Του Κανάκη Γερωνυμάκη
Δεν πάτησα ακόμα στα 100, όμως, μέχρι αυτή την ώρα, διανύω αισίως την δέκατη δεκαετία. Στα πολυτάραχα χρόνια της ζωής μου, έζησα δύο δικτατορίες (την 4/8/36 του Μεταξά και την 241/7/1967 την συνταγματαρχών). Έζησα δύο πολέμους (τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον αδελφοκτόνο εμφύλιο). Στον εμφύλιο και έλαβα μέρος. Μα κατά το διάστημα της ζωής μου, πολυτάραχα ήτανε τα χρόνια και στην πολιτική, και θα ήθελα να γράψω, κατά την κρίση μου για τους πολιτικούς μας.
Θυμάμαι και τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Είχε αντίπαλο τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη. Θυμάμαι ότι και αυτόν τον κατακρίνανε (ως δεν θα έπρεπε). Το 1936 ήμουνα μαθητής του δημοτικού και στις 18/3/36 όταν πήγαμε στο Σχολείο μας, η σημαία μας ήταν μεσίστια. Ο δάσκαλος μάς είπε ότι δεν θα κάνομε σχολείο, λόγω πένθους, διότι πέθανε ο Βενιζέλος στο Παρίσι. Μας έβαλε στην αίθουσα και μας είπε κάποια πράγματα για τον Βενιζέλο και μετά φύγαμε. Στις επόμενες μέρες μας είπε ότι, όπως διάβασε σε αθηναϊκή εφημερίδα, ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας Λόνδ Τζωρτζ, είπε ότι η Ελλάδα, από την εποχή του Περικλέους δεν ξαναγέννησε τέτοια προσωπικότητα όπως τον Βενιζέλο. Όντως ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήτανε ασύγκριτος.
Μετά τον Βενιζέλο είχαμε ασήμαντες κυβερνήσεις. Την 1/3/35 επιχειρήσανε κίνημα φίλοι του Βενιζέλου. Το κίνημα απέτυχε, ο Βενιζέλος έφυγε στο Παρίσι. Επακολούθησε η δικτατορία του Μεταξά, ο πόλεμος, η κατοχή. Και στις 12/12/44, που είχανε φύγει οι Γερμανοί, ήρθε από το Κάιρο η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Τον Γ. Παπανδρέου τον θεωρώ μεταξύ των πρωτοκλασάτων πολιτικών του 20ου αιώνα. Του καταλογίζω δύο κακούς χειρισμούς: α) Όταν συναντήθηκε στην Βάρκιζα με την ηγεσία του ΕΑΜ αν θα διαχεριζότανε σωστά, ίσως θα αποφεύγαμε τον εμφύλιο πόλεμο και β) όταν κατάφερε να αναλάβει την εξουσία το 1963 εδήλωνε ότι «κανείς δεν θα υπουργοποιηθεί, αν δεν έχει περάσει και άλλη φορά, έστω από υφυπουργείο». Αυτό ίσχυε για τους άλλους, μα όχι και για τον γιό του Ανδρέα που τον έφερε από την Αμερική και τον έκανε υπουργό το 1964. Εγίνανε οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, μα διαρκούντος του 1946 εξεράγει ο εμφύλιος πόλεμος και είχαμε συνέχεια ασήμαντες κυβερνήσεις (Πλαστήρας, Σοφούλης, Σοφοκλής Βενιζέλος κ.ά). Εκτιμώ ιδιαιτέρως τον πατριωτισμό του Ν. Πλαστήρα, ως στρατηγού και ως πολιτικού, μα δεν τον άφησαν να εφαρμόσει το πρόγραμμά του.
