Του Ειρηναίου Μαράκη

Η πόλη των Χανίων είναι μια πόλη με βαθιές αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές ρίζες, με ιστορία αντίστασης τόσο απέναντι στους Ναζί κατακτητές, όσο κι ενάντια στην εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Τα Χανιά είναι μια πόλη όπου οι ντόπιοι και οι μετανάστες εργαζόμενοι/ες, τα σωματεία και τα συνδικάτα, η νεολαία, οι συλλογικότητες και τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς έχουν δώσει μάχες στους δρόμους, στις πλατείες, στα σχολεία. Έχουν αποδείξει, όχι με λόγια αλλά με πράξεις, ότι στέκονται απέναντι στο μίσος, τον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή.

Αλλά αλήθεια, μπορούμε να πούμε το ίδιο για τον Δήμο Χανίων; Βλέπετε, είναι διαφορετικό ζήτημα να πορεύεσαι στο πλάι των ανθρώπων, να στηρίζεις τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες με έμπρακτη αλληλεγγύη και άλλο να βγάζεις επικοινωνιακές δηλώσεις καταδίκης επεισοδίων και επιθέσεων, όταν πίσω από την πλάτη των δημοτών σου συμβάλλεις στην αναπαραγωγή του ρατσισμού και του μίσους. Η πρόσφατη δήλωση του Δημάρχου Χανίων σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης για τη ρατσιστική επίθεση στον Τσεσμέ Ρεθύμνου ήταν μια θεσμική υποχρέωση, μια αναγκαία – και ως τέτοια την χαιρετίζουμε – αντίδραση. Όμως, όπως επιμένουμε να τονίζουμε ξανά και ξανά, το αντιρατσιστικό φρόνημα δεν αποδεικνύεται με δηλώσεις. Αντίθετα, αποδεικνύεται και επιβεβαιώνεται με στάση, με πράξεις και με πρωτοβουλίες που έρχονται σε ρήξη με την κυρίαρχη αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους, της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Δήμος Χανίων, δυστυχώς, δεν βρίσκεται σε αυτή τη μεριά. «Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;» όπως θα έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε κάποια άλλη περίπτωση. Με λίγα λόγια, ο Δήμος Χανίων βρίσκεται στην πλευρά της συνενοχής. Σε εκείνη την πλευρά που στήνει «χώρους φιλοξενίας» εκτός πόλης, σε ένα απομονωμένο κτίριο-φάντασμα, όπως το πρώην εκθεσιακό κέντρο της Αγιάς. Στην πραγματικότητα, ο χώρος αποτελεί μια μάντρα αποθήκευσης ανθρώπινων ψυχών, μακριά από τον κοινωνικό ιστό, μακριά από τις γειτονιές και την τουριστική ανάπτυξη, μακριά από τις ζωές μας. Οι εικόνες που καταγράφουν οι αντιρατσιστικές συλλογικότητες και οι δημοσιογράφοι μιλούν από μόνες τους: πρόχειρες ντουζιέρες χωρίς καμία ιδιωτικότητα, στρώματα πεταμένα στο τσιμέντο, καμία μέριμνα για παιδιά, για βρέφη, για ανθρώπους που φεύγουν κυνηγημένοι από πολέμους, καταστροφές, φτώχεια. Όλα αυτά στο όνομα της… «ανθρωπιστικής» πολιτικής του Δήμου Χανίων. Και στο όνομα του ανθρωπισμού, γενικότερα.

