Πόσο πια υποκρισία;

Αν οι πολιτικοί ψάχνουν να βρουν λόγους που οι νοήμονες πολίτες δεν τους έχουν σε καμία απολύτως εκτίμηση αρκεί να κοιτάξουν στον τρόπο που αλλάζουν θέσεις, αναλόγως του πώς φυσάει ο άνεμος. Τέτοια περίπτωση είναι και η στάση φορέων της αυτοδιοίκησης αναφορικά με τις Βάσεις.

Όταν υπήρχε ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα που είχε ξεκάθαρη θέση ενάντια στο καθεστώς των αμερικανονατοϊκών βάσεων, οι αυτοδιοικητικοί φορείς όταν δεν συμπαρατάσσονταν με το λαϊκό αίσθημα, τουλάχιστον ήταν πολύ προσεκτικοί στον τρόπο που εκφράζονταν και στις δηλώσεις που έκαναν. Τώρα όμως που το αντιπολεμικό κίνημα δεν έχει την επιρροή άλλων εποχών, απελευθερωμένοι από την πίεση που ασκούσε, φανερώνουν ένα άλλο, δουλικό πρόσωπο, μιλούν για συνεργασία, κάνουν βαθιές υποκλίσεις, συνειδητοποιούν ότι οι βάσεις δεν είναι του πολέμου και του θανάτου αλλά ότι πρόκειται για μια κατά κάποιον τρόπο “ευκολία”.

Αυτό το πρόσωπο μας έδειξε χθες και ο κ. Βάμβουκας ο οποίος, ενώ τα Χανιά σειόταν από μία αγνώστου προέλευσης έκρηξη, “παραπονιόταν” στην εκπρόσωπο της αμερικάνικης πρεσβείας για την κυκλοφοριακή όχληση που προκαλείται από τις δραστηριότητες της “αμερικάνικης ευκολίας” (sic) στο Μουζουρά και ζήτησε σύσφιξη των σχέσεων και “συνεργασία”.

Πόσο πια υποκρισία;