Το 1951 είχαμε εκλογές. Είχε κατέβει ο στρατάρχης Αλ. Παπάγος με τον «Ελληνικό Συναγερμό» και ήρθε πρώτο κόμμα μα δεν μπορούσε να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση, μα στις εκλογές που γινήκανε 16/11/1952 βγήκε ο Ελληνικός Συναγερμός του Παπάγου με καλή πλειοψηφία. Τον Παπάγο τον θεωρώ προσωπικότητα. Ηγήθηκε του ελληνικού στρατού στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και στον εμφύλιο, και διαχειρίστηκε σωστά, στην κυβέρνησή του όμως, κινητήριος δύναμη ήτανε ο υπουργός του, του συντονισμού ο Σπύρος Μαρκεζίνης. Η δραχμή μας ήτανε τελείως ξεφτιλισμένη, μα ο Μαρκεζίνης αφαίρεσε τρία μηδενικά από το χιλιάρικο και το έκανε δραχμή, έκανε περικοπή στο νόμισμα και από 15.000 το δολάριο το έκανε 30 δρχ και από 150.000 τη χρυσή λίρα την έκανε 300 δρχ. Έκανε συγχώνευση τραπεζών, μετέτρεψε την οκά σε κιλό και τον πήχη σε μέτρο.
Την 18/10/1955 επέθανε ο Παπάγος. Ως δελφίνοι στην κυβέρνησή του επροηγούντο άλλοι, μα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήτανε ευνοούμενος από το παλάτι και από τον αμερικανικό παράγοντα και η πρωθυπουργική καρέκλα προσεφέρθει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, υπουργό τότε συγκοινωνιών. Απεδείχτει όμως ικανότατος και εγώ τον θεωρώ σαν τον ικανότερο πολιτικό της Ελλάδος μετά τον Βενιζέλο στον 20ο αιώνα.
Επτά φορές πρωθυπουργός και δύο φορές Πρόεδρος Δημοκρατίας. Την 19/2/1956 εγίνανε βουλευτικές εκλογές και το πρώτο κόμμα βγήκε η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) του Καραμανλή. Τότε έγινε πρώτη φορά Ελληνίδα υπουργός, η Λίνα Τσαλδάρη στο υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας. Στις 11/5/58 πάλι πρώτο κόμμα η ΕΡΕ, όπως και στις 20/10/61, όμως ο Γεώργιος Παπανδρέου εξεσήκωσε τον λαό σε «ανένδοτο αγώνα» με το σύνθημα ότι οι εκλογές διεξήχθησαν «με βία και νοθεία».
Εκείνο τον καιρό έπεσε και λίγος πάγος στις σχέσεις του Καραμανλή με το παλάτι, διότι ο Παύλος με την Φρειδερίκη θέλανε να κάνουνε ταξίδι στην Αγγλία μα η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θεωρούσε ευνοϊή την περίσταση. Έγινε το ταξίδι μα η γυναίκα του Αντώνη Αμπατιέλου (του υπό διωγμό αυτού στελέχους της ΕΔΑ) όρμησε κατά της βασίλισσας κάπου στο Λονδίνο και απεδείχτει ότι δίκιο είχε ο Καραμανλής όταν είχε αντιρρήσεις για το ταξίδι αυτό. Εσκότωσε κι ο Γκοτζαμάνης τον βουλευτή της ΕΔΑ Λαμπράκη. Αφού υπήρξανε κάποια πράγματα αρνητικά, ο Καραμανλής επαρετήθηκε στις 11/6/1963 και έφυγε στο Παρίσι.
Στις 3/11/63 με υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Στ. Μαυρομιχάλη έγιναν εκλογές και βγήκε πρώτο κόμμα η ΕΚ.
Στις 16/2/64 τις βουλευτικές εκλογές η ΕΚ βγήκε πρώτο κόμμα με σχεδόν 53%. Όμως επειδή, κάποιοι βουλευτές της ΕΚ εθεωρούσαν εαυτούς ικανούς και δικαιούχους για διαδόχους της ηγεσίας στο κόμμα αυτό και άμε είδανε ότι ο Παπανδρέου επροόριζε τον γιό του για τη θέση αυτή, προέβησαν 75 βουλευτές στην αποστασία από το κόμμα. Δεν κατάφεραν όμως να κάνουν κυβέρνηση και τελικά δώσανε ψήφο εμπιστοσύνης στον Π. Κανελόπουλο με προοπτική να γίνουνε εκλογές τον Μάη. Τους πρόλαβαν όμως οι συνταγματάρχες με το πραξικόπημα της 21/4/67. Μας υστέρησαν ελευθερία οι συνταγματάρχες μα, ούτε δεν μας χρεοκόπησαν και ακόμα το λαθρομεταναστευτικό και την κρίση στη χώρα μας τα φέρανε οι δημοκρατικές κυβερνήσεις. Την 1/6/73 η χούντα καταργεί τη μοναρχία. 25/11/73 πραξικόπημα του Ιωαννίδη ρίχνει τον Παπαδόπουλο. 15/7/74 πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακαρίου. 20/7/74 εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. 24/7/74 πτώση της χούντας, επιστροφή Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι, οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. 8/12/74 δημοψήφισμα κατά της μοναρχίας. 72% υπέρ της δημοκρατίας. 17/11/74 βουλευτικές εκλογές. Πρώτο κόμμα η ιδρυθείσα από τον Κ. Καραμανλή Νέα Δημοκρατία με 54,4%. Ο Καραμανλής στην πρώτη του οχταετία ήτανε λίγο αστυνομικό κράτος μα στην δεύτερη οχταετία ήτανε δημοκρατικότερος και ενομιμοποίησε και το ΚΚΕ.