Προφανώς, όλο αυτό δεν είναι αντιρατσισμός ούτε καν ανθρωπισμός, παρά, αποκλειστικά και μόνο, διαχείριση κρίσης με όρους μάρκετινγκ. Από την πλευρά μας, δεν θα σταματήσουμε να λέμε ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν μια βαθιά πολιτική συμμετοχή στη στρατηγική αποτροπής και των επαναπροωθήσεων, στη λογική των κλειστών συνόρων, στον εγκλεισμό και την απανθρωπιά. Θα θυμίσουμε εδώ, ένα αίτημα διαρκείας του αντιρατσιστικού και δημοκρατικού κινήματος της πόλης, που πάει αρκετά χρόνια πίσω όταν υπήρχαν άλλες διοικήσεις στον Δήμο Χανίων• εξίσου συνυπεύθυνες για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Να διεκδικήσει ο Δήμος Χανίων ανοιχτές δομές φιλοξενίας και να εντάξει πρόσφυγες και μετανάστες στην κοινωνική ζωή. Αντίθετα, προτιμά τη «σιωπή» και την απομόνωση. Προτιμά να στοιβάζει ανθρώπους, να μιλά για «κόστος», να παρακαλεί το κράτος και την κυβέρνηση για μεταφορές προς την ενδοχώρα. Προτιμά να κάνει αφηρημένες και γεμάτες υποκρισία δηλώσεις για… κάποιο «σχέδιο εφεδρείας» σε περίπτωση αύξησης των μεταναστευτικών ροών χωρίς να δίνει τις απαραίτητες λεπτομέρειες. Όμως, οπουδήποτε και να στείλουν τους πρόσφυγες, οι συνθήκες θα είναι ακατάλληλες για τη διαβίωσή τους. Και το ξέρουν.

Το συγκεκριμένο αφήγημα, ότι οι πρόσφυγες είναι «βάρος», ότι «επιβαρύνουν» την πόλη, είναι το πιο δηλητηριώδες όπλο στα χέρια της ακροδεξιάς. Είναι το ίδιο αφήγημα που θρέφει τις (απόπειρες για) ρατσιστικές συγκεντρώσεις «αγανακτισμένων κατοίκων», που νομιμοποιεί την καταστολή, που επιτρέπει τις επαναπροωθήσεις, που ανοίγει τον δρόμο για τα στρατόπεδα-κολαστήρια και τους χώρους θανάτου της Μόριας, της Πύλου, της Μαλακάσας. Ο Δήμος Χανίων αποτελεί μέρος αυτής της αλυσίδας. Γιατί δεν είναι απλώς παρατηρητής. Είναι φορέας εξουσίας, με ευθύνες. Όταν επιλέγει να συμμετέχει στο πανηγύρι των κονδυλίων, των αναθέσεων, των διαγωνισμών για «διαχείριση μεταναστευτικών ροών», ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Όταν επιλέγει την επικοινωνιακή «ευαισθησία» αντί της πραγματικής αλληλεγγύης, κάνει πολιτική επιλογή.

Ακόμα, όταν αρνείται να φιλοξενήσει και να περιθάλψει στα Χανιά 442 ανθρώπους που έδιωξαν από το Ρέθυμνο — κυρίως από την Αίγυπτο, αλλά και από το Σουδάν και το Μπαγκλαντές — υποκύπτοντας σε πολιτικές πιέσεις και ρατσιστικές φωνές (αλήθεια, σε ποιες – υποψιαζόμαστε αλλά οφείλουν να μας πουν), πάλι ξέρει τι κάνει. Όμως αυτός δεν είναι ο τρόπος για να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες. Είναι οπωσδήποτε μια μέθοδος, η μοναδική, για να ριζώσουν ρατσιστικά και μισαλλόδοξα αντανακλαστικά μέσα στην κοινωνία. Με την επίσημη στήριξη της κυβέρνησης αλλά και των τοπικών διοικήσεων σε Δήμους και Περιφέρειες.

