάφεια της ίδιας της δημοκρατίας. Βλέπουμε το φως και τη σκιά της δημοκρατίας. Ακριβώς όπως στην αρχαία Αθήνα, έτσι και η σύγχρονη Αθήνα με τον Τσίπρα αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες της δημοκρατίας”.
“Τα πλεονεκτήματα είναι προφανή. Όπως και οι αδυναμίες. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν καλύτεροι κανόνες πλέον. Η δημοκρατία (σε αντίθεση με όσα λέγονται) δεν είναι μια ιδεολογία, αλλά μία συμφωνία συναίνεσης”, επισημαίνει ο Γερμανός καθηγητής, ο οποίος στη συνέχεια κάνει αναφορά στον “κίνδυνο της Δημοκρατίας”, τη “δημαγωγία”. “Μέσω αυτής το θετικό γίνεται αρνητικό”, τονίζει ο Wolffsohn, παραθέτοντας την ετυμολογία της λέξης “δημαγωγός”.
Ο Γερμανός καθηγητής στη συνέχεια, κάνει μια εκτενή αναφορά στη Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας και στους δημαγωγούς όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, Περικλή και Κλέωνα, κάνοντας μία αυθαίρετη σύνδεση ανάμεσα στη σύγχρονη και την αρχαία Αθήνα, και θέλοντας έτσι να καταδείξει την ιστορικότητα της δημαγωγίας στη χώρα μας.
Εκτός των άλλων, ο Wolffsohn σημειώνει, ότι τέτοια φαινόμενα απαντώνται και σε άλλους λαούς, φέρνοντας ένα παράδειγμα από την Καινή Διαθήκη: “Όταν ο Ιησούς πήγε στην Ιερουσαλήμ αρχικά φώναζαν ‘Ωσαννά!’ και έπειτα ‘σταυρώστε τον!’”.
“Τόσο μακριά δεν έχει φτάσει ακόμα το πράγμα στην Ελλάδα. Και ίσως δεν φτάσει μέχρι εκεί. Καθώς ακόμη δεν έχει αποφασιστεί εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση (ή η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση) αντιταχθούν στον δημαγωγό Τσίπρα με σκληρές πράξεις και όχι μόνο με λόγια”, καταλήγει ο Γερμανός ιστορικός.
Ποιος είναι ο ιστορικός Michael Wolffsohn
O Michael Wolffsohn (17 Μαϊου 1947–) είναι ένας αμφιλεγόμενος Γερμανός Ιστορικός. Γεννήθηκε στο Τελ Αβίβ. Οι γονείς του ήταν Γερμανοεβραίοι οι οποίοι έφυγαν από τη Γερμανία το 1939.
Το 1954, η οικογένεια Wolffsohns επέστρεψε στη Γερμανία, και πιο συγκεκριμένα στο Δυτικό Βερολίνο. Το 1966, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου λαμβάνοντας το 1975 το διδακτορικό του στην Ιστορία. Από το 1967 έως το 1970 υπηρέτησε στις Ένοπλες Δυνάμεις του Ισραήλ. Από το 1975 έως το 1980 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Saarland ενώ πλέον είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Ο Wolffsohn επιχειρηματολγεί υπέρ του Γερμανικού πατριωτισμού και υποστηρίζει ότι τα εγκλήματα των ναζί δεν είναι σημαντικός λόγος για να μη νοιώθουν οι σύγχρονοι Γερμανοί υπερήφανοι για την χώρα τους.
Ο Wolffsohn έχει υπερασπιστεί σθεναρά το Ισραήλ και επιχειρηματολογεί υπέρ μίας μεγαλύτερης κατανόησης και στήριξης του Ισραήλ από τη Δύση στον πόλεμο που διεξάγει απέναντι σε αυτό που ο Wolffsohn περιγράφει ως “φανατικό Ισλαμικό εξτρεμισμό”. Υπό το ίδιο πρίσμα, ο Wolffsohn έχει υποστηρίξει σθεναρά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για τον “Πόλεμο στον Τρόμο” που κήρυξε ο Τζωρτζ Μπους.
Όμως δεν έχει μείνει εκεί. Ο συγκεκριμένος ιστορικός προκάλεσε πολλές αντιδράσεις όταν υπερασπίστηκε τη χρήση βασανιστηρίων. Σύμφωνα με τον καθηγητή τα βασανιστήρια είναι ένα ακόμα νόμιμο εργαλείο στα πλαίσια ενός “πολέμου ενάντια στον τρόμο”. Η συγκεκριμένη αναφορά ήρθε μετά τις αποκαλύψεις για τα βασανιστήρια στο κολαστήριο του Αμπου Γκραϊμπ.
Ο Wolffsohn δεν είναι κάποιος τυχαίος άνθρωπος αφού είναι καθηγητής σε μία από τις κορυφαίες στρατιωτικές σχολές της Γερμανίας κι οπότε οι δηλώσεις του εκφράζουν κατά κάποιο τρόπο και τις επίσημες θέσεις πολλών στρατιωτικών στη Γερμανία.
"google ad"
Πιο συγκεκριμένα σχετικά με το Αμπού Γκραϊμπ είχε δηλώσει: “στον αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία δεν υπάρχει “Δίκαιο του Πολέμου”. Πιστεύω ότι τα βασανιστήρια, ή η απειλή για βασανιστήρια είναι νόμιμα και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως άλλο ένα όπλο στον πόλεμο ενάντια στον τρόμο, γιατί ο τρόμος τον οποίο μαχόμαστε να νικήσουμε, δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό”.