Της Ροδάνθης Κουμή
Ο ρατσισμός είναι κακός σπόρος και μάλιστα από τους χειρότερους.
Ρατσισμός δεν υπάρχει μόνο ως προς το χρώμα ,την φυλή,την γλώσσα αλλά υπάρχει και μέσα στις κοινωνίες όταν υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν από το σύνολο.
Ρατσισμός υπάρχει ακόμα και μέσα στην οικογένεια,ανάμεσα σε αδέλφια, συγγενείς και φίλους.
Γιατί ο ρατσισμός είναι η εγωπάθεια του ατόμου ότι αυτός είναι και άλλος δεν είναι.
Ο ρατσισμός είναι σπόρος που όπου πέσει φυτρώνει γερά και δυνατά που για να ξεριζωθεί θα πρέπει να βρεθεί μια δύναμη πολύ δυνατή που λέγεται παιδεία και οικογένεια!
Όταν δεν υπάρχει παιδεία, δεν γνωρίζουμε το διαφορετικό και όταν δεν υπάρχει σωστή οικογένεια δεν μαθαίνουμε την αποδοχή του διαφορετικού.
Θυμάμαι κάποτε που ζούσε μια οικογένεια πολυμελής πολύ φτωχή σε ένα χωριό της Κρήτης. Όταν έκλεισε το δημοτικό σχολείο του χωριού που ήταν ένα απομακρυσμένο χωριό στα ψηλά βουνά των Λεύκων ορέων η οικογένεια μετακόμισε πιο χαμηλά στην πόλη .Έπρεπε να το κάνει για να συνεχίσουν τα έξι παιδιά το σχολείο. Φτωχή οικογένεια επέλεξαν να μείνουν (γιατί μέχρι εκεί έφταναν τα οικονομικά τους) σε μια παράγκα δίπλα σε ένα πλούσιο σπίτι!
Κρητικοί και η μια οικογένεια, κρητικοί και οι άλλη. Αλλά φτωχοί οι μεν, πλούσιοι οι δεν.
Η πλούσια οικογένεια ύψωσε φράχτη μίσους αναμεσα στην παράγκα και στο πλουσιόσπιτο τους για να μην μολυνθούν από την φτώχεια,λες και είναι κακιά αρρώστια που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα της .Ποτέ τα παιδιά τους ενός δεν έπαιξαν με τα παιδιά του άλλου. Υπήρχε το χάσμα των τάξεων! Το χάσμα του φτωχού και αμόρφωτου με του πλούσιου και μορφωμένου.
Κάποτε ήρθε σε ένα σπιτάκι δίπλα από την παράγκα μια οικογένεια μεταναστών από την Ουγκάντα!
Μαύροι στην Κρήτη;
Γεγονός μεγάλο για την κοινωνία!
Που ακούστηκε μαύροι στο νησί μας έλεγαν και ξανάλεγαν!
Του φτωχού τα παιδιά όμως καλωσόρισαν με αγάπη τα παιδιά με το διαφορετικό χρώμα από εκείνους και έπαιζαν καθημερινά στις αυλές τους! Δεν υπήρχε για αυτούς ρατσισμός μίσους ανάμεσα τους, υπήρχε φιλία και αγάπη. Δεν υπήρχε χρώμα υπήρχαν κοινά όνειρα!
Τα παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν, έγιναν γιατροί και δικηγόροι, διέπρεψαν στο τομέα τους ο καθένας αλλά ποτέ δεν ξέχασαν την φιλία τους.
Όποτε με αυτή την ιστορία που μου την έλεγε και μου την ξαναλέγε ο πατέρας μου από μικρή κατάλαβα πως ο ρατσισμός δεν έχει σύνορα, πατρίδες και όρια. Ρατσιστής δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Μήπως να πάψουμε να βλέπουμε μονόπλευρα και εγωιστικά τα πράγματα και να αγαπήσουμε την διαφορετικότητα;
