Κρανίου τόπος η τόσο αγαπητή στο παρελθόν Πύλη της Άμμου.
Ποιος θα το περίμενε πριν μερικά χρόνια ότι ένα μέρος τόσο αγαπητό στους Χανιώτες θα καταντούσε να έχει τη σημερινή του άθλια εικόνα… Και όλα αυτά για την προστασία του.
Η Πύλη της Άμμου, ο προμαχώνας Mocenigo, επί πολλά χρόνια στέγαζε μία καφετέρια που λειτουργούσε συγκεκριμένες ώρες και σέρβιρε αναψυκτικά. Κάτω από τα δέντρα που υπήρχαν μαζεύονταν οι νέοι των Χανίων για να πιουν ένα αναψυκτικό ή ένα καφέ και να απολαύσουν την απίστευτη θέα.
Η καφετέρια έκλεισε επειδή η αρχαιολογία θεώρησε ότι μια τέτοια λειτουργία δε συνάδει με τον χώρο που είναι προστατευόμενο μνημείο. Ο χώρος ερήμωσε. Κάποιοι Χανιώτες συνέχισαν να πηγαίνουν εκεί τα απογεύματα του καλοκαιριού στα παγκάκια που υπήρχαν για να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Όμως η εγκατάλειψη του χώρου και η αδιαφορία των αρχών έκανε τον χώρο αφιλόξενο. Μετά από κάποια χρόνια, η “Πύλη της Άμμου” ήταν πλέον τακτικό στέκι για ναρκομανείς της πόλης.
Ο Δήμος Χανίων με τον νέο Δήμαρχο έκανε μια προσπάθεια να αναδείξει ξανά την ομορφιά του σημείου. Έβαλε φωτισμό και τράβηξε τα βλέμματα των Χανιωτών στο όμορφο μνημείο. Όμως και εκεί η αρχαιολογία ενοχλήθηκε. Ανάγκασε τον Δήμο να κατεβάσει τον φωτισμό και να αφήσει το μνημείο στην απομόνωσή του.
Ένας χώρος που μέχρι πριν μερικά χρόνια έσφυζε από ζωή μετατράπηκε σε χώρο που συχνάζουν ναρκομανείς και μετά έγινε χώρος πάρκινγκ αυτοκινήτων.
Για να φτάσουμε στο προχθεσινό ανοσιούργημα. Και πάλι μετά από πρωτοβουλία της Αρχαιολογίας ξεριζώθηκαν τα δέντρα στην Πύλη της Άμμου, λες και για να αποτυπωθεί με κάθε τρόπο η ερήμωση του τοπίου.
Η τόσο όμορφη Πύλη της Άμμου έγινε κρανίου τόπος.
Σύμφωνα με την αρχαιολογία τα όμορφα αλμυρίκια ξεριζώθηκαν για να γίνουν ανασκαφές στο υπόγειο του προμαχώνα που κάποτε στέγαζε το τμήμα της Σχολής Χωροφυλακής. Οι ανασκαφές κρίθηκαν αναγκαίες ώστε να συνταχθεί στατική μελέτη για τα προβλήματα ετοιμορροπίας που παρουσιάζει το μνημείο.
Ο λόγος σίγουρα είναι σημαντικός όμως αναρωτιόμαστε, άλλος τρόπος δεν υπήρχε; Τόσα χρόνια το μνημείο οδηγείται στην ερήμωση, αφέθηκε στη μοίρα του. Τώρα για να το σώσουν έπρεπε να ξεριζώσουν και τα δέντρα;
Και θυμηθήκαμε τι είχε γίνει με τη Φορτέτζα.
Εκεί, λειτουργούσε καφετέρια και εστιατόριο. Το να τηρούνται κάποια μέτρα και η λειτουργία να συνάδει με τον χώρο είναι αναγκαίο. Όμως τελικώς αποφασίστηκε να σταματήσει η λειτουργία των επιχειρήσεων.
Και τι έγινε μετά που έκλεισαν οι επιχειρήσεις; Τι σχέδιο υπήρχε για τον χώρο; Τίποτα. Αφέθηκε στην εγκατάλειψη.
Ο χώρος ερήμωσε, και οι Χανιώτες πλέον περνούν με γοργό βήμα από το μνημείο που κάποτε ήταν σημείο αναφοράς και μέρος που ντόπιοι και επισκέπτες του τόπου ήθελαν να επισκεφθούν.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε λογικές σύμφωνα με τις οποίες η διάσωση μνημείων ταυτίζεται με την απόλυτη εγκατάλειψή τους.
Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε κάποια πράγματα. Μήπως υπάρχει κάποια μέση λύση;
Μήπως είναι προτιμότερο από χώρους υπό εγκατάλειψη, από μαυσωλεία να έχουμε χώρους που είναι ζωντανοί;