Δεν έχει περάσει παρά ένας χρόνος και οι μνήμες είναι ακόμα ζωντανές από τις μέρες εκείνες όπου στον ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκαν να επιλέξουν νέο ηγέτη μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα.

Όλοι θυμόμαστε ότι μέχρι ενός σημείου θεωρούταν σχεδόν βέβαιη η εκλογή της Έφης Αχτσιόγλου. Μέχρι που εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά ο Στέφανος Κασσελάκης.

Σχεδόν από το πουθενά είπαμε, γιατί η πραγματικότητα είναι ότι κάποιοι επέλεξαν να φέρουν μπροστά τον Στέφανο Κασσελάκη.

Η αλήθεια είναι ότι οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και μία μάχη μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών εντός του κόμματος. Όλοι γνώριζαν ότι αν προέκυπτε ηγεσία Έφης Αχτσιόγλου, συγκεκριμένα στελέχη, όπως ο Παύλος Πολάκης και ο Νίκος Παππάς, θα έμπαιναν στο περιθώριο. Ή δε θα είχαν τουλάχιστον όσο κεντρικό ρόλο είχαν τα προηγούμενα χρόνια.

Ειδικά για τον Πολάκη η ύπαρξη ισχυρού αντίπαλου δέους απέναντι στην υποψηφιότητα Αχτσιόγλου ήταν περίπου υπαρξιακής σημασίας.

Κι έτσι, βρέθηκε ο Κασσελάκης, αυτός που “μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη”.

Ο Κασσελάκης ήταν χαρισματικός, παρουσιάστηκε ως το καινούργιο απέναντι στο φθαρμένο από την κυβερνητική θητεία, την αθέτηση υποσχέσεων και την κακή αντιπολίτευση της προηγούμενης περιόδου που εκπροσωπούνταν από την Αχτσιόγλου και τον Τσακαλώτο.

Έγινε το όχημα για τις επιδιώξεις μίας ομάδας στελεχών στο ξεκαθάρισμα που ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθούσε ανεξαρτήτως ποιος θα ερχόταν νικητής.

Νικητής βγήκε ο Κασσελάκης κι έτσι το ξεκαθάρισμα έγινε από την πλευρά των ηττημένων που ουσιαστικά με την πόλωση που δημιουργήθηκε δεν έφυγαν, οδηγήθηκαν στην έξοδο.

Η μάχη εντός του ΣΥΡΙΖΑ για αυτούς που επιθυμούν ένα κόμμα στελεχών και αυτών που επιθυμούν ένα άνοιγμα στη “βάση” δεν είναι καινούργια. Πολλά χρόνια πριν την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας, αρκετά πριν ακόμη και από την μεγάλη αύξηση των ποσοστών του που καταγράφηκε κατά την περίοδο των μνημονίων ήταν ξεκάθαρο πως εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν διακριτές πλευρές με διαφορετικές στρατηγικές για την πορεία που θα πρέπει να πάρει το κόμμα.

Και στα Χανιά υπήρχε αυτό. Ανά καιρούς υπήρξαν συγκρούσεις σε κινηματικούς χώρους για την πορεία που θα έπρεπε να χαράσσουν με αποχωρήσεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.

Όμως η προοπτική που δημιουργήθηκε κατά την περίοδο των μνημονίων, ή μεγάλη άνοδος των ποσοστών και η προοπτική της διακυβέρνησης της χώρας έβαλε στην άκρη τις διαφορές για ένα διάστημα. Σε κάθε όμως κρίση επανερχόταν στο προσκήνιο με μεγάλη ένταση και κάθε φορά έφευγαν στελέχη. Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύγχανε να συνθέσει απόψεις, γινόταν πιο φτωχός.

Ο Κασσελάκης ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκε για να κάνουν κάποιοι το δικό τους ξεκαθάρισμα ώστε να καθορίζουν αυτοί τους όρους του παιχνιδιού στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι έτσι φτώχυνε κι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως ο Κασσελάκης κάποια στιγμή άρχισε να χαλάει τη σούπα.

Φαινόταν να ανεξαρτητοποιείται και άρχισε να παίρνει πρωτοβουλίες. Και αυτό σε πολλούς δεν άρεσε.

Σε αυτή την πορεία, χωρίς να έχει και καμία ουσιαστικά καθοδήγηση, με μεγάλη δυσκολία να εμπιστευθεί ανθρώπους εντός του κόμματος πήρε κάποιες σωστές πρωτοβουλίες αλλά έκανε και πολλά, πάρα πολλά λάθη.

Για να φτάσουμε στο σήμερα όπου πρώην σύμμαχοί του στράφηκαν εναντίον του.

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει σίγουρα ευθύνες για όσα συνέβησαν.

Έδειξε μία τεράστια αφέλεια και πολλές φορές μία αλαζονία που δεν ταίριαζε με τις περιστάσεις.

Θεώρησε λανθασμένα ότι η εκλογή του στην αρχηγία κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, σήμαινε (του έδωσε το «δικαίωμα» να πιστεύει) ότι κατανίκησε σχεδόν μόνος του όλο το κομματικό κατεστημένο. Ότι αυτός είναι ένας μεσσίας ενάντια στο κακό κόμμα, ο πραγματικός εκφραστής της λαϊκής βούλησης, τη στιγμή που αυτός έπρεπε να είναι ο ηγέτης του κόμματος, όχι να βρίσκεται απέναντί του.

Στην ουσία τo μόνο που δεν είχε ξεστομίσει ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν η γνωστή φράση του Λουδοβίκου ΙΔ’, ελαφρώς παραλλαγμένη για την περίσταση: «Το κόμμα είμαι εγώ».

Η αλαζονία αυτή μαζί με την απειρία του τον οδήγησαν μέχρι το τέλος να επιδεικνύει μία έπαρση και επιθετικότητα που δεν πατούσε πουθενά. Λίγο πριν όλα τελειώσουν, κι ενώ το έδαφος από κάτω του σειόταν,  αυτός εξύβριζε αυτούς που θα έπρεπε να προσεγγίζει με τη λανθασμένη βεβαιότητα ότι θα νικήσει. Ο βασιλιάς δεν μπορούσε να δει τη γύμνια του. Στην αρχή δεν γνώριζε, αλλά στο τέλος του, φάνηκε ότι ποτέ δεν έμαθε κιόλας. Φαγώθηκε για να συνεχίσει να υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι το εξιλαστήριο θύμα και με ευθύνη του. Αυτός που τώρα ενώνει ανθρώπους που αλλιώς δε θα μπορούσαν να συνυπάρξουν. Ένωσε τον Πολάκη με τους 87. Πλέον, ζητούν όλοι μαζί κανείς άλλος να μη φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και ο Κασσελάκης; Ο Κασσελάκης τώρα βρίσκεται εγκλωβισμένος λόγω της αδυναμίας του να κατανοήσει το παιχνίδι. Δε μπορεί ούτε να φύγει και να πάρει μαζί του βουλευτές αφού όλη του η πορεία στον ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε με την αντιμετώπιση αυτών που εξωθήθηκαν προς την έξοδο ως αποστάτες.

Γίνεται να γίνει αυτός ο αποστάτης που κατηγορούσε τους άλλους ότι είναι;