Η αντιρατσιστική αλληλεγγύη δεν είναι δελτίο τύπου. Δεν είναι ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε επίκληση στο συναίσθημα. Αντίθετα, η αλληλεγγύη και η στήριξη των καταπιεσμένων είναι πράξη. Είναι το να ανοίγεις τις πόρτες σου, να μοιράζεσαι, να διεκδικείς μαζί με τους πρόσφυγες το δικαίωμα σε στέγη, σε περίθαλψη, σε αξιοπρεπή ζωή. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, η νεολαία, οι συλλογικότητες αλληλεγγύης στα Χανιά το έχουν αποδείξει ξανά και ξανά. Με μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ενάντια στα Τάγματα Εφόδου της Χρυσής Αυγής, με κλείσιμο στα γραφεία-ορμητήριά τους, με δίκτυα αλληλοβοήθειας, με έμπρακτη στήριξη στους ανθρώπους που φτάνουν στο νησί. Αυτοί είναι οι πραγματικοί αντιρατσιστές της πόλης. Ο Δήμος Χανίων, όμως, έχει διαλέξει στρατόπεδο. Και το στρατόπεδο αυτό είναι το στρατόπεδο του φόβου, της υποκρισίας, της διαχείρισης των ανθρώπινων ζωών σαν «προβλήματα» και «αριθμούς». Γι’ αυτό, λέμε καθαρά: ο Δήμος Χανίων δεν είναι αντιρατσιστικός. Όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τις «ευαίσθητες» δηλώσεις του Δημάρχου, πίσω από τις κλειστές πόρτες της Αγιάς. Τα Χανιά αξίζουν καλύτερα.

Γι’ ακόμα μία φορά, κι απέναντι στις νέες ρατσιστικές και φασιστικές προκλήσεις, οι εργαζόμενοι κι οι εργαζόμενες της πόλης με θάρρος θα σταθούμε απέναντι στην κυβέρνηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των πνιγμένων στο Αιγαίο και στην Πύλο, των δολοφονημένων στα Τέμπη. Θα παλέψουμε για ανοιχτές πόλεις, για ανοιχτές γειτονιές. Δεν θα επιτρέψουμε στο δηλητήριο του ρατσισμού να δηλητηριάσει τις γειτονιές και τις οικογένειές μας. Δεν θα αφήσουμε τη βιτρίνα του τουρισμού και τις δήθεν ανθρωπιστικές δηλώσεις να κρύψουν την αλήθεια.

Η Κρήτη δεν είναι νησί φόβου. Είναι νησί αντίστασης, ιστορίας και αλληλεγγύης. Και αυτό θα το υπερασπιστούμε. Οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι. Οι εργάτες χωρίς χαρτιά είναι αδέρφια μας. Δεν θα τους βάλουμε στα στρατόπεδα. Δεν θα τους κάνουμε αόρατους. Δεν θα επιτρέψουμε να χτιστεί ένα παράρτημα της «Ευρώπης Φρούριο» στον τόπο μας. Θα βρεθούμε, ξανά και ξανά, στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού κι ενάντια στη γενοκτονία που διαπράττει στη Γάζα το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ, με τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης. Θα αγωνιστούμε ώστε κανείς και καμιά – ανεξάρτητα φυλής, φύλου και θρησκείας – να μην εργάζεται ανασφάλιστος κι αόρατος σε μεροκάματα του τρόμου.

Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε το κλείσιμο των απαράδεκτων καταυλισμών-στρατοπέδων, την άμεση μεταφορά όλων των προσφύγων σε αξιοπρεπείς, ανοιχτές δομές μέσα στην πόλη με πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, εργασία, στέγαση και πολιτισμό. Να κλείσει η βάση της Σούδας, να σταματήσει η πολεμική εμπλοκή. Να σταματήσουν οι επαναπροωθήσεις και η πολιτική του θανάτου που εφαρμόζει το ελληνικό κράτος, η FRONTEX, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η μάχη είναι πολιτική, αντιρατσιστική και αντιφασιστική και οπωσδήποτε ταξική. Είναι αγώνας για τη ζωή. Αυτός είναι ο δικός μας αντιρατσισμός που δεν έχει θέση στα γραφεία των δημάρχων και στα «ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα». Έχει θέση στους δρόμους, στις πλατείες, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στα σχολεία, στις οικοδομές, στα καράβια, στην εστίαση, παντού. Εμείς, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες της πόλης, οι νέοι και οι νέες, το κίνημα, θα την κερδίσουμε κι αυτήν.