Στις 18/10/81 στις βουλευτικές εκλογές πρώτο κόμμα βγήκε το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πολλοί Έλληνες είχανε πάει μετανάστες στην Ευρώπη επήγαινε καλά και η εμπορική μας ναυτιλία και ερχόντουσαν τα εμβάσματα. Έκαμε και ομόλογα ο Παπανδρέου και ίδρυσε κάποια πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (νοσοκομεία, σχολές κ.ά) εσκόρπισε κάποια ποσά στην κοινωνία και επαρουσίασε μια πλασματική εθνική ανάπτυξη, εξεπέρασε όμως την οικονομική αντοχή της χώρας και από την δεκαετία του 1980 άρχισε ο οικονομικός μας κατήφορος όπου εσυνεχίσανε και οι επόμενες κυβερνήσεις. Κάθε καινούργια χειρότερη από την προηγούμενη ώσπου μας φέρανε σ’ αυτό το στάδιο. Μόνο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ετόλμησε το 2008 και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την εθνική μας οικονομία επί δεξιάς κυβερνήσεως, μα όλος ο δεξιός τύπος εστράφηκε εναντίον του.
Από τους σημερινούς μας πολιτικούς υπολογίζω τον υποφερτότερο τον Κυριάκο. Ετόλμησε και αντιστάθηκε στην πλατεία Εξαρχείων, προσπαθώντας για την Ελληνοποίηση που την είχανε πρωτεύουσά τους αλλοδαποί και εσωτερικοί εχθροί της ελληνικής κοινωνίας. Έδιωξε το άσυλο των αντεξουσιαστών από το Πανεπιστήμιο που το είχανε ορμητήριο για να δημιουργούνε προβλήματα στην κοινωνία και κατασκευαστήριο βομβών μολότωφ. Εφαρμόζει τους νόμους. Π.χ. ο αντικαπνιστικός νόμος 9 χρόνια κοιμότανε και περίμενε τον Κυριάκο για να τον ξυπνήσει. Αύξησε και τους ελέγχους όπου είναι απαραίτητοι. Ακροθιγώς όμως ενδιαφέρεται για το μεγάλο θέμα, το λαθρομεταναστευτικό. Θέλομε μια κυβέρνηση με εθνική συνείδηση να κλείσει τα σύνορα για κάθε παράνομο, να πετάξει έξω τους παρανόμους από τη χώρα μας και κάθε αλλοδαπός που πέφτει σε σοβαρή παρανομία να απελαύνεται. Αφού ούτε η ΕΕ ούτε κανείς δεν συγκινείται να μας συμπαρασταθεί στις παρανομίες που διαπράττει εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου ο Ερντογάν δεν είμαστε και εμείς υποχρεωμένοι να τηρούμε κατά γράμμα τα θελήματά τους.
Δέχομαι να θυσιαστούμε για την πατρίδα μας, μα δεν δέχομαι να θυσιάσομε την πατρίδα μας για τίποτα. Μα οι κυβερνήσεις μας βραδέως μα ασφαλώς την οδηγούνε στην καταστροφή, αφού συντομα, στις επόμενες δεκαετίες θα είναι περισσότεροι οι ξένοι από τους Έλληνες στην Ελλάδα και όταν θα νομιμοποιηθούνε θα αποχτήσουνε και πολιτικά δικαιώματα και η εξουσία θα περάσει στα χέρια της πλειονότητας.