Με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ, λοιπόν, ο δρόμος για το Ειδικό Δικαστήριο έγινε διάπλατη λεωφόρος για τον αποκαθηλωμένο τσάρο της οικονομίας, που στις εποχές της δόξας του, με το σακίδιο στον ώμο, περιφερόταν για 618 ημέρες και νύχτες στα πέρατα της οικουμένης για να εισπράττει καρπαζιές από παντού. Για το γεγονός ότι η λίστα έμεινε τόσο καιρό στα συρτάρια, παραποιήθηκε, ενεχειριάστηκε αλλά δεν αξιοποιήθηκε φταίει, λοιπόν, μόνο ο καρπαζοεισπράκτορας…
Αθώος ζητώντας και τα ρέστα από πάνω, ο ανεκδιήγητος παρασυνταγματολόγος με την ψυχογενή βουλιμία που πήρε τη λίστα στο σπίτι του με σκοπό να τη φάει κι αυτήν, ξεχνώντας να δώσει εντολές αξιοποίησής της. Μην ξεχνάμε ότι ο Μπένι-όχι-ο-Χιλ, ο άλλος, ο δικός μας, ο αστειότερος, αναγκάστηκε να παραδώσει τη λίστα μόνο όταν εκτέθηκε από τις δηλώσεις του Στουρνάρα, ο οποίος σε ερώτηση των New York Times είxε πει, για όσους θυμούνται, ότι τότε ήταν πρώτη φορά (sic) που άκουγε, από τον δημοσιογράφο, για την ύπαρξη της περιβόητης λίστας.
Απαλλαγμένος -και λόγω βλακείας- ο μεγάλος διανοητής Γιωργάγης Mind-the-GAP. Αμέτοχος κι ο άτεγκτος τεχνοκράτης Παπαδήμος. Αθώος κι ο προνομιακός συνομιλητής του Θεού, Αντωνάκης. Ανεπαρκής και σε αυτόν τον ρόλο κι ο τεχνοκράτης οικονομικός διευθυντής της Τρόικας Εσωτερικού, από τη στιγμή και μετά που… έμαθε για την ύπαρξή της.
Όλοι τους ραντισμένοι με τα δάκρυα του πρώτου τη τάξει κρονόληρου, εξιλεωμένοι κι άσπιλοι.
Αναμάρτητοι, κατά τα φαινόμενα κι οι αδιάφθοροι κομματόσκυλοι των ελεγκτικών μηχανισμών.
“Πρωθυπουργοί”, “ηγέτες” και κολαούζοι συνοδοιπόροι, πρόθυμοι να βάλουν χέρι σε μισθούς και συντάξεις των μονίμων υποζυγίων και να επιβάλουν φόρους που δεν μπορούν να πληρώσουν οι ασθενέστεροι, αλλά άκρως κι επίμονα απρόθυμοι να παρενοχλήσουν τους χρυσοκάνθαρους του σιναφιού.
Οι πρωταγωνιστές αυτού του σκανδάλου, “κατήγοροι” και κατηγορούμενοι μαζί, επιβεβαιώνουν με τη συμπεριφορά τους για άλλη μια φορά το ηθικό και αξιακό επίπεδο αυτών που έχομε εκλέξει για να μας κυβερνάνε, προσφέροντας ένα ευτελές θέαμα, που κάτω από τις σημερινές συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, προκαλεί τη μέγιστη αηδία.
Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι, αν θέλανε, θα μπορούσαν να έχουν ελέγξει δεκάδες παρόμοιες λίστες από φοροκλέπτες και επίορκους δημόσιους “λειτουργούς” στις δεκάδες φιλόξενες γι’ αυτούς τράπεζες και τους φορολογικούς παραδείσους, η αηδία γίνεται ορμητικός χείμαρρος εμετού. Να δούμε πότε αυτός ο χείμαρρος θα σπάσει το πελώριο φράγμα του φόβου μας για να τους πνίξει.
“Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία… Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